Benim babam vefat edeli çok uzun zaman oldu, o ayrı bir konu. Bizim toplumda genelde is anneye babaya gelince bir koruma refleksi vardır. Yani anne baba sana çocukluğunu veya hayatını ne kadar zehir etmişlersede veya ediyorlarsa sen evlat olarak çekmek zorundasın. Cünkü adı üstünde anne ve baba. Sizin "Ayıp yahu" tamda bu koruma refleksinin bir parçası. Yargilamiyorum. Dediğim gibi toplumda çok yaygın.
Ben ama burda maalesef çocukluğu huzursuzlukla gecen ve hala etkisinin altında çırpınıp duran konu sahibinin tarafindayim. Kendini hazır hissetmiyorsa veya babasının evine gelmesi onu strese sokması, bu sizce kimin sucu? Daha çok evladın mi, yoksa babanın mi? Bence her insan kendi psikolojisini koruma hakkına sahip, çünkü sağlıgimiz elimizden bi gitti mi vay halimize.
Koruma refleksinin ikinci bölümü genelde "senin çocukların seni istemese ne düşünürdün" veya "çocukların ilerde seni de istemeyebilir" oluyor. Evet olabilir. Ben çocuklarıma huzurlu ve mutlu bir çocukluk yasatmaya gayret ediyorum. Olur ya ilerde beni istemelerse en azından elimden geldiğini yaptım diye içim rahat olur. Konu sahibine bir soralim: Babası onun çocukluğunu ve hayatini mutlu ve huzurlu geçirmesi için ne yapmış? Ne yapmış ki, böyle bir tepki veriyor?
