- 6 Nisan 2022
- 301
- 458
Direkt konuya girmek istiyorum çok uzatmadan..çünkü çok üzgünüm anlatmaya bile mecalim yok ama birilerinin bana yol göstermesi lazım artık.
Bundan seneler önce ailemle çok kötü olaylar yaşadım. Aşırı baskıcı bir ailede büyüdüm normal olduklarını düşünmüyorum. Sürekli başını kapat, namaz kıl, dışarı çıkma, onu giyme vs.. şiddet görüp or*spulukla bile suçladı babam (ki Allah şahidim hayatımda hiç sevgilim bile olmamıştı kimsenin elini bile tutmadığım yaşlar)
Ailede özgürlüğüne düşkün, hakkını savunan, kukla gibi kontrol altına alamadıkları tek çocukları bendim çünkü..
Hala bu tarz şeyler oluyor ama en azından şiddet görmüyorum artık.
Gelelim asıl mevzuya bence benim artık yaşadığım psikolojik travmalarımın sonuçları ortaya çıkıyor. En ufak bir şeyde kavga ediyorum. Çok sinirleniyorum hemen. Hiçbir eleştirilerine tahammül edemiyorum.
Bugün çok saçma bir sebepten ablamla tartıştık ama ben o kadar tahammülsüzüm ki artık aileme karşı, haklıysam (kesinlikle haklıydım) hunharca savundum hakkımı ve çok kötü kavga ettik. Şimdi hiçbir aile üyem benimle konuşmuyor.
Sürekli bana “senin tedavi olman lazım sen delisin” vs diyerek kendi edepsiz düşüncelerinin, çirkin kalplerinin sorumluluğunu bana yıkıyorlar
Karakter gereği haksızlığa gelemediğim için de baş edemiyorlar benimle ve “bu yoldan çıkmış Allah ıslah etsin” diyorlar
babam bunlara dayanamayıp eve çıkmak istediğimi söyleyince “sen erkeklerin altına yatm*k için eve çıkmak istiyorsun” deyip dövdü..
Anlatmaya bile mecalim yok inanın, nefret ediyorum bazen onlardan. Bu önyargılarının sebebi de kuzenim çok kötü şeyler yaptı, ve hep beni istedikleri gibi kalıba sokamadıkları için de beni potansiyel gördüler ondan diye düşünüyorum.
Neyse meselem eski mevzular değil ben sadece en ufak negatif birşey olunca hep bu olaylar aklıma geliyor ve deli gibi kavga ediyorum küçük şeylere bile..
Artık bu şekilde davranmıyorlar bana çünkü zamanla gördüler bazı şeyleri diye düşünüyorum.
Ama insan gibi de davranmıyorlar tam. Küçük küçük sorunlar oluyor ve ben kendimi kaybediyorum.
Bugün zangır zangır titredim kavga ederken.
İki sorum var
1)ne yapmalıyım lütfen gerçekten yardımcı olmak isteyenler yazsın
2)ailemle her normal aile gibi olmak istiyorum nasıl unutucam bu travmaları, nasıl normal tepkiler vericem, ailesiyle sonradan çok iyi anlaşıp onları çok seven ve güvenen oldu mu aranızda
Bundan seneler önce ailemle çok kötü olaylar yaşadım. Aşırı baskıcı bir ailede büyüdüm normal olduklarını düşünmüyorum. Sürekli başını kapat, namaz kıl, dışarı çıkma, onu giyme vs.. şiddet görüp or*spulukla bile suçladı babam (ki Allah şahidim hayatımda hiç sevgilim bile olmamıştı kimsenin elini bile tutmadığım yaşlar)
Ailede özgürlüğüne düşkün, hakkını savunan, kukla gibi kontrol altına alamadıkları tek çocukları bendim çünkü..
Hala bu tarz şeyler oluyor ama en azından şiddet görmüyorum artık.
Gelelim asıl mevzuya bence benim artık yaşadığım psikolojik travmalarımın sonuçları ortaya çıkıyor. En ufak bir şeyde kavga ediyorum. Çok sinirleniyorum hemen. Hiçbir eleştirilerine tahammül edemiyorum.
Bugün çok saçma bir sebepten ablamla tartıştık ama ben o kadar tahammülsüzüm ki artık aileme karşı, haklıysam (kesinlikle haklıydım) hunharca savundum hakkımı ve çok kötü kavga ettik. Şimdi hiçbir aile üyem benimle konuşmuyor.
Sürekli bana “senin tedavi olman lazım sen delisin” vs diyerek kendi edepsiz düşüncelerinin, çirkin kalplerinin sorumluluğunu bana yıkıyorlar
Karakter gereği haksızlığa gelemediğim için de baş edemiyorlar benimle ve “bu yoldan çıkmış Allah ıslah etsin” diyorlar
babam bunlara dayanamayıp eve çıkmak istediğimi söyleyince “sen erkeklerin altına yatm*k için eve çıkmak istiyorsun” deyip dövdü..
Anlatmaya bile mecalim yok inanın, nefret ediyorum bazen onlardan. Bu önyargılarının sebebi de kuzenim çok kötü şeyler yaptı, ve hep beni istedikleri gibi kalıba sokamadıkları için de beni potansiyel gördüler ondan diye düşünüyorum.
Neyse meselem eski mevzular değil ben sadece en ufak negatif birşey olunca hep bu olaylar aklıma geliyor ve deli gibi kavga ediyorum küçük şeylere bile..
Artık bu şekilde davranmıyorlar bana çünkü zamanla gördüler bazı şeyleri diye düşünüyorum.
Ama insan gibi de davranmıyorlar tam. Küçük küçük sorunlar oluyor ve ben kendimi kaybediyorum.
Bugün zangır zangır titredim kavga ederken.
İki sorum var
1)ne yapmalıyım lütfen gerçekten yardımcı olmak isteyenler yazsın
2)ailemle her normal aile gibi olmak istiyorum nasıl unutucam bu travmaları, nasıl normal tepkiler vericem, ailesiyle sonradan çok iyi anlaşıp onları çok seven ve güvenen oldu mu aranızda
Son düzenleme:
olmamis seyler icin evlat mi dövülür.olsa bile dovulmez orasi ayri da.
