- 19 Aralık 2010
- 912
- 1.269
- 303
- Konu Sahibi Aysegulce34
- #1
Merhaba arkadaşlar,
O kadar bunaldım ki.Anlatmak istiyorum içimdekileri.Ben 29 yaşında bir bayanım.Bekarım.Kendimi bildim bileli ailem benimle hiç ilgilenmedi.4 kardeşiz biz ve aslında bu bütün çocukları için geçerliydi.Sadece kendi istekleri,dertleri önemliydi onlar için.Zaten öyle çocuklarına güzel sözler söyleyen,öpüp koklayan bir anne baba olmadılar hiç.Ben ilk çocukları olmama rağmen böyle bir şeyi hiç hatırlamıyorum.Babam belki anneme göre biraz daha şefkatlidir ama o da hep kendi içinde yaşar.Çok suskundur ve ilgisiz.Hiç bir zaman desteklerini arkamda hissetmedim.Orta halli bir aile içindeyim ve çok başarılı,çalışkan olmama,öğretmenlerim ısrarla okutun bunu demesine rağmen ortaokuldan sonra göndermediler beni okula.Maddi sorunları bahane ettiler ama sadece bencilliklerindendi bence...Bende liseyi dışarıdan bitirdim şimdi Türk dili ve edebiyatını okuyorum dışarıdan yine.Ama onların umurunda bile değil.
Bu ilgisizlikleri yüüznden kendime güvenim olmadı hiç.Hep ezik ve pasif kaldım.Oysa çevremdekiler yetenekli bir insan olduğumu,başka aile de olsam profesör bile olacağımı söylerdi.Hoş şimdi bunlara bile inanmıyorum.
Bu soğuk aile yüüznden evlilikten hep korktum.Karşıma çıkan erkeklerde bu korkumu körükler nitelikteydi.Onlara da güvenimi yitirdim.Senelerce hep onlar için çalıştım,yani ailem için ama hiç yetmedi.Doğru dürüst bir işim de yok zaten,mağazaymış tekstilmiş hep onlar çalış dedi ben çalıştım.Kendime aldığım bir şeyler hep gözlerine geldi ama gösterdiğim fedakarlıkları hiç görmediler...
Annem hep başkalarını örnek gösterip dururdu bana .Kendimi bildim bileli.Oysa o örnek gösterdiği insanların kat be kat üstünde meziyetlerim olduğunu biliyorum ama gören,takdir eden kim.Başkalarına da ezdirip durdular çocuklarını.Benden 6 yaş küçük kardeşim nice sıkıntılar çektirip annemlere istediğini yaptırdı gitti evlendi.Şimdi ne kadar doğru bir şey yaptığını görüyorum ama anlamıyorum.Bu dünyada yaşamanın yolu bencil olmak mı?Hep restiçekmek mi?Annene babana saygısızlık mı?Onların kalbini kırmak pahasına ne istersem onu yapmak mı?
Şimdi çalışmıyorum.Evlilik belki de hiç olmayacak.Ben ne yapacağım kızlar ya.Bıktım artık bu soğukluktan,ilgisizlikten,yalnızlıktan.İnsanın ailesi de yanında olmazsa kim olur ki? Sanki tüm yollarım kapalı.Elimi neye atsam kuruyor.Şansızlığımdan bıktım....
Ben ne yapayım?Ne olur akıl verin.Allahtan siz varsınız.Tanımasam da birilerinin beni ciddiye alması güzel.Hepinize teşekkür ederim.
O kadar bunaldım ki.Anlatmak istiyorum içimdekileri.Ben 29 yaşında bir bayanım.Bekarım.Kendimi bildim bileli ailem benimle hiç ilgilenmedi.4 kardeşiz biz ve aslında bu bütün çocukları için geçerliydi.Sadece kendi istekleri,dertleri önemliydi onlar için.Zaten öyle çocuklarına güzel sözler söyleyen,öpüp koklayan bir anne baba olmadılar hiç.Ben ilk çocukları olmama rağmen böyle bir şeyi hiç hatırlamıyorum.Babam belki anneme göre biraz daha şefkatlidir ama o da hep kendi içinde yaşar.Çok suskundur ve ilgisiz.Hiç bir zaman desteklerini arkamda hissetmedim.Orta halli bir aile içindeyim ve çok başarılı,çalışkan olmama,öğretmenlerim ısrarla okutun bunu demesine rağmen ortaokuldan sonra göndermediler beni okula.Maddi sorunları bahane ettiler ama sadece bencilliklerindendi bence...Bende liseyi dışarıdan bitirdim şimdi Türk dili ve edebiyatını okuyorum dışarıdan yine.Ama onların umurunda bile değil.
Bu ilgisizlikleri yüüznden kendime güvenim olmadı hiç.Hep ezik ve pasif kaldım.Oysa çevremdekiler yetenekli bir insan olduğumu,başka aile de olsam profesör bile olacağımı söylerdi.Hoş şimdi bunlara bile inanmıyorum.

Bu soğuk aile yüüznden evlilikten hep korktum.Karşıma çıkan erkeklerde bu korkumu körükler nitelikteydi.Onlara da güvenimi yitirdim.Senelerce hep onlar için çalıştım,yani ailem için ama hiç yetmedi.Doğru dürüst bir işim de yok zaten,mağazaymış tekstilmiş hep onlar çalış dedi ben çalıştım.Kendime aldığım bir şeyler hep gözlerine geldi ama gösterdiğim fedakarlıkları hiç görmediler...
Annem hep başkalarını örnek gösterip dururdu bana .Kendimi bildim bileli.Oysa o örnek gösterdiği insanların kat be kat üstünde meziyetlerim olduğunu biliyorum ama gören,takdir eden kim.Başkalarına da ezdirip durdular çocuklarını.Benden 6 yaş küçük kardeşim nice sıkıntılar çektirip annemlere istediğini yaptırdı gitti evlendi.Şimdi ne kadar doğru bir şey yaptığını görüyorum ama anlamıyorum.Bu dünyada yaşamanın yolu bencil olmak mı?Hep restiçekmek mi?Annene babana saygısızlık mı?Onların kalbini kırmak pahasına ne istersem onu yapmak mı?
Şimdi çalışmıyorum.Evlilik belki de hiç olmayacak.Ben ne yapacağım kızlar ya.Bıktım artık bu soğukluktan,ilgisizlikten,yalnızlıktan.İnsanın ailesi de yanında olmazsa kim olur ki? Sanki tüm yollarım kapalı.Elimi neye atsam kuruyor.Şansızlığımdan bıktım....
Ben ne yapayım?Ne olur akıl verin.Allahtan siz varsınız.Tanımasam da birilerinin beni ciddiye alması güzel.Hepinize teşekkür ederim.