evet herkese iyi bayramlar arkadaşlar, benim bu defaki derdim en saçma olayda bile duygularımın tepetaklak olması..
Daha açık yazayım eşimin abisigil yurtdışından geldiler bu bayram. En son 3 sene önce görüşmüşlerdi eşimle o da düğünümüz olduğu için. Bu arada eşim aileci bir insan değil kesinlikle. Abisi ile benim ısrarımla görüntülü konuşma yaptı bikaç kere , ben arasana abini demeden aklına bile gelmez. Anne babasıyla da öyle. Benim de ailesinden hiçbiri ile problemim yok ama hep mesafeli olduk, anne kız gibi değiliz. Abisigil geldiğinde de elimden geleni yaptım eşimle havaalanından alıp geldik başka şehirden eşim nöbete gitti ben sabaha kadar oturup onlarla sohbet muhabbet ettim güldük eğlendik. Sonra hep birlikte memlekete geçtik annesi babasıgille de hep güleryüzlü oldum her işlerine de elimden geldiğince yardım ettim. Hiçbir sorun yaşamadık, çok da pozitif bir hava vardı her anında.
Dün akşam biz bulaşıkları eltimle yıkıyorken eşim geldi, "biz abim annem ben amcamgile gidiyoruz bayramlaşmaya haberin olsun" dedi, şaşırdım beni niye çağırmıyorlar diye. Neyse gitti geldiler 1 saat sonra bu defa da biz eltimle balkonda oturuyorken hepsi geçti içeriye sohbet muhabbet gırla.. Bildiğiniz yabancı gibi kaldım..
Neyse eltimin de elinde tlf onla uğraşıyordu, sıkıldım gittim yatmaya, benim peşimden de kaynanam eltime "git yatsana uykun gelmiştir " dedi onu da yatırmaya çalıştı , yani tek benlik bir durum değildi. Ayrıca 3 senedir görüşmüyorlar özlemişlerdir elbet çekirdek aile konuşcakları vardır..
Ama yattım yatağa öyle kötü kalbim kırılmış ki... Gerçekten ağlamamak için zor tuttum kendimi. Reglim de yaklaştı, perimenstrüel sendrom da yaşayan bir insanım onun da etkisi olabilir ama o an Nasıl nefret ettim hepsinden anlatamam. Kendimi sakinleştirmeye çalışıyorum "saçmalama bu kadar B.ktan bir konuyu dert mi ediyorsun abartma xpreiaZ " diye ama yok bir tarafım da bas bas çık git bu evden, istemiyorlar işte seni , kocanın aklına bile gelmiyorsun işte falan... İnanın boşanmayı bile düşündüm
Eşime tabi bu kadarını yansıtmadım sadece beni neden götürmediklerini sordum, kırıldığımı söyledim, eğer ailesiyle başbaşa Zaman geçirmek istiyorsa benim kendime başka bir plan yapabileceğimi söyledim.
Ama derdim bu kadar ufak bir olayda bile bütün gemileri yakmaya hazır oluşum, iyi olan hiçbir şeyi göremeyişim, yaşadığım büyüklü küçüklü bütün olumsuzlukların sanki 2 dakika önce yaşamışım gibi peşpeşe aklıma gelmesi
ne yapmalıyım bunun için
Muhabbet de sarmıyor zaten eltimle daha napiyim
oturup zorla tanımadığım insanların özellerini mi kurcuklayım
kalbim daralıyor kvm insanların duymak istemediğim özellerini paylaştıkça, şimdi bile kötü oldum muhabbetleri hatırlayınca. wallahi bayılcam samimi olmaya çalışmalarından insanların
zorunda mıyım? Zorunda mıyım
nöbette yine bikaç saat görmeyince kendime geldim sanırım 
ama akşama kadar beni ikna etse nolcak, benim kalbim kırılıyor ve eskisi gibi olmuyor işte, biriktikçe birikiyor. Tahammül noktam düşüyor, valla biri bana bekarken deseydi eşin amcasına seni götürmedi diye üzülüp ağlayacaksın totomla gülerdim, hadi ordan bu da mevzu mu giderse gitsin diye..
herseyi benden once duyar hic yeni havadis veremem eşime. 
kusura bakmayın
