Bende öyle düşünüyorumNap biliyor musun ? İşin mesleğin varsa taşın ordan kendine bşr ev tut çalış ve tedavi için doktora git. Maalesef coğrafya kaderdir aileni bu saatten sonra değiştiremezsin. Ama sen kendi hayatını değiştirebilirsin
O hem size hem ailene bağlı. Siz çabalar unutmaya çalışır sevmeye çalışırsınız ama bir hareket bir laf duyarsınız yine boşa kürek çektiğinizin farkına varırsınız. Maalesef bişeyler bozuldu mu daha eskisi gibi sağlam olmuyor. Boşversene içinden sev bilmesinler… onlar düşsünler peşinize onlar özlesin onlar merak etsin.. hani baktın olmuyor bşr saha bakmayacaksın muhabbeti yap. Baktın çözemiyorsan bşr düğüm de sen at :) sana iyi gelirBende öyle düşünüyorum
Peki onlarla olan ilişkim düzelir mi sizce, tekrar güvenli bir şekilde sevebilir miyim onları
O konuda bir sorun yok çok şükürinşallah eğitim alıyorsunuzdur ya da iyi bir işiniz vardır.bunlarla kurtulacaksınız o aileden.başka yolu yok
o nefret kızgınlık karışık duygular kolayca geçmez.o evden ayrılıp zamana bırakacaksınız.aynı evdeyken asla çözülmez.çünkü değişemzler en ufak çaba göstermezler.kendilerini haksız görmezler ki değişsinler.mesafeli yaşayın evlenince 1 2 sene.O konuda bir sorun yok çok şükür
Çalışıyorum onlara muhtaç değilim bir süre sonra da kısmetse evleniyorum ama içimdeki bu ateş nasıl dinecek, kalbimin bu kırgınlığını nasıl unutucam nasıl onlara karşı saf bir sevgiyle bakıcam bilmiyorum
süper. sağ sevgi vs önemli değil. kendi hayatınızda huzur ve mutluluk olunca salamazsınız onları. baktınız o zaman da bi şey değişmiyor ve hala rahatsızsınız terapi alırsınız olur biterO konuda bir sorun yok çok şükür
Çalışıyorum onlara muhtaç değilim bir süre sonra da kısmetse evleniyorum ama içimdeki bu ateş nasıl dinecek, kalbimin bu kırgınlığını nasıl unutucam nasıl onlara karşı saf bir sevgiyle bakıcam bilmiyorum
Çok üzücu gercekten. O kadar çokki bu ulkede sizin gibi olan kadın. Cö ailen belki evlendigin zaman pesini birakır. Kafayi sizin bir erkekle gorusme olayiniza kafayi taktiklarina gore. Ama araniz iyi olmaz. Sonucta yaptiklari size haksizlik ve özür dileyecek gibi de degiller. Zamana birakın hatalarini anlarlar ilerde . Anlamazlarsa da bosverin siz onunize kendi yolunuza bakin. Anneniz hasta babaniz da terbiyesiz bir adam belliki. Ablaniz da cahil. Siz kendinize ye ni ortam kurunDirekt konuya girmek istiyorum çok uzatmadan..çünkü çok üzgünüm anlatmaya bile mecalim yok ama birilerinin bana yol göstermesi lazım artık.
Bundan seneler önce ailemle çok kötü olaylar yaşadım. Aşırı baskıcı bir ailede büyüdüm normal olduklarını düşünmüyorum. Sürekli başını kapat, namaz kıl, dışarı çıkma, onu giyme vs.. şiddet görüp or*spulukla bile suçladı babam (ki Allah şahidim hayatımda hiç sevgilim bile olmamıştı kimsenin elini bile tutmadığım yaşlar)
Ailede özgürlüğüne düşkün, hakkını savunan, kukla gibi kontrol altına alamadıkları tek çocukları bendim çünkü..
Hala bu tarz şeyler oluyor ama en azından şiddet görmüyorum artık.
Gelelim asıl mevzuya bence benim artık yaşadığım psikolojik travmalarımın sonuçları ortaya çıkıyor. En ufak bir şeyde kavga ediyorum. Çok sinirleniyorum hemen. Hiçbir eleştirilerine tahammül edemiyorum.
Bugün çok saçma bir sebepten ablamla tartıştık ama ben o kadar tahammülsüzüm ki artık aileme karşı, haklıysam (kesinlikle haklıydım) hunharca savundum hakkımı ve çok kötü kavga ettik. Şimdi hiçbir aile üyem benimle konuşmuyor.
Sürekli bana “senin tedavi olman lazım sen delisin” vs diyerek kendi edepsiz düşüncelerinin, çirkin kalplerinin sorumluluğunu bana yıkıyorlar
Karakter gereği haksızlığa gelemediğim için de baş edemiyorlar benimle ve “bu yoldan çıkmış Allah ıslah etsin” deyip duruyorlar
Annem hiç unutmam bundan birkaç sene önce arkadan bir motor geliyordu bende eve dönüyorum okuldan, “o motorcu çocuk seni bıraktı gördüm” diye resmen iftira etti, gözlerimle gördüm diyo(şizofren gibi aynı, sizde şaşırdınız dimi) ve beni eve götürüp odunla dövdü. Hayatımda hiçkimsenin motoruna bile binmemiştim. Keza babam bunlara dayanamayıp eve çıkmak istediğimi söyleyince “sen erkeklerin altına yatm*k için eve çıkmak istiyorsun” deyip dövdü..
Anlatmaya bile mecalim yok inanın, nefret ediyorum bazen onlardan. Bu önyargılarının sebebi de kuzenim çok kötü şeyler yaptı, ve hep beni istedikleri gibi kalıba sokamadıkları için de beni potansiyel gördüler ondan diye düşünüyorum.
Neyse meselem eski mevzular değil ben sadece en ufak negatif birşey olunca hep bu olaylar aklıma geliyor ve deli gibi kavga ediyorum küçük şeylere bile..
Artık bu şekilde davranmıyorlar bana çünkü zamanla gördüler bazı şeyleri diye düşünüyorum.
Ama insan gibi de davranmıyorlar tam. Küçük küçük sorunlar oluyor ve ben kendimi kaybediyorum.
Bugün zangır zangır titredim kavga ederken.
İki sorum var
1)ne yapmalıyım lütfen gerçekten yardımcı olmak isteyenler yazsın
2)ailemle her normal aile gibi olmak istiyorum nasıl unutucam bu travmaları, nasıl normal tepkiler vericem, ailesiyle sonradan çok iyi anlaşıp onları çok seven ve güvenen oldu mu aranızda
Sevemezsin aileler değişmez unutamazsin da ne yap et hayatını kur sen onlara değil onlar sana uysunBende öyle düşünüyorum
Peki onlarla olan ilişkim düzelir mi sizce, tekrar güvenli bir şekilde sevebilir miyim onları
İnsan sevgi bekliyor..Acı gercekler vol1, bu duygusal kafadan cıkın. Aile de olsa olaylara gercekcı bakın.hayat gerceklerden ibaret. Travmalarınız ıcın yardım alın. Ilıskınnız duzelmez. Cunku ailenız degismez. Sizi kırmaları umurlarında degil. Anne babalara hayret ediyorum.kendı ailem de dahıl. Kendı dogurdugu cocugu tanımayan anneye soyleyecek söz yok. düşmanla ugrasir gibi ugrasip şnsanın ruh saglıgını bozuyorlar.
Buyuyun. Kendı hayatınıza bakın. Kımseyi degistirmeye kımseyı bı seyler ıcın ikna etmeye kımseye yaranmaya cabalamayın.kendını ifade etmek için cırpınmayın. Olmuyor olmaz. İnsanlar anlamak istedigini anlıyor. Benım ailem boyle deyin.az gorusun.cozum bu
Yaşadığınız için galiba olayı gerçekten anladığınızı hissettimSevgi istemek, ilgi, şefkat istemek hak etmeniz gereken şeyler değil. Anne ve baba dediğiniz insanlar size bunları koşulsuz sunmak zorundalar. Evet zorundalar.
Aileniz toksik. Bizim toplumda aile kutsaliyeti vardır ancak en istismara uğrayan da bu olgudur. Aile kutsal falan değil. Bazı ebeveynler, böyle hasta ruhlu olabilir. Çocuklarını, kendilerine köle zannedenden tutalım da, çocuğuna baktığı dönemi kullanarak manipüle edenlere kadar her çeşit insan var.
Ailenizle gerektiğinde bağlarınızı koparabilmeniz lazım. Sizi tüketiyor, sizi delirtiyor sonra da allah ıslah etsin diyorlarsa; onlardan empati beklemek, utanmalarını beklemek hem size bir ömre mâl olabilir hem de sonucu kesinlik barındırmaz. Yani yarın bir gün elinize düştüklerinde "biz bu kıza etmediğimizi bırakmadık ama yine bize kol kanat gerdi" demek yerine "bu zamana kadar besledik şimdi de o bize bakacak" demeleri çok daha olası.
Babayla tamamiyle bağ koparan biri olarak yazıyorum. İnanın size vermedikleri değeri onlardan zorla alamazsınız. "onlar da kendi ebeveynlerinden görmemişler, yazık" diye düşünmeyin asla. Sevgi gösterimi, öğrenilen bir şey gibi düşünülse de çoğu zaman insanın içinden taşıyor. Çok örneğine şahit oldum ebeveynlerinin davranış biçiminin kendinde yarattığı yıkımı ölçerek, kendi çocuklarına tam tersi davranıp mükemmel ebeveynlik yapan insanlara.
Yarın bebeğiniz olduğunda (tabi istiyorsanız), ona size yapılanları yapacak mısınız? Onun hırsını dünyaya getirdiğinizden alacak mısınız?
Affetmeyin. Çok söylenilen "affetmek hafiflemektir" cümlesinin aksine affetmeyin ki, size bunları yapan, nasıl olsa affediyor diyerek ikinci üçüncü kere yapma cesaretini bulamasın.