Bdvye konu açacağım aklıma gelmezdi. Normalde derdimi pek anlatan biri değilimdir ama çıkmazda gibiyim artık. Ne düşüneceğimi kendimi nasıl toparlayacağımı bilmiyorum.
Konuya gelirsek, haziran ayından beri psikolojik tedavi oluyorum ilaç+terapi şeklinde. Nedeni ise ailevi sorunlar. Babam bi kaç sene öncesine kadar sürekli içen biriydi bu nedenle düzenli bir işi olamadı ve eve pek katkıda bulunamadı. Annem ise emekli evin genel yükü onun üzerindeydi ancak o da aşırı sinirli. Annem ile babam birbirlerine bağlı bir çift değil, ailemizde "aile" kavramı pek yok malesef. İki kardeşim var benden ufak, onlar benim gibi olmasın diye sürekli gözüm üzerlerinde elimden geldiğince yanlarında oluyorum, şımartıyorum diyebilirim. Evimizde kavga çok olur sen böyle yaptın sen şöylesin gibisinden ve bir kavga etti mi aylarca konuşmazlar. Bu arada da dünyayı zindan ederler hepimize. Önceleri hep içime atardım bundan 4 sene öncesine kadar. Geceleri ağlardım yine de sıkı sıkı okula asılırdım ve canım ne kadar sıkkın olursa olsun ders çalışırdım, başarılı bir öğrenciydim. Üniversiteye başladıktan sonra dayanamamaya başladım sıkıntılara ve bıraktım kendimi. Bi ara toparladım yine dağıttım ama eskisi gibi olamadım hiç. En sonunda canıma tak etti ve doktora gittim. Ancak toparlayamıyorum. Bu sene mezun olmam gerekiyor ama 1 sene uzattım kendimi okula verememekten. Ciddi bir ilişkim var umut olduğum, gelecekte mutlu olacağıma inandığım bir ilişki. Okul bitince evlenmeyi düşünüyoruz Allah kısmet ederse. O yanımda oluyor daraldığımda ancak evin içinde olan benim ve kim ne derse desin sıkıntımı tamamen çekmesini sağlamıyor. Dediğim gibi çok sağlam bir aile değiliz hatta annemle babam beni en az tanıyan kişiler desem yeridir. Bir kere bir sıkıntım olup olmadığını sorduklarını hatırlamam yada bir sorunum olduğunda yanımda olacaklarını bile bilmiyorum. Annem tedavi olduğumu biliyor ancak bir kere bile nedenini sormadı. Bu dönem okula gitmedim neden gitmediğimi sormadı. Dediği tek şey "ben senin neden okula gitmediğini biliyorum evlenmek istiyorsun ama mezun olmadan evlenemezsin " yada okumayacaksan git çalışta para getir.
Annemde hakaret etme gibi kötü bir huy var ve onun isteği dışında yapılan en ufak şeye bile sinirlenip bağırma çağırması var. Babam sessiz ama bir konuştuğunda çok ağır konuşur o da. Şu an anlatamadığım kadar kopuğuz birbirimizden ve o kadar çok anı var ki beynimde bir çocuğun hatırlamaması hatta yaşamaması gereken. Bunların hepsinden habersizler, söyleyemem konuşamam çünkü anlamazlar.
Tüm sorunlara rağmen annemi babamı seviyorum. Ama o kadar kocaman yaralar var ki kalbimde toparlayamıyorum kendimi gücüm kalmadı hiç bişeye. Okula ara verip çalışmayı düşündüm ancak iyi mi olur kötü mü olur bilemedim. İyi bi üniversitede iyi bir bölümdeyim ve bir an önce bitirmek hayatımı kurmak ve kurtulmak istiyorum. Ama yapamıyorum((
Ne diyebilirsiniz, nasıl yardım edebilirsiniz bilmiyorum ama bişeyler duymaya çok ihtiyacım var:/
merhaba
gercekten, icinde oldugun zor bir durum. ama yazindan da anlasiliyor ki , akli basinda, kardeslerine buyuk olcu de destek olan, unv kazanacak kadar zeki birisin. yuzup kuyruguna gelmissin isin, ne olursa olsun , son bir gayretle derslere gomulup bu sene bitir universiteni. ne sanslisin ki , sana destek olan bir sevgilin var yaninda. eminim kardeslerinde seviyordur seni.
annen ve baban konusuna gelince, gecim sikintisi tek ve en buyuk dertleri bence, para var huzur var gercekten. onlarda seni ve kardeslerini mutlaka cok seviyolardir. ama sizinle yeteri kadar ilgilenememek, ihtiyaclarinizi %100 karsilayamamak, onlari uzuyordur. bu sinirleri, bu moral bozuklugu ondandir. artik bu saatten sonra toparlanmak zor olur belki, gencler bile zor is bulurken, yasini almis insanlar icin daha da zor.
ama unv bitirp. yuvani kurdugunda, ayri bir evin ayri bir yasamin olucak. huzurlu olacaksin. onlardan ayri oldugun icin ailende daha ilimli yaklasacak sana. cunku her durumda, ayni evde yasamak ve ayri evlerde yasamak cok cok farkediyor aile icinde.
gelecek guzel gunleri, evini esyalarini , sevgilinle geciregin guzel gunleri dusun ve odaklan, yapmadigin sey mi , calis ve hallet bu sene sinavlari. guzel haberlerini bekliyorum.
sevgiler
Eskiden o kadar güçlüydüm ki aile içindeki durumu bilenler şaşardı bana hayran kalırdı herşeye rağmen hayata asılmama... Ama o geranio çok uzaklarda kaldı sanki. Kendime inancım bitti bütün bunlar hiç bitmeyecekmiş gibi gelmeye başladı. Kafam o kadar dolu ki yaşadıklarımla yeni şeyleri almamaya algılayamamaya başladım. Hep bi soru var aklımda neden böyle? Yani evet her ailede sorun olabilir ama ben güzel bi yanlarını bulamıyorum nedense...
Anlattiklarina istinaden soyluyorum, `neden boyle` diye sorgulanacak bir durum yok. Belli ki annen-baban durumun farkinda bile degiller. Onlar kendi dunyalarinda cocuklarina verdikleri mutsuzlugun ve kayginin farkina varmadan hayatlarini yasamaya devam ediyorlar. Benim de en kizdigim durum bu. Ebeveynler bazen cocuklarina karsi farkinda olmadan cok acimasiz olabiliyorlar.
Evet ben de annemi-babami cok seviyorum. Fakat bana yasattiklari aklima gelince ofkelenmeden edemiyorum. Evlenirken bile yalnizdim, dahasi var mi? En onemli en ozel gunumde bile...
O yuzden bir seyi biliyorum ki hayattaki tek gercek kendinsin. Bir insanin hayata geldiginde muhtac oldugu 2 sey vardir, annesi + babasi. Bu belli bir yasa gelene kadar boyledir. Kendini koruma altinda, guven duygusu icinde hissetmek istersin, bu her insanin ihtiyacidir. Ben bu duyguyu yillar once kaybettigimden dolayi, hala bile gerektiginde kendimden baska kimseye guvenmem. En basit seyde bile, kendime olan guvenim once gelir... (buyuk konusmak gibi olmasin, fakat hayatta bazi seyleri yasayinca anliyor bunu insan)
Tek yapman gereken kendine biraz daha guvenmen. Olanlarin farkinda olup, uzaktan bakman. Derslerine asil, ondan sonar guzel bir is bul, maddi ozgurlugunu eline al. Zaten maddi ozgurluk gelince inan bana hersey daha cok kolaylasiyor. Ama hemen evlenme. Tavsiyem biraz ayaklarinin uzerinde dur, bir bocalamadan cikip digerine atlama!
Durumumu çok iyi anlatmışsın çok teşekkürler. Bi gün tamam diyorum bırakmıcam kendimi asılıcam derslerime bir an önce bitiricem okulu ama eve gelince ve yine aynı şeyler yaşandıkça başa dönüyorum sürekli. Belki biraz uzaklaşmaya ihtiyacım var bilemiyorum. Üniversiteye hazırlanırken bir sene babannemlerde kalmıştım kafam dağılmasın diye iyi de gelmişti ama şimdi okuluma daha da uzak o ihtimali pek düşünemiyorum. Bir an önce kendimi toparlamam gerekli biliyorum herşeyin farkındayım ama o gücüme tekrar nasıl kavuşucam işte onu bilmiyorum. İnatçı pes etmeyen biriydim şimdi hemen teslim olan birine dönüştüm.
Hayat herkese dönem dönem sıkıntılar yaşatır.Senin ki de sıkıcı bir durum ama çok büyüteceğin birşey değil.Her ailede her evde senin yaşıtlarının yaşadığı benzer şeylerde var.Çoğunluğumuz o yaşlarda aileyle çatışmışızdır.Herbirimizin anne babası da bizi anlayacak insanlar değildir.Bizden sonra ki nesil anne baba konusunda daha rahat olacak.Çünkü eğitim,sosyal imkanlar ve teknoloji aileleri bilinçlendiriyor.Eskiler eğitimsizdi.Çoğu yokluk geçim sıkıntısı çekmekten çocuklarıyla ilgilenmedi.Şimdiki nesil az çocuk yapıyor ve hem çocuğu hem kendi eğitimi için çaba sarfediyor.Bugünlerde gelir geçer.Çok büyütme kafanda.Ailen sonuçta.Erkek arkadaşın,kocan dahi olsa aileni fazla anlatma.Senin yapman gereken OKUMAK OKUMAK OKUMAK ve oul bittikten sonra evlenmeyi kesinlikle düşünmemek.Mesleki kariyer yap,ekonomik özgürlüğünü kazan,olgunlaş ve evlenmeyi o zaman düşün.
Evde sorunların olması çok kötü insanı ister istemez yıpratıyor zor bir süreçtesin canım.Senin yapabileceğin tek şey kafana fazla takmamaya çalış düşünme elde değil belki biliyorum ama az düşünmeye çalış kafanı dağıtmaya çalış mesela.Derslerin sıkı sıkıya sarılabilirsin mesela.kardeşlerinle,arkadaşlarınla,erkek arkadaşınla vaktini geçirip kafanı dağıtmaya çalış canım.Artık ailenin huyunu değiştiremessin ne kadar istesen de o yüzden sen daha fazla yıpranmadan fazla düşünmemeye ve kafanı dağıtmaya çalışmalısın.
İşte bunu bir başarabilsem... Ailenin belkemiği gibi bi rolüm var aslında. Bana o kadar çok güveniyolar ki her anlamda onları boşverip kendi işime bakamıyorum. Ama hem onları idare etmek hem kendi hayatım için çabalamak çok zor:/
Sen hala ayni kisisin, inatci pes etmeyen kisilik yine sende. sadece kafan biraz bunalmis, dusuncelerin karismis o kadar. tekrar o kisiligi ortaya cikartmak yine senin elinde. Seni motive eden ne ise ona yogunlas. Sorunlari degil, tersini dusun..
Bende bir donem cok bunalmistim ve anneme soylemistim, felaket haldeyim bu gidisatim iyi degil diye. O da durumu fark etmisti ve bir akrabamiza gitmistim 6 saat uzaklikta. Gercekten kafam allak bullak ne yapacagimi bilmez haldeydim. O kadar iyi gelmisti ki uzaklasmak. 1 haftaya kalmaya gitmistim fakat 3. gunde `ne yapiyorum ben, niye geldim buraya, benim yapmam gereken cok isim var, ne isim var buralarda` diyerek apar topar eve donmustum. Sanirim donus noktam da o olmustu. Bir daha kendimi o kadar caresiz, allak - bullak hissetmedim. Umarim bir daha da asla hissetmem...
Sana da tavsiyem belki biraz uzaklasip kafani toparlayabilecegin bir akrabaniza, tanidiginiza gidebilirsin. Dusundugunden de iyi gelir belki... Hakkinda hayirlisi olsun, ama ne olursa olsun salma kendini...
Herkesin sana yüklenmesi bakması da kötü canım ya haddinden fazla sorumluluk almış oluyorsun ister istemez.İkisini bir arada yürütmeye çalış yine de canım zor belki ama kendin için en azından denemelisin.
Ailemde dönemsel bir sıkıntı yok 22 yaşındayım 22 senedir süren bir sıkıntı bu. Bence anne baba olmuş her insan çocuğunun psikolojisini düşünmek zorunda. Ben istemedim onların evladı olmayı onlar beni dünyaya getirdi buna hakları yok. Benim geleceğe dair umutlu hayallerim çalmaya hakları yok. Kendi ailemi kurmaya korkutmaya, çocuk sahibi olmaya korkutmaya hakları yok. Bazen dyorum ki kendime sen kimsin ki bunları çözeceksin bu durumdan kurtulacaksın. Benden özgüvenimi çalmalarına hakları yok.
Asla bırakmıcam, bırakırsam kaybeden ben olurum bunu biliyorum. Daha çok azmetmem lazım daha çok inanmam lazım. Sorumluluklarım çok var evet haddinden fazla yıpratıyorlar beni. Sanırım bu durumu doktorumla görüşüp doğru kararı öyle vermeliyim.
Çok sağol inan çok ferahlattın içimi :) Uzaklaşmam gerek burdan biliyorum nereye nasıl gidicem buna yoğunlaşmam lazım sanırım. Sınav dönemim yaklaşıyo notlarımı toparlayıp o dönemi daha kafamın rahat olacağı daha iyi ders çalışacağım bi yerde geçirirsem kendimi toparlamama yardımcı olabilir. Bu konuyu hep düşünür ama adım atmazdım. Bu sefer yapıcam. Çünkü yapmak zorundayım toparlamak zorundayım.