17 yasindayim. Kendine yeten, sosyal yasantisi olan birisi değilim, olamadim. Cunku hayatim evden okula okuldan dersaneye dersaneden eve. Ailemin bunda maalesef etkisi buyuk. Nasilini sorarsaniz size bugunumu anlatarak baslayabilirim. En iyi arkadasim bugun benim yuzumden agladi, biktigini, yalniz hissettigini, sanki arkadassiz oldugunu soyledi. Niye mi? Cunku ailem onunla gorusmemi yasakladi. Tanriya inanmiyor diye. Her insanin gorusunun kendine oldugunu anlamiyorlar. Ayrica bu tavirlarindan anladim ki beni oldugum gibi sevmeyeceklerdi onlara zit olsaydim. Her neyse, biz okulda hala gorusuyoruz ama hic beraber bir sey yapamadik, bulusamadik, digerleri gibi alisverise cikamadik. Hele evinde kalmam paralel bi evrende bile mumkun degil. Baska arkadaslarimla bile gorusmem icin bayagi onceden planlayip izin alabilmem gerekiyor. Bugun cikista bir sey yapalim, sen de gel dediklerinde direkt hayir diyorum artik. Hatta bazen cagirmiyorlar bile. Cunku aileme laf anlatmak oyle zor ki. Kimler var, neredesin, o -gizlice görüştüğümüz arkadasim- da var mi vs. Bu sorular kulaga normal geliyor ama kirk yilda bir izin verdiginde 5 dkda bir annem tarafindan aranmak hic de normal degil. Artik yoruldum. Yakinda 18 olacagim. Sirf bu yuzden baska sehirde baska ulkede yasamak uzerine kurdum hayallerimi. Onlari artik istemiyorum. İsteyemiyorum. Arkadaslarini tanistir diyeceksiniz, tanistirdigimda da begenmiyorlar cevremi. Ama ben buyum, arkadaslarim da bunlar. Ancak onlarin istedigi gibi biri olursam susacaklar ama ben oyle olmayacağım. Ben benim. Fakat eskisine gore yorgun bir ben var artik.
