Ailemin durumu yüzünden yaşadığım özgüven eksikliği

Annem.ev hanimi.. babamda Fabrikada calisiyor.. Kurban olurum onlara, Gurur duyuyorum onlarla.. cunku beni bu yasa getirdiler.. bana hep destek ciktiler en onemlisi onlar benim annem babam ben onlardan bir can'ım onlardan bir kan'ım!!!

Neden utaniyorsun Seni dunyaya getirenlerden..
Neden utaniyorsun sana bakip buyutenlerden???
Yazik .. Yazik.. anne babadir onlar..
Cok uzuldum gercekten!!
 
Etrafinda cok fazla mwslek sahibi ve kulturlu insan oldugunda bir genc kizin ,( ergen sonucta)böyle hissetmesi normal degilmi? Bence ailelerde biraz duyarli olmali,en azindan okulu normal sartlarda okutamamis bile olsa disaridan bitirebilirler ,en azindan lise yi,çocukları icin iyi bir ornek tezkil etmezlermi? Benim bir arkdasim var okuma yazmasi yok ,cocuklarida ergen asla onu dinlemiyorlar,sen ne anlarsin,okumayi bile bilmiyorsun ,kendine bak,bize ders calis deme,neler neler
Bende kiziyorum git okur yazar belgeni olsun al diye almiyor isine gelmiyor,cocuklar hakli
 
Merhabalar,
Öncelikle ailemin durumundan kastım maddi durum değil.
Her ne kadar ben büyük bir şehirde doğup büyümüş, yetişmiş olsam da doğu kökenliyiz.
5 kardeşiz, ben en küçükleriyim, arkadaşlarımın annesi yaşında ablam var,
benimle yaşıt yeğenim var ( annem çok küçük yaşta evlenmiş, ablamı 16 yaşında; beni ise 38 yaşında dünyaya getirmiş.)
İşte tüm bunlar yeni bir ortama girdiğim zaman, herkes ailesinden bahsetmeye başladığı zaman bende bir özgüven eksikliği yaratıyor. Çünkü etrafımdaki neredeyse tüm arkadaşlarım ya tek kardeş ya da en fazla iki.
Çoğunun annesi-babası ünv mezunu, benimse annem okula hiç gitmemiş. Babam da memurdu, ben ortaokuldayken rahmetli oldu ( O da başka bir problem çünkü mesela yeni tanıştığım insanlara direkt babam yok diyemiyorum, bu konu hiç açılmasın istiyorum , anne baba mesleklerini kimse sormasın istiyorum.)
İşte ne bileyim herkes annesiye alışverişe, kuaföre gidiyor kız kıza. Bense annemle hiç bu tarz şeyler paylaşmadım yaş/jenerasyon/eğitim farklarımızdan dolayı.
Özetlemem gerekirse bu özellikle biriyle flört etmeye başlayınca sorun yaratıyor ve ben ailelerimizden konu açılır, bu bariz farklar ortaya çıkar diye kendimi geri çekip konuşmayı hemen kesebiliyorum.
Ailemi de çok seviyorum,hepsi ayrı ayrı benim için o kadar değerliler ki. Ama işte liseye kadar bu problemi hiç yaşamazdım, tüm arkadaşlarımla ailelerimiz tanışırdı .Sonra çok farkı sosyokültürel düzeyde bir liseye başladım ve bence benim asıl psikolojik şokum o zaman oluşmaya başladı.
Yaptığımın yanlış olduğunun farkındayım zaten düzeltmek için buraya yazdım .Onlardan utanıyor olabilir miyim düşüncesi bile beni kahrediyor bundan kurulmak istiyorum.
Önerileriniz için şimdiden teşekkürler..

Ben seni çok iyi anlıyorum. Sen değil ama en küçük teyzem aynı durumda aramızda 4 yaş var düşün. Hiç utanmadı annesinden, her ortama soktu. Bu düsturla yetiştik. Ben küçükken de ki tek çocuğum durumumuz kötüydü şükür geçti o günler anneciğim kendini geliştirdi mesleki atılımlar yaptı, sertifikalar vesaire. Kazancı iyi. Onunla gurur duyuyorum. Ama ben küçükken temizliğe gidiyordu, bazen sınıf arkadaşlarım dalga geçiyordu. Acımadan tükürüyordum suratlarına, hep dimdiktim.
Dik dur, utanılacak hiçbir şey yok.
 
Şöyle konulara bakıyorum yorumların çoğunluğu boş.
Kız zaten bunun sorun olduğunu düşünüyor,yani kafasındaki bu düşünceden kurtulmak istiyor.''İnsan ailesinden utanır mı yazıklar olsun'' deyince ''haklılar utanmayı bırakayım'' demiyor kimse,merak ediyorsanız diye söyleyeyim dedim.Ha tabi hoş bir durum değil yanlışın yanlış olduğunu söyleyin ama bunu yaparken mesela bizlerden yardım istemiş bu durumu nasıl aşabilirim diye keşke o konu için de birkaç cümle yazsanız ?

Konu sahibi,utanacak bir şey yok.Anladığım kadarıyla arkadaşlarına biraz özenmişsin,daha doğrusu aile ilişkilerine.Ama hiçbir şey dışarıdan göründüğü gibi olmuyor.Anne-babası üni. mezunu olunca,beraber kuaföre gidince düşündüğün gibi üst düzey ( ? )bir aile olmuyor kimse.Ayrıca babanın olmadığını söylemekten neden utanıyorsun bak onu anlamadım ben de.Bunda utanacak ne var ? İnsanlar neden acısın çok çok üzülürler dünyada babasını kaybeden tek insan sen değilsin ? Arkadaşların madem anneleriyle kuaföre gidiyorlarmış sen de gidip annene söyle beraber gidin :anne: Ya da farklı şeyler yapın beraber,aranızda yaş farkı olması bir şeye engel değil :anne:
 
Kategorizasyonu yok etmek icin universite okumak yetmiyor ama malesef.
Universite kafasi degil, baska kafa gerekiyor..

Kizi suclayamadim acikcasi utaniyor olabilir ama kim ister ki utanmayi..
Yeni tanisilan birine bile hemen memleket neresi diye soruluyor, ucra bir yer soyleyince de "Hmm iyimiss" deniliyor imayla karisik.


Bir de ardından içinden mi diye soruyorlar ya ...neyse hiç girmeyeyim. Değirmenin berisindeki çiftliktenim desem sanki bilecekler.

Konu sahibesi yapmayın. O kadın anneniz sizin canınız ciğeriniz. Siz okuyun diye canını dişine takmıştır eminim. O sizinle gurur duyuyorken siz ondan utanacak mısınız? Bunu ona yapmayın lütfen. Yarın öbür gün kaybederseniz onu, ben 5 para etmeyen insanlara sebep ne yapmışım dersiniz.
 
Merhabalar,
Öncelikle ailemin durumundan kastım maddi durum değil.
Her ne kadar ben büyük bir şehirde doğup büyümüş, yetişmiş olsam da doğu kökenliyiz.
5 kardeşiz, ben en küçükleriyim, arkadaşlarımın annesi yaşında ablam var,
benimle yaşıt yeğenim var ( annem çok küçük yaşta evlenmiş, ablamı 16 yaşında; beni ise 38 yaşında dünyaya getirmiş.)
İşte tüm bunlar yeni bir ortama girdiğim zaman, herkes ailesinden bahsetmeye başladığı zaman bende bir özgüven eksikliği yaratıyor. Çünkü etrafımdaki neredeyse tüm arkadaşlarım ya tek kardeş ya da en fazla iki.
Çoğunun annesi-babası ünv mezunu, benimse annem okula hiç gitmemiş. Babam da memurdu, ben ortaokuldayken rahmetli oldu ( O da başka bir problem çünkü mesela yeni tanıştığım insanlara direkt babam yok diyemiyorum, bu konu hiç açılmasın istiyorum , anne baba mesleklerini kimse sormasın istiyorum.)
İşte ne bileyim herkes annesiye alışverişe, kuaföre gidiyor kız kıza. Bense annemle hiç bu tarz şeyler paylaşmadım yaş/jenerasyon/eğitim farklarımızdan dolayı.
Özetlemem gerekirse bu özellikle biriyle flört etmeye başlayınca sorun yaratıyor ve ben ailelerimizden konu açılır, bu bariz farklar ortaya çıkar diye kendimi geri çekip konuşmayı hemen kesebiliyorum.
Ailemi de çok seviyorum,hepsi ayrı ayrı benim için o kadar değerliler ki. Ama işte liseye kadar bu problemi hiç yaşamazdım, tüm arkadaşlarımla ailelerimiz tanışırdı .Sonra çok farkı sosyokültürel düzeyde bir liseye başladım ve bence benim asıl psikolojik şokum o zaman oluşmaya başladı.
Yaptığımın yanlış olduğunun farkındayım zaten düzeltmek için buraya yazdım .Onlardan utanıyor olabilir miyim düşüncesi bile beni kahrediyor bundan kurulmak istiyorum.
Önerileriniz için şimdiden teşekkürler..

Ailenden utanmak değil de genelde kabul edilenden farklı olmak ve çoğunluktan farklı olmak..
bir nevi ak koyun sürüsünde ki siyah koyun
siyah koyun sürüsünde ki ak koyun olmak olay.

oysa sen benim arkadaşım olsan da aileni anlatsan nasıl heyecanla dinler nasıl merak ederdim seni ve hikayeni.hiç utanma hiç sıkılma.
Farklı olmak fark yaratır.
Kendini tanıtmaya utandıgın insanlar değil her şeyinle seni isteyen ailen yanında olacak
 
Kategorizasyonu yok etmek icin universite okumak yetmiyor ama malesef.
Universite kafasi degil, baska kafa gerekiyor..

Kizi suclayamadim acikcasi utaniyor olabilir ama kim ister ki utanmayi..
Yeni tanisilan birine bile hemen memleket neresi diye soruluyor, ucra bir yer soyleyince de "Hmm iyimiss" deniliyor imayla karisik.

Kesinlikle.
Yani batıda bir okulda doğunun bir köşesinden geldiğinizi söylediğinizde kimse size ''oo ne güzel'' demiyor malesef.Doğulu olarak kalıyorsunuz akıllarda.
Ha bu batı-doğu meselesi olmaz zengin-fakir olur.Eğitimli-eğitimsiz olur.Hayatın her alanında bu böyle o yüzden konu sahibini garipsemedim açıkçası,ailesinden ziyade doğduğu çevre ve yaşam şartları ile ilişkili bence sorunu.
Ama aşılamayacak bir sorun da değil,çözümü kendi ailesini önce kendisinin benimsemesi.
 
Back
X