- 9 Ocak 2025
- 126
- 31
- 13
- Konu Sahibi Yesilimsim
-
- #1
Merhaba
3 yıl önce evlendim. 8 aydır da bebeğim var.
Özel bir kardeşim var. Benden 15 yaş küçük. O doğduğundan itibaren emzirmesi hariç her şeyi ben yaptım diyebilirim. Mama saati, alt değişimi, oyunu ilgisi vs. Aynı zamanda yemek ve temizlik. Bunları yaparken hiç şikayet etmedim aksine mutlulukla yaptım. Kardeşimi çok seviyordum ve yaptığım hiç bir şey beni yormuyordu diyebilirim. Sonra bir kardeşim daha oldu.
Özel kardeşim 5 yaşındayken ben evlendim. Ve iki yıl boyunca haftanın en az 4 günü her sabah saat 8 de anneme gider, akşam 18.00 a kadar kalırdım. Eşim götürürdü. Annem kardeşimi eğitime götürür sonra eve bırakır, dışarıdaki işlerini halleder, misafirliklere kuaföre vs gider, ben de bazen evde diğer kardeşime bakardım, (sonra o anaokuluna başladı ona bakmayı bıraktım)Ne bir misafir davet edebilirdim, nede bir sosyal hayatım vardı.. evim otel gibiymiş, sonradan fark ettim.
Tabi hamile kalınca bunu yapamadım. Ama sanki hiç şimdiye kadar yardımcı olmamış gibi annemin triplerini çektim. Bu sefer ben kalkıp gidemiyorum diye o bana çocuğu getirmeye başladı. Ben de şimdiye kadar yaşadıklarımın farkına vardım, bunun saçma olduğunu düşündüm ve açıkça ‘anne çok yoruluyorum, hamileyim bakamıyorum kusura bakma’ diye tepkimi koydum. Ama nasıl bana yabancılaştı, nasıl soğudu, nasıl tavırlandı anlatamam. Mecburmuşum gibi. Benim de bir evim hayatım ailem var. BEN EVLİYİM EVLİ. Farkında değiliz yaa. Böyle bişey olabilir mi?
Babamla sorunları var. İkide bir kavga gürültü. ‘Gel çocuğa bak ben babanla konuşucam’ ‘gel çocuğu götür ben babanın yanına gidiyorum’ ‘çocukları sana getiriyorum işim var’…
Çocuğum oldu aynı tantana. İki çocuk bakmaya başladım. Tahammülüm kalmadı. Bir küçüğüm olan erkek kardeşimi doldurmuş bana. ‘Abla sen hiç anneme destek olmıyorsun, anneme yanlış yapıyorsun, ona yardım etmiyorsun’ diye arıyor, her onlara gittiğimde bu lafları ediyor. Bide gitmiş demiş ki ‘işim olduğunda gelmez, işim olmadığında hep bizde’ ‘bebeği doğduğundan beri kardeşine hiç bakmadı’!!!
Geçen eşim kapının önüne gelmiş beni almaya. ‘Gitme babanla konuşucam söyle eşin gitsin sen çocuğa bak’ dedi. Dedim buraya kadar. ‘Geri gönderemem gidiyorum’ dedim. O günden beri bana tavırlı. Tamam benim değerim yok, torununu da mı merak etmiyorsun? Adam öldürmüşüm gibi davranıyorlar bana. Ya ben ne yapacağım çok sinirliyim çok üzülüyorum aynı zamanda. Allahım beni uzaklaştır diye dua etmeye başladım artk
3 yıl önce evlendim. 8 aydır da bebeğim var.
Özel bir kardeşim var. Benden 15 yaş küçük. O doğduğundan itibaren emzirmesi hariç her şeyi ben yaptım diyebilirim. Mama saati, alt değişimi, oyunu ilgisi vs. Aynı zamanda yemek ve temizlik. Bunları yaparken hiç şikayet etmedim aksine mutlulukla yaptım. Kardeşimi çok seviyordum ve yaptığım hiç bir şey beni yormuyordu diyebilirim. Sonra bir kardeşim daha oldu.
Özel kardeşim 5 yaşındayken ben evlendim. Ve iki yıl boyunca haftanın en az 4 günü her sabah saat 8 de anneme gider, akşam 18.00 a kadar kalırdım. Eşim götürürdü. Annem kardeşimi eğitime götürür sonra eve bırakır, dışarıdaki işlerini halleder, misafirliklere kuaföre vs gider, ben de bazen evde diğer kardeşime bakardım, (sonra o anaokuluna başladı ona bakmayı bıraktım)Ne bir misafir davet edebilirdim, nede bir sosyal hayatım vardı.. evim otel gibiymiş, sonradan fark ettim.
Tabi hamile kalınca bunu yapamadım. Ama sanki hiç şimdiye kadar yardımcı olmamış gibi annemin triplerini çektim. Bu sefer ben kalkıp gidemiyorum diye o bana çocuğu getirmeye başladı. Ben de şimdiye kadar yaşadıklarımın farkına vardım, bunun saçma olduğunu düşündüm ve açıkça ‘anne çok yoruluyorum, hamileyim bakamıyorum kusura bakma’ diye tepkimi koydum. Ama nasıl bana yabancılaştı, nasıl soğudu, nasıl tavırlandı anlatamam. Mecburmuşum gibi. Benim de bir evim hayatım ailem var. BEN EVLİYİM EVLİ. Farkında değiliz yaa. Böyle bişey olabilir mi?
Babamla sorunları var. İkide bir kavga gürültü. ‘Gel çocuğa bak ben babanla konuşucam’ ‘gel çocuğu götür ben babanın yanına gidiyorum’ ‘çocukları sana getiriyorum işim var’…
Çocuğum oldu aynı tantana. İki çocuk bakmaya başladım. Tahammülüm kalmadı. Bir küçüğüm olan erkek kardeşimi doldurmuş bana. ‘Abla sen hiç anneme destek olmıyorsun, anneme yanlış yapıyorsun, ona yardım etmiyorsun’ diye arıyor, her onlara gittiğimde bu lafları ediyor. Bide gitmiş demiş ki ‘işim olduğunda gelmez, işim olmadığında hep bizde’ ‘bebeği doğduğundan beri kardeşine hiç bakmadı’!!!
Geçen eşim kapının önüne gelmiş beni almaya. ‘Gitme babanla konuşucam söyle eşin gitsin sen çocuğa bak’ dedi. Dedim buraya kadar. ‘Geri gönderemem gidiyorum’ dedim. O günden beri bana tavırlı. Tamam benim değerim yok, torununu da mı merak etmiyorsun? Adam öldürmüşüm gibi davranıyorlar bana. Ya ben ne yapacağım çok sinirliyim çok üzülüyorum aynı zamanda. Allahım beni uzaklaştır diye dua etmeye başladım artk