Ben nefret etmiyorum, düğün günümü mahvetmesine rağmen ailemi aşağılamalarına rağmen eşimin hatrı için gittim sesimi çıkarmadım yeri geldi hoş geldin bile demediler, oğullarına her doğum gününde hediye aldılar beni seçtiler bunlar hiç önemli değil hepsini boş verdim huzurumuz bozulmasın diye.
Fakat benim ailem biraz patavatsızdır akıllarından geçeni hemen söylerler ya da rol yapmazlar. Eşimin ailesi de görünürde hiç karışmaz laf söylemezler. O yüzden ailem ne dese ne yapsa batıyor. Bazen ona karşı bir şey demeseler bile hareketleri eşime batıyor bir türlü benimseyemedi. Niyetlerinin kötü olmadığını da biliyor ama çok görüşmek istemiyor.
Hafta bir gün onun ailesi ile bir gün de benim ailemle görüşüyoruz. ikinci gün benim ailemle görüşeceksek olay çıkarıyor sürekli görüşecek miyiz diye. Diken üzerindeyim bir türlü anlatamıyorum eşime aile olmayı.
E eşinizin geçinmeye gönlü yok.
Siz de aynısını ona yapın. Ailesinden ölümüne nefret edin.
Gitmeyin. Giderseniz kavga çıkarın. Tatsızlık yapın.
Neticede olayın kökünde, aileniz haklı. Sizin üzülmenize izin vermek istememişler.
Kız ailesi olmak da zor. Kızının arkasında dursan dert, durmasan dert.
Eşinizin size yaptığı artistik patinajları siz neden haklı olduğunuz halde yapamıyorsunuz. Neden sizin arkanızda duran ailenizi çatır çatır savunamıyorsunuz?
Neden bu kadar yüz veriyorsunuz?
Sadece konu sahibine söylemiyorum. Bütün kadınlarımıza avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum
Onun size yaptığını siz ona neden yapamıyorsunuz??? Birisi bana bunu açıklasın lütfen.
Benim bana bunu yapsa, çok büyük geçimsizlik çıkacağını iyi bilir. Ben adil bi insanım. Eşimi çok severim.
Ama onun da ayni hassasiyetle bana yaklaşmadığıni hissedersem hemen tırnaklarımı çıkarırım.
Siz de onun ailesinden nefret edin.
Geçinmeye gönlü olmayan adamla geçinmeye çalışmayın.