28 gün önce doğum yaptım. Bebeğim yüksek tip anal atreziyle doğdu. Hamileliğimde ve hayatımda her şey normalken çok ciddi bir şok yaşadım. bebeğimin anüsü yoktu. Ameliyatla karnına kolostomi açıldı. Normal bir hayatımız varken ve güzel duygularla umutlarla ikinci oğlumu beklerken doğumla birlikte birdenbire çok zor bir hastalıkla mücadeleye başladık. Üzerimden şoku hala atlatabilmiş değilim. Bir taraftan kolostomi torbasıyla mücadele ediyorum, bir yandan da ikinci ameliyat yani anüs ameliyatından sonra dilatasyon denilen zor tedavi süreci, ardından da üçüncü ameliyat sonrası yoğun pişiklerle mücadele süreci vs. gibi sorunlar beni çok korkutuyor. En önemlisi de çocuğumun ileriki hayatında kaka tutamama durumunda kalması kabusu beynimi sürekli meşgul ediyor. Kaygılarım ve korkularım beni esir almış durumda. Büyük oğlum daha 3 yaşında. Dünyalar tatlısı oğluşumla yeterince ilgilenemiyorum, resmen ona doyamaz oldum. İkinci oğlumun hastalığı beni ilk göz ağrımdan kopardı sanki. aynı evin içinde birbirimizi özler olduk. isyan ettim, çok ağladım. Günah olduğunu ve sabretmem gerektiğini bile bile sabredemedim. sabredemediğim ve isyan ettiğim için de çok pişmanım. İnşallah Rabbim beni affeder, tövbemi kabul eder. Yavrularımı çok seviyorum. Ama ikinci bebeğimin bu durumu, gelecekte yaşayacağımız zorluklar, çilelerin endişesi beni hayattan kopardı. zaten bu hastalıkla birlikte hayatımın bittiğini, benimle birlikte beni seven annemin babamın, eşimin ve onun ailesinin de hayatının alt üst olduğunu görüyor ve yıkılıyorum. Benim başıma öyle şey gelmez dememek lazım, gayet sağlıklı bir hamilelik yaşadım ve hiçbir sebep ve sorun yokken bu oldu. Allah'ın verdiği bir dert. Sabretmek ve yaşamaya katlanmak gerek ama nasıl? Çok zor... Aslında inançlı bir insanım ama bu ağır yükü kaldıramayacağımı hissediyorum ve kendimden korkuyorum. Çok kere intihar etmeyi düşündüm, hatta bebeğimle birlikte ölmek istedim. Ama ahirette bunun hesabını vermekten korkuyorum, hem intihar etmenin hem de evlat katilş olmanın günahını çekemem. Ama bu dünyada da bu yükü çekemeyeceğim galiba. Ne yapacağımı bilmiyorum. hala lohusayım ve ben bu doğumumda hiç lohusalığımı yaşayamadım. tek derdim bu olsaydı keşke. ben bundan sonra bu hastalıkla nasıl mücadele ederim? İnsanlardan bile utanıyorum, çevremdekilere hastalığın detayını bile anlatmaya çekiniyorum. Sıkıntılarımızın 1 sene içinde biteceğini bilsem yine dişimi sıkar aşmaya çalışırım. Yavrumun ileriki hayatında kakasını tutamayan bir birey olarak toplumdan soyutlanmasını nasıl kaldırıcam? Yavrumun hasta biri olarak hayat sürmesine nasıl dayanıcam? Büyük oğlum o kadar çok kardeş hasreti çekmişti ki, onun böyle bir kardeşi olması onun da psikolojisini bozmayacak mı? sadece bir kardeşi olsun istemiştim, böyle olacağını bilemezdim ki... Hayatımız burada bitti, artık biz toplumla ve önceki hayatımızla nasıl bir uyum kurup da yaşayabileceğiz? Bilemiyorum... Eşim çok kere psikoloğa gitmemi teklif etti, hatta randevu bile aldı ama ben reddettim. Bana hiçbir psikoloğun yardım edemeyeceğini düşündüm. Ama belki siz yardımcı olabilirsiniz, ne olur bana yardım edin.
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
anal atrezili bebeğim oldu, çıkmazdayım!
- Konu Sahibi 28Aynur03
- Başlangıç Tarihi
allah yardım etsin size..gerçekten kolay bir durum değil yaşadığınız ancak şu an çok yoğun bir travma yaşıyorsunuz..muhtemelen depresyon eşliğinde..cümleleriniz içinde minik de olsa yeni doğan bebeğinize geliştirdiğiniz öfkeyi sezdim..ve ilk bebeğinizle olan ilişkinizin yıpranmasını bu hastalığa bağlamanız nedeniyle oluşan diğer bir öfke..
açık konuşayım (psikolojik danışmanım) önünüzde iki seçenek var: ya bu hastalığı kabullenip toplum denen o gözünüzde çok büyüttüğünüz insan topluluğu ile savaşıp iki oğlunuza da sahip çıkacaksınız... ya da ikinci oğlunda içten içe öfke duyan, onu insanlardan kaçıran, ondan utanan ve ilk oğluna yetemeyen bir anne..
bebekleriniz ikinci seçeneği haketmiyor. allah size yardım etsin hiç kolay değil ama her şey bizler için..kimbilir tıptaki gelişmeler evladınızı sağlığına kavuşturur..
son olarak lütfen bir uzman desteği alın..cümleleriniz önemli sinyaller veriyor.
eşimin kuzeninin akli dengesi yerinde değil
bütün aile akrabalar kardeşi özellikle o kadar severiz ki onu anlatamam
bazen eşimle konusu açılır şöyle yapmıştı falan diye çok da eğlencelidir
hatta deriz ki x kardeşi olmadan hayatta yapamaz
çok seviyo çok düşkün
her gün görür ilgilenir o kadar baglılar ki birbirlerine iki kardeş ve bütün akraba eş dost memleket herkes çok sever onu
anlamaya çalışıyorum sizi
neden beni buldu diyosunuz ama yapmayın lütfen mutlaka tedavi şekli bişiler vardır olmasa bile bu bi imtihan
yardım almanızı da tavsiye ederim
ayrıca onun toplumdan soytlanıp soyutlanmaması da sizin ve çevresindekilerin elinde
bütün aile akrabalar kardeşi özellikle o kadar severiz ki onu anlatamam
bazen eşimle konusu açılır şöyle yapmıştı falan diye çok da eğlencelidir
hatta deriz ki x kardeşi olmadan hayatta yapamaz
çok seviyo çok düşkün
her gün görür ilgilenir o kadar baglılar ki birbirlerine iki kardeş ve bütün akraba eş dost memleket herkes çok sever onu
anlamaya çalışıyorum sizi
neden beni buldu diyosunuz ama yapmayın lütfen mutlaka tedavi şekli bişiler vardır olmasa bile bu bi imtihan
yardım almanızı da tavsiye ederim
ayrıca onun toplumdan soytlanıp soyutlanmaması da sizin ve çevresindekilerin elinde
Öncelikle size çok teşekkür ederim, benimle ilgilendiğiniz ve durumumu anlamaya çalıştığınız için. Tespitlerinizde haklı olabilirsiniz. Ben kendimi kontrol edemiyorum. Bazen durumu kabullenir gibi oluyor, sakinleşiyorum. Bazen kendime zarar verecek kadar sinir krizleri geçiriyorum. Sürekli olarak bu iki hal arasında gel git yaşıyorum. oğlumun hastalığıyla ilgili çaresiz kaldığımı hissettiren her durum kriz geçirmeme yetiyor. Bu gelgitlerden ben de bıktım, yeni hayatımı hazmedip uyum sağlayabileceğim ve sorunların üstesinden gelebileceğime dair kendime hiç güvenmiyorum. oğlumun tamamen sağlığına kavuşmasını sağlayabilecek biri dışında kimse bana yardım edemez diye düşünüyorum. Saçma sapan düşündüğümü de biliyorum. Ama uzman desteği almam konusundaki önerinizi düşünmeye başladım.
- 6 Aralık 2009
- 6.242
- 3.010
- 723
Çok geçmiş olsun , Allah şifa versin öncelikle.
Şuan lohusasınız ve bu durumu kaldıramıyor olmanız normal karşılanabilir,
ama mutlaka çevrenizden, özellikle eşinizden yardım alın, lohusalık başlı başına
zor bir süreç.
Evladınız sıkıntılı doğmuş evet ama anladığım kadarıyla çareside var,
geleceği düşünmek için çok erken, şuan evladınıza sarılıp, tedavi sürecini atlatıp,
geleceğe umutla baklamalısınız, Rabbim o kadar büyük ki olmazı olur eder,
belki de gelecekle ilgili boşuna endişeleniyorsunuz, bebeğiniz gayet sağlıklı olacak ileride belki de.
Benim oğlumunda bazı sıkıntıları var, yaşıtlarına göre geride gidiyor şuan, henüz teşhis koyulmuş değil
ama gelecek beni de korkutuyor elbette,ama ben hep iyi olacağını düşünüyorum ve oğlumu
çok seviyorum, onun yokluğunu düşünemiyorum, neyi olursa olsun ben ona ömür boyu bakarım,
onun adına üzülüyorum elbette zaman zaman ama ben iyi olmalıyım ki, oğlumda gelişme kaydetsin.
En önemlisi de , biz bir merkezden yardım alıyoruz şuan, öyle şeyler görüyorum ki orada,
halinize binlerce şükredersiniz, kendinizden daha yükseklere bakmayın, kendinizden daha kötü durumdakileri düşünün
derim, şükredersiniz gerçekten.
Bebeğinize sizden daha faydalı kimse olamaz, kendinizi toparlayın biran önce bence ve umudunuzu
sakın kaybetmeyin, herşey güzel olacak evladınız için inş.
Rabbim evladınızında sizin de yardımcınız olsun, şifa versin inş.
Şuan lohusasınız ve bu durumu kaldıramıyor olmanız normal karşılanabilir,
ama mutlaka çevrenizden, özellikle eşinizden yardım alın, lohusalık başlı başına
zor bir süreç.
Evladınız sıkıntılı doğmuş evet ama anladığım kadarıyla çareside var,
geleceği düşünmek için çok erken, şuan evladınıza sarılıp, tedavi sürecini atlatıp,
geleceğe umutla baklamalısınız, Rabbim o kadar büyük ki olmazı olur eder,
belki de gelecekle ilgili boşuna endişeleniyorsunuz, bebeğiniz gayet sağlıklı olacak ileride belki de.
Benim oğlumunda bazı sıkıntıları var, yaşıtlarına göre geride gidiyor şuan, henüz teşhis koyulmuş değil
ama gelecek beni de korkutuyor elbette,ama ben hep iyi olacağını düşünüyorum ve oğlumu
çok seviyorum, onun yokluğunu düşünemiyorum, neyi olursa olsun ben ona ömür boyu bakarım,
onun adına üzülüyorum elbette zaman zaman ama ben iyi olmalıyım ki, oğlumda gelişme kaydetsin.
En önemlisi de , biz bir merkezden yardım alıyoruz şuan, öyle şeyler görüyorum ki orada,
halinize binlerce şükredersiniz, kendinizden daha yükseklere bakmayın, kendinizden daha kötü durumdakileri düşünün
derim, şükredersiniz gerçekten.
Bebeğinize sizden daha faydalı kimse olamaz, kendinizi toparlayın biran önce bence ve umudunuzu
sakın kaybetmeyin, herşey güzel olacak evladınız için inş.
Rabbim evladınızında sizin de yardımcınız olsun, şifa versin inş.
Arkasim ya yaktin beni bebeklere dayanamam
Zamaninda lohusaligin ve cesitli hastaliklarin vurdugu anne olarak dayan birakma kendini derim
O kuzunun en buyuk dayanagi sensin suan
Guclu olmalisin evlatlarin icin
Ben hep oyle dedim kendime
Elalemi bosver el bakar gecer
Ama kuzularla sen guclu olacaksin ki hayatta kalasiniz
Bugun ettigim tum dualarim tespihlerim oglunun olsun
Dilerim rabbim hemen saglik versin
Allah ol dedimi hersey olur dayan
Hem sen lohusasin evin melek dolu senin
Bool dua et rabbimize sigin hersey gececek
Zamaninda lohusaligin ve cesitli hastaliklarin vurdugu anne olarak dayan birakma kendini derim
O kuzunun en buyuk dayanagi sensin suan
Guclu olmalisin evlatlarin icin
Ben hep oyle dedim kendime
Elalemi bosver el bakar gecer
Ama kuzularla sen guclu olacaksin ki hayatta kalasiniz
Bugun ettigim tum dualarim tespihlerim oglunun olsun
Dilerim rabbim hemen saglik versin
Allah ol dedimi hersey olur dayan
Hem sen lohusasin evin melek dolu senin
Bool dua et rabbimize sigin hersey gececek
Duaların için Allah razı olsun kardeşim. Yazdıkların bana moral oldu, umut verdi. Allah'ımız, doktorların olmaz dediğini de oldurur dilerse inşaallah. İşte bazı anlar umutlanıyorum, bazen de umutsuzluk uçurumuna yuvarlanmış buluyorum kendimi. Nereye kadar böyle devam edecek bilmiyorum. Dua etmekten başka yapılacak hiçbir şey yok galiba...
Allah bin kere razı olsun senden kardeşim, dua ve tespihlerin için, güzel sözlerin için... Benim de duadan başka yapabileceğim bir şey kalmadı bu hayatta. Dünyayı alnıma yazılan ömür kadar yaşayıp evlatlarıma kendimi adayıp ecelimi beklemek artık benim işim bundan sonra. Lohusalıktan sonra inşaallah namazıma, ibadetlerime devam etmek ve gece gündüz dua ve zikir üzere olmak istiyorum. yalnız ben bu halde nasıl çalışıcam bilemiyorum. oğlumun hastalığı sebebiyle sağlık kurulu raporuyla iki kere 3 ay olmak üzere toplam 6 ay hastalık iznine ayrılabiliyormuşum ama ondan sonrasında mesleğime nasıl devam edebilirim, bu ruh haliyle ve bu dertle nasıl verimli çalışabilirim bilmiyorum. Şu anda asla işimi yapamayacağımı düşünüyorum. Aklımda hep oğlum ve onun hastalığı varken öğrencilerime ne verebilirim? İnsanların arasına nasıl karışabilirim, daha şimdiden herkes acıyan gözlerle ve sözlerle bakıyor bana. Herşey bir tarafa canım oğlumu yaşıtlarının içinde çileli ve dert sahibi bir çocuk olarak hayatını sürdürmeye çalışırken düşünmekten kendimi engelleyemiyorum. Allah'ımız bizim için neyi takdir ettiyse o olacak elbet, ama çok korkuyorum. Yılmaktan, yıkılmaktan, ayakta duramamaktan, sabredememekten... Korkuyorum... Allah'ım kimselere dert verip de derman aratmasın.
Henüz çok genç olmakla birlikte yine de üzüntünüzü anlıyorum. Ama lütfen "toplum" denen kavram için bu kadar düşünüp kendinizi hırpalamayın. Toplum her zaman için kendine benzemeyeni yadırgar, dışlar. Bizim artık bunu umursamamayı öğrenmemiz gerektiğini düşünüyorum. O minicik bir bebek, şu an sizin güçlü olmanıza ihtiyacı var bence. Ben eminim ki diğer bebeğiniz de ileride kardeşini çok sevecek, onunla yaşamayı öğrenecek. Bizim bir aile dostumuzun iki kızı var. Büyük olan kızın zekasında gerilik var. Küçük kardeşi onu o kadar seviyor ki, her zaman destek oluyor her zaman yanında. Üstelik bu bahsettiğim çocukların biri 13 biri 10 yaşında. Daha bu yaşta bile böyle bir olgunlukla sarılabiliyorlar birbirlerine. Lütfen başka insanları düşünerek endişelenmeyin ve güçlü olun. Sevgi herşeyin ilacı, birkaç ay sonra çok mutlu olacağınıza eminim. Ve emin olun eğer buna inanırsanız mutlu olursunuz:)
merhabalar öncelikle Rabbim acil şifa versin size.okuyunca o kadar üzüldüm ki hemen dilimden dua döküldü sizin için.Çok zor bir durum kesinlikle anlamamız elbette mümkün değil ama inanın bana şu hayatta herşeyin çaresini verir güzel Allahım.İnsanların yüz nakli olduğu bir yüzyılda yaşıyoruz tıp hergün yeni şeylere gebe.nasıl umutsuz olursunuz daha küçücük bir bebek o mutlaka bir çıkar yol bir çare çıkar karşınıza.internte bu hastalığı yaşayan insanları araştırın onlarla iletişim kurun görüşün.mutlaka çok şey öğreneceksiniz yeniliklerden haberdar olun.Allah size bir mücadele sebebi vermiş tüm hayatınızı bu uğurda yönlendirin.çocuklarınıza en iyi şekilde nasıl olabileceğinizi düşünün.ben bu düşüncelerin tamamını lohusa olmanıza bağlıyorum.inanın ben geenellikle hep pozitif bir insanımdır lohusalık bana vız gelir demiştim ama çok büyük laf etmişim.o kadar saçma düşünceler içindeydim ki bunu lohusalık bitince anladım.nasıl böyle bir hta yaptım çocuk doğurdum dedim kendime yaa düşünün.o dönemde saçma düşünceler uçuşuyor beyinde.Sadece şu an sabırlı olmanızı bu lohusalığın üzerinizden geçmesini en azından hormonların normale dönemsini beklemenizi öneririm.Ancak bu süreçte mutlaka bir psikoloğa kendinizi açmanızı da özellikle öneririm.çünkü evden 1 saat uzakta sizi yargılamadan dinleyecek bir insanın olması inanın size o kadar iyi gelecekki.ve sonrasında günlük rutine dönüp diğer oğlunuzlada vakit geçirmenizi öneririm.herşeyin bir çaresi var şu hayatta ölüm dışında.ben eminim ve içimmden öyle geçiyor ki Rabbim size mutlaka bir çıkış kapısı verecek şimdeden geleceği düşünmek çok gereksiz belkide dediklerinizin hiçbirir olmayacak.Allahım yar ve yardımcınız olsun.daraldığınız zamanlarda buraya yazın olurmu
allah yardımcınız olsun.nolursa olsun allahtan umut kesilmez.belkı amelıyat sonrasında hiçbir sorun olmuycak inşallah.tıp ilerledi artık ve caresı varmıs en azından bu bile bi umut.ya caresı olmasaydı ömur boyu karnından tuvaletını yapmak zorunda kalsaydı.dedem bagırsak kanserıydı ordan bılıyorum görmedım ben bakamadım içim acıyodu ama orda bı torba takılıydı sürekli.bız normal otururken dedemden ses cıkıyodu kendısı bunu hıssedemıyodu ıstemsız olarak bagırsaktan gelen bıseydi.utanıyodu hep.gercekten zor bi durum.ama umudunuzu kesmeyın amelıyat sonrası hersey mukemmel olur ınsallah.dua ettım sızın için.
arkadaşlar hepinize çok teşekkür ederim, beni anlamaya çalışmanız bile benim için çok önemli. İyiy ki bu siteye yazmışım derdimi. Bu kadar iyi insanlarla karşılaşacağımı ve bu kadar içtenlikle derdimi paylaşacaklarını çok da tahmin edememiştim. Cevap yazan herkesten Allah razı olsun, Rabbim hiçbirinize sıkıntı yaşatmasın bu mübarek günde hepinize duacıyım. Ne olur sizler de bebeğim için dua edin. Özellikle edmina duan için çok teşekkürler, içinizden iyi şeyler geçtiğini yazmışsınız. Bu da bana büyük moral oldu. çok teşekkür ederim. Daha bir kaç gün öncesine kadar çok şiddetli sinir krizleri geçiriyordum, am şimdilerde daha iyi hissediyorum kendimi, çocuğum için iyi bir cerrah arayışına başladık. Anal atrezi ameliyatında çok iyi bir cerrah bulmamız lazım. Dokuz eylül üniv. gitmeyi düşünüyoruz şimdilik. Bu konuda tavsiyeleriniz varmı?
bir yakınımın kızı bebekken bu sıkıntıyla doğdu ve ameliyat oldu şu an 13 yaşında ve hiçbir problemi yok...allah dermansız dert vermesin..geçecek bu bir süreç sadece, öyle düşünün ve üzerinize düşeni yapın, geçmeyeceğini ve yapılacak hiçbir şey olmadığını bile bile bir yükü ömür boyu sırtında taşıyanlar var , isyan etmeyin
öncelikle çok geçmiş olsun. umarım en kısa sürede bu umutsuzluğunuzdan kurtulursunuz, hatta sanırım yavaş yavaş kurtulmaya başlamışsınız. alıntı yaptığım kısımda yazdığınızdan anladığım üzerinden küçük bir öneride bulunmak isterim. öncelikle gözünüzde çocuğunuzu normalleştirmeniz lazım. ki zaten çocuğunuz anormal değil, sizin de dediğiniz gibi hasta. ama -muhtemelen paniğe kapıldığınızdan- onu anormalmiş gibi görüyorsunuz sanırım. sizin tavrınız böyle olursa elbette abisi de kardeşini yadırgayacak ve anormal olduğunu düşünecek içten içe. bebeğinizin durumunun normal olduğunu çocuğunuza anlatmanız ve göstermeniz gerekiyor. büyük oğlunuz bunu anlayacak yaşta. çocuğunuzun yanında nasılsa anlamaz diye kaygılarınızdan bahsetmemenizi öneririm.
tekrar geçmiş olsun. güzel haberlerinizi bekliyoruz...
- 16 Haziran 2013
- 1.098
- 852
- 123
Merhaba benim de oğlum 14 mart 2014 te yüksek tip anal atrezili olarak doğdu. Bağırsağı 3 cm kısa. Kolostomi torbasıyla mücadele ediyoruz.Kaçırma riski bizim için de mevcut. Ameliyatlarla ilgili olarak neler yaptığınızı öğrenmek istedim. Oğlunuz için hangi cerraha gittiniz. Sonuçları nasıl. Yaşadıklarımı belki de en iyi siz anlarsınız. Mesajıma cevap vermenizi dört gözle bekliyorum. Allah kimseyi evladıyla imtihan etmesin.
Saygılarımla. Asiye
Saygılarımla. Asiye
Benzer Konular
- Kilitli
- Kilitli
