- 23 Mart 2015
- 449
- 386
- Konu Sahibi esimoglumherseyim
- #1
Merhabalar...
Nasrettin hoca bir gün ağaçtan düşmüş etrafına birsuru insan toplanmiş, Nasrettin hoca demiski ağaçtan dusmeyenler gitsin ağaçtan düşenler beri gelsin ...
Demem o ki beni gerçekten bu tarz durumların içinden geçmiş kişiler anlayabilir, damdan düşenin halinden damdan düşen anlar misali,tecrübeli arkadaşlarımın nasihatlerine ihtiyacım var bu konularla sinanmamis kisillerin kolay atıp tutanilecegi i düşünüyorum fikrini belirten herkese şimdiden teşekkür ediyorum ve konuya geçiyorum..
Gençliğim anne ve babamın sağlık sorunları ile bire bir ilgilenmekle hastanelerde geçti diyebilirim, her bir sorunda birde ruhen coktugum zamanlar oldu dertlerini derdim bildim üzüldüm ağladım çekirdek ailemin bile çoğu zaman önüne geçirdim önceliğim hep onlar oldu. Her şeyleri e kosturdum hep önden giden ben oldum hem maddi hem manevi olarak.burayi gerçekten fazla uzatmayacagim sikilmayasiniz diye sanıyorum kafanizda nasıl bir evlat olduğum az çok şekillenmiştir.Gel gelelim hayatımın en zor dönemi dedigim çok travmatik bir erken doğum bebeğimin aylarca yogunbakimda kalması benim sezeryanli oluşum diğer çocuklarımın ortada kalışı ( çünkü eşim çalışıyor ve çoğu zaman vakit olarak herşeye yetisemiyor) ailecek çok zor zamanlardan geçtik çok ileri derece erken doğum olduğu için bebekle ilgili çok ciddi sağlık sorunları ile karşı karşıya kaldık neticede çok şükür aylar süren mücadelenin ardından feraha erdik şükürler olsun.ama ne yazikki benimde hayatı tehlikemin olduğu benegimin aylarca yogunbakimda kaldığı ve hayat mücadelesi verdiğimiz bu süre te ailem asla yanımda olmadı.Evladimla ilgili kötü haberler aldığımda ağlayacak bir omuz dahi olmadilar bana , sanki normal zamanında olmuş soru süz bir dogummus gibi yaklaşıldı kaldiki oyle olsa bu kadar alınıp gucenmezdim.hal böyle olunca yanımda olmayislarini hazmedemiyorum.o zor dönemdede onlara söyledim bunu her gün agladigim dönemimde yanımda yoksunuz artık olmayın siz gibi bir ailem yok artık dedim hepsini engelledim...engelledim ama yokluklarini hissediyorum üzülüyorum özlüyorum eski günlerimizi ariyorum.bazen elim telefona gidiyor arayım diyorum sonra yaşadığım o kötü gjnler geliyor aklıma açıdan kederden ölmeyi istedgim ama yanımda olmadıkları gjnler vazgeçiyorum...sizce arayı duzeltmeliyimiyim? Bu arada onların birkaç kez iletişim girişimleri oldu red ettim ...
Nasrettin hoca bir gün ağaçtan düşmüş etrafına birsuru insan toplanmiş, Nasrettin hoca demiski ağaçtan dusmeyenler gitsin ağaçtan düşenler beri gelsin ...
Demem o ki beni gerçekten bu tarz durumların içinden geçmiş kişiler anlayabilir, damdan düşenin halinden damdan düşen anlar misali,tecrübeli arkadaşlarımın nasihatlerine ihtiyacım var bu konularla sinanmamis kisillerin kolay atıp tutanilecegi i düşünüyorum fikrini belirten herkese şimdiden teşekkür ediyorum ve konuya geçiyorum..
Gençliğim anne ve babamın sağlık sorunları ile bire bir ilgilenmekle hastanelerde geçti diyebilirim, her bir sorunda birde ruhen coktugum zamanlar oldu dertlerini derdim bildim üzüldüm ağladım çekirdek ailemin bile çoğu zaman önüne geçirdim önceliğim hep onlar oldu. Her şeyleri e kosturdum hep önden giden ben oldum hem maddi hem manevi olarak.burayi gerçekten fazla uzatmayacagim sikilmayasiniz diye sanıyorum kafanizda nasıl bir evlat olduğum az çok şekillenmiştir.Gel gelelim hayatımın en zor dönemi dedigim çok travmatik bir erken doğum bebeğimin aylarca yogunbakimda kalması benim sezeryanli oluşum diğer çocuklarımın ortada kalışı ( çünkü eşim çalışıyor ve çoğu zaman vakit olarak herşeye yetisemiyor) ailecek çok zor zamanlardan geçtik çok ileri derece erken doğum olduğu için bebekle ilgili çok ciddi sağlık sorunları ile karşı karşıya kaldık neticede çok şükür aylar süren mücadelenin ardından feraha erdik şükürler olsun.ama ne yazikki benimde hayatı tehlikemin olduğu benegimin aylarca yogunbakimda kaldığı ve hayat mücadelesi verdiğimiz bu süre te ailem asla yanımda olmadı.Evladimla ilgili kötü haberler aldığımda ağlayacak bir omuz dahi olmadilar bana , sanki normal zamanında olmuş soru süz bir dogummus gibi yaklaşıldı kaldiki oyle olsa bu kadar alınıp gucenmezdim.hal böyle olunca yanımda olmayislarini hazmedemiyorum.o zor dönemdede onlara söyledim bunu her gün agladigim dönemimde yanımda yoksunuz artık olmayın siz gibi bir ailem yok artık dedim hepsini engelledim...engelledim ama yokluklarini hissediyorum üzülüyorum özlüyorum eski günlerimizi ariyorum.bazen elim telefona gidiyor arayım diyorum sonra yaşadığım o kötü gjnler geliyor aklıma açıdan kederden ölmeyi istedgim ama yanımda olmadıkları gjnler vazgeçiyorum...sizce arayı duzeltmeliyimiyim? Bu arada onların birkaç kez iletişim girişimleri oldu red ettim ...