Çocuğunuza kırılmanın manası yok çünkü sizin bahsettiğiniz şeylerin o farkında bile değil. İçten içe elbette ki ihmal edildiğini biliyor, üzülüyor ve babasını özlüyor. O nedenle de gitmem diye tepki verdiği halde azıcık ilgi gördüğünde dönmek istemiyor. Siz annesisiniz anlamanız lazım bunu. Nafakadır, söz tutmamadır gibi şeyleri çocuğunuz ileride fark edecek ancak. Ben mesela ev geçindirmeye başladığımda fark etmiştim aslında babamın iskele babası olduğunu ne yalan söyleyeyim. Ondan önce de farkındaydım bazı şeylerin ama yetişkinliğe adım atınca dank ediyor. Annem hiç kötülemedi üstelik babamı bana, zorla gönderirdi tıpkı sizin yaptığınız gibi. Ama anneye çok görev düşüyor. Bakın size bir şey anlatayım. Babam altı ay kadar sonra evlenmiş boşanınca. Yaz tatilinde bir ay babama giderdim. Gittiğimde çok zor alışırdım, alışınca dönmesi zor olurdu bu sefer. Üç yaşındayken ilk defa gitmişim. Babam anneme teslim ederken babamın karısına sarılıp gitmiycem diye ağlamışım. Çocuğum yani hatırlamıyorum bile, kim bilir aklımda ne vardı. Annem bana hayatı boyunca bir kere sarılmadı, başımı okşamadı, yavrum bile demedi, hep soğuk ve uzaktı. Evlenmeden bir gece önce dedim ki anneme neden bana hiç sarılmadın? Bu olayı anlattı. Şu saçma olay yüzünden ben hiç sevgi görmedim annemden. Halbuki onun mantıklı davranması gerekiyordu, kendi hatalarını hem ben çekmişim hem yine suçlu olmuşum. Neyse uzun oldu kusura bakmayın ama oğlunuza kırılmayın, hisseder çünkü, tahmini imkansız yaralar açılır kalbinde.
