insanların yanında elimden geldiği kadar ağlamamaya çalışırım, çünkü öyle insanlar varki çevrenizde sizin ağlamanızı, acınızı zevk ediniyorlar. ben kan kusup kızılcık şerbeti içtim diyenlerdenim. hayat bana bunu öğretti ne yazık ki...
güzelmiş tucecim eline sağlık a.s.
Ağlayan birine kimsenin sevineceğini zannetmiyorum ya.. Düşmanı bile olsa bi içi burulur yani...
Ben en son bir öğrencim cüzdanımdan para çalmıştı, çocuk yakalandı, onu görünce tutamamıştım kendimi, müdürün odasından çıktım hemen çocuk görmesin diye, kendimi öğretmenler odasına attım ağladım hemde sesli sesli, kimse ne olduğunu anlamamıştı. Sesimi kesip ağlasam neyse ama malesef sesime hakim olamamıştım. ama genelde sevmem herkesin içinde ağlamayı; özellikle de annem ve kardeşlerimin yanında.. Nedendir bilmem.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?