• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Anksitiye panik atak depresyon yaşayanlar dertleşelim

Ben ufak şeyleri takmaktan çok yoruldum.yarını düşünmesem aslında her şey daha kolay olacak.sürekli en ufak şeyden endişe duyuyorum insanlardan da korkuyorum niyeyse beni rencide edecek ya da yanlış anlaşılicam diye
Doktora gittinizmi
 
Doktora gittinizmi
Çok gittim şimdiye kadar.İlk önce fayda gördüm fakat sonra yine aynı.Mayıs ayında babamı kanserden kaybettim ondan sonra iki katı arttı.Şimdi de bebek beklediğimden dolayı ilacı aniden kesmiştik.Haftaya kısmetse tekrardan gitmeyi dusunuyorum doktora
 
Çok gittim şimdiye kadar.İlk önce fayda gördüm fakat sonra yine aynı.Mayıs ayında babamı kanserden kaybettim ondan sonra iki katı arttı.Şimdi de bebek beklediğimden dolayı ilacı aniden kesmiştik.Haftaya kısmetse tekrardan gitmeyi dusunuyorum doktora
Zaten bu uyur ve uyanır. İlacı aniden bıraktığınız için hem kayginiz artmış ve ilaç yoksunluğu yaşıyorsunuz ben doktor kontrolünde bıraktığım halde 2 ay ne yerdeydim ne gökte ve bu rahatsızlık yorgunluğa strese üzüntüye gelmiyor bir bakmışsın bitti derken çoğalmış hemde 2 kat üç kat bebekle ilgili takıntılar olabilir başlayabilir benim önerim hem sana hem bebeğe hayatı zindan etme zaten stresde de etkileniyor doktorlar ilaç verse bile bebeğe göre veriyorlar nice piskiyatri hastası ne sağlıklı bebekler doğuruyor bir bakıyorsun kaba tabirle Deli den Alim çıkmış
 
Ben bu artık her ne ise panik atak, anksiyete, depresyon hepsinden çok yoruldum. Şu anda 29 yaşındayım, 21 yaşımdan beri yaşıyorum. Universitede trafik kazasinda erkek arkadasimi kaybetmemle birlikte basladi bir gece tansiyonum 22ye çıktı nefes alamadim vs. hepinizin bildigi şeyler.. acile gittik ve her şey normal, psikiyatriye görünün dendi. Bu hastalık oncesinde dunyanin en eglenceli kızıydım diyebilirim. Aşırı sosyaldim, arkadas cevrem cok genisti, insanlarin birlikte vakit gecirmekten zevk aldigi biriydim, populerdim, zekiydim. Bu hastaliga kadar hep okul hayatimda cok basariliydim. Liseyi birincilikle bitirdim, Koç universitesine dereceyle girdim. Yanlis anlamayin soyleyecegimi, maddi durum olarak hicbir sıkıntım yoktu. Kendi arabam kendi evim vardı. Herseyim vardi ama keske hicbiri olmasaydi da sagligim olsaydi. Bu hastaliktan sonrasi tamamen kabus. Ne okulumu dogru duzgun okuyabildim, ne arkadasim kaldi, ne bi daha yaptigim her hangi bir seyden zevk aldim. O eglenceli kız gitti yerine herkesin ay hiç eski neşen yok dedigi sıkıcı, korkak bir kız geldi. Kullanmadıgım ilac, gitmedigim doktor kalmadi. Eylul ayindan beri nisanliyim, temmuzda dugunum var. Ama benim gelinlik sececek enerjim bile yok. Nasil yapicam diyorum? Evden cikmak istemiyorum sadece yatip aglamak istiyorum. Bu sekilde bir evlilik nasil yurutebilirim, birini nasil mutlu edebilirim? O da beni boyle gordukce mutsuz oluyor diye ben daha da kendimi yiyip bitiriyorum. Cok yorgunum. Bazen Allah’ım canini al kurtar beni diyorum. Asla gecmeyecekmis gibi geliyor, her gun yeni bir sorun cikiyor. Bu aralar mide kramplari basladi. Endoskopi yaptirdim, stresten dediler. Tranko buskas verdi doktor ama o bile gecirmiyor. En son cymbalta, welbutrin, rivotril kullaniyordum. Baska bi doktora gittim cok agir onlar ve ise yaramamis demek ki dedi degistirdi. Lustral, dideral, tranko buskas ve seroquel tedavisine basladik. Bugun 4. gunum ama bence yine hicbir sey duzelmeyecek ve ben asla duzelmeyecegim. İnsanlar benim yuzumden mutsuz olacak. Direnemiyorum, dayanacak gucum yok artik.. umarim hepiniz bir an once iyilesirsiniz. (İlaç adı vermek yasak mi bilmiyorum, yeniyim forumda ama daha iyi anlatabilmek icin yazdim, hepsini doktor kontrolunde kullaniyorum zaten bu ilaclar kafaniza gore kullanilmaz)
 
Ben bu artık her ne ise panik atak, anksiyete, depresyon hepsinden çok yoruldum. Şu anda 29 yaşındayım, 21 yaşımdan beri yaşıyorum. Universitede trafik kazasinda erkek arkadasimi kaybetmemle birlikte basladi bir gece tansiyonum 22ye çıktı nefes alamadim vs. hepinizin bildigi şeyler.. acile gittik ve her şey normal, psikiyatriye görünün dendi. Bu hastalık oncesinde dunyanin en eglenceli kızıydım diyebilirim. Aşırı sosyaldim, arkadas cevrem cok genisti, insanlarin birlikte vakit gecirmekten zevk aldigi biriydim, populerdim, zekiydim. Bu hastaliga kadar hep okul hayatimda cok basariliydim. Liseyi birincilikle bitirdim, Koç universitesine dereceyle girdim. Yanlis anlamayin soyleyecegimi, maddi durum olarak hicbir sıkıntım yoktu. Kendi arabam kendi evim vardı. Herseyim vardi ama keske hicbiri olmasaydi da sagligim olsaydi. Bu hastaliktan sonrasi tamamen kabus. Ne okulumu dogru duzgun okuyabildim, ne arkadasim kaldi, ne bi daha yaptigim her hangi bir seyden zevk aldim. O eglenceli kız gitti yerine herkesin ay hiç eski neşen yok dedigi sıkıcı, korkak bir kız geldi. Kullanmadıgım ilac, gitmedigim doktor kalmadi. Eylul ayindan beri nisanliyim, temmuzda dugunum var. Ama benim gelinlik sececek enerjim bile yok. Nasil yapicam diyorum? Evden cikmak istemiyorum sadece yatip aglamak istiyorum. Bu sekilde bir evlilik nasil yurutebilirim, birini nasil mutlu edebilirim? O da beni boyle gordukce mutsuz oluyor diye ben daha da kendimi yiyip bitiriyorum. Cok yorgunum. Bazen Allah’ım canini al kurtar beni diyorum. Asla gecmeyecekmis gibi geliyor, her gun yeni bir sorun cikiyor. Bu aralar mide kramplari basladi. Endoskopi yaptirdim, stresten dediler. Tranko buskas verdi doktor ama o bile gecirmiyor. En son cymbalta, welbutrin, rivotril kullaniyordum. Baska bi doktora gittim cok agir onlar ve ise yaramamis demek ki dedi degistirdi. Lustral, dideral, tranko buskas ve seroquel tedavisine basladik. Bugun 4. gunum ama bence yine hicbir sey duzelmeyecek ve ben asla duzelmeyecegim. İnsanlar benim yuzumden mutsuz olacak. Direnemiyorum, dayanacak gucum yok artik.. umarim hepiniz bir an once iyilesirsiniz. (İlaç adı vermek yasak mi bilmiyorum, yeniyim forumda ama daha iyi anlatabilmek icin yazdim, hepsini doktor kontrolunde kullaniyorum zaten bu ilaclar kafaniza gore kullanilmaz)
Beni anlatmışsınız okurken ağladım ağlıyorum şuanda nişanlıyken başladı 9 sene oluyor aynı dediklerini diyorum Rabbım aklımızı fikrimizi alma bebek istedim evliliğimden oldu Allah verdi şükürler olsun 2 yıl oluyor bebeğimle ağız tadıyla oturamadım ilerledi anksiyete depresyon okb hiç iyi değilim annemlerdeyim dediğin gibi eski neşeli şen şakrak insan gitti yerine korkak hayattan zevk almayan ağlayan biri geldi Rabbim herkese şifa versin bana da çok üzülüyorum çookk ne günahı işledim ben acaba döktüğüm gözyaşların haddi hesabı yok
 
Kendimizle de çok uğraşıyoruz aslinda:(sanırım her şey önce kendini sevmekle başlıyor ben bunu hiç bir zaman yapamadım her şeyde kendimi suçlu buldum,yargıladim o yüzden de insanlar bir şey sorduğunda cevap veremedim,kalabalıkta konusamadim hep sonradan aklima geldi sunu deseydim bunu deseydim,disarı çıktığımda birileriyle karşılaşirsam da saçma bişey söylersem diye düşünür mu aklına takar mi insan ama ben takıyorum kaç yaşına gelmiş öğretmen olmuş insan.işte ben hep kendimi suçluyorum.
 
Mutlu mutlu yuvamda yaşayacağım günlerde zehir ediyorum günlerimi herşeyi kafaya çok takmaktan oluyor psikolog çok biriktirmişsin dedi
 
Galiba hepimizin ortak noktası öncesi ve sonrası hallerimiz ben eski halimi hatırladıkça bu duruma gelecek en son kişiydim belki diyorum bende aşırı sosyal aşırı neşeli kafama hiç bir şey takmayan başarılı bi iş hayatı olan biriydim ve şuan 4-5 aydır bambaşka biriyim psikiyatri ne derse ne önerirse yapmaya çalışıyorum ama yok nafile hiç biri işe yaramıyor netten de araştırıyorum ilaçlar dışında etkisi olup beni bu durumdan çıkarabilecek şeyler araştırıyorum ama yok onlarda işe yaramıyor çabalıyorum aslında hep çok güçlü biriydim bu yaşıma kadar bir çok sorunun üstesinden yıkılmadan zarar görmeden kurtulmuştum ama yok bu sefer saplandım ve kurtulamıyorum
Bence birbirimize destek olalım burda yapıp deneyip size kendinizi iyi hissettiren şeyler vardır belki bi diğer arkadaşımız için bi alternatif olur belki de.
 
Ben kitapciya gittim ne kadar panik atak, ankaiyete, depresyon, beyin gucuyle ilgili kitap varsa aldim ve inanin gunde birini bitiriyorum. Kesinlikle iyi geliyor. Cunku hastaligi taniyorsunuz. Beyninizin neler yapabilecegini goruyorsunuz. Aa gercekten ben yapiyormusum diyosunuz. Size de okumanizi tavsiye ederim
 
Galiba hepimizin ortak noktası öncesi ve sonrası hallerimiz ben eski halimi hatırladıkça bu duruma gelecek en son kişiydim belki diyorum bende aşırı sosyal aşırı neşeli kafama hiç bir şey takmayan başarılı bi iş hayatı olan biriydim ve şuan 4-5 aydır bambaşka biriyim psikiyatri ne derse ne önerirse yapmaya çalışıyorum ama yok nafile hiç biri işe yaramıyor netten de araştırıyorum ilaçlar dışında etkisi olup beni bu durumdan çıkarabilecek şeyler araştırıyorum ama yok onlarda işe yaramıyor çabalıyorum aslında hep çok güçlü biriydim bu yaşıma kadar bir çok sorunun üstesinden yıkılmadan zarar görmeden kurtulmuştum ama yok bu sefer saplandım ve kurtulamıyorum
Bence birbirimize destek olalım burda yapıp deneyip size kendinizi iyi hissettiren şeyler vardır belki bi diğer arkadaşımız için bi alternatif olur belki de.
Çok geçmiş olsun.Evet ben de eski halimi hatırlıyorum mesela eskiden sunuculuk görevi yapmıştım birçok kez.Bu yıl müdürüm benden böyle bir şey istediğinde kusura bakmayın anksiyete panik atak tedavisi goruyurum dedim ve yapmadım kendime güvenemedim sanki hiç böyle bir şey yapmamış gibi.ben önceden bahsettiğim gibi emdr seansına gittim fakat geçmişte aman aman bir travma yaşamadığım için etkisi olmadı.Çünkü gerçekten büyük bir yara açan bir yaşantım olayım olmadı.Son zamanlarda tedavi açısından farkli uygulamalar araştırdım bakalım hem hamilelerde de uygulanabiliyor tmu bir de tms var araştırmak isterseniz
 
Bendede anksitiye var malesef sürekli olarak aileye bişey olacak korkusu ve ölüm korkusu yıllardır yenemedim çevremden de hep derler iyi şeylerin olacağını düşün biraz diye ama yok onu yapamıyorum en mutlu olmam gereken anda kendimi en mutsuz edebiliyorum böyle olupta atlatan varmı aranızda
 
Galiba hepimizin ortak noktası öncesi ve sonrası hallerimiz ben eski halimi hatırladıkça bu duruma gelecek en son kişiydim belki diyorum bende aşırı sosyal aşırı neşeli kafama hiç bir şey takmayan başarılı bi iş hayatı olan biriydim ve şuan 4-5 aydır bambaşka biriyim psikiyatri ne derse ne önerirse yapmaya çalışıyorum ama yok nafile hiç biri işe yaramıyor netten de araştırıyorum ilaçlar dışında etkisi olup beni bu durumdan çıkarabilecek şeyler araştırıyorum ama yok onlarda işe yaramıyor çabalıyorum aslında hep çok güçlü biriydim bu yaşıma kadar bir çok sorunun üstesinden yıkılmadan zarar görmeden kurtulmuştum ama yok bu sefer saplandım ve kurtulamıyorum
Bence birbirimize destek olalım burda yapıp deneyip size kendinizi iyi hissettiren şeyler vardır belki bi diğer arkadaşımız için bi alternatif olur belki de.
Ben de aynı şekildeyim hiçbir işe yaramaz hissediyorum kendimi evime gitmeye korkuyorum eşime kızıma bakacak hatta kendime bakacak takatim yok öylece yatıyorum nasıl düzeleceğim bilmiyorum ailem eşim durumuma çok üzülüyor ben hep ağlıyorum psikoloğa gittiğim gün iyiydim ertesi günü yine aynı sanki hiç gitmemiş gbiyim
 
Bendede anksitiye var malesef sürekli olarak aileye bişey olacak korkusu ve ölüm korkusu yıllardır yenemedim çevremden de hep derler iyi şeylerin olacağını düşün biraz diye ama yok onu yapamıyorum en mutlu olmam gereken anda kendimi en mutsuz edebiliyorum böyle olupta atlatan varmı aranızda
Benim de kendime bişey olacak korkusu kızıma bakamayacağım korkusu yuvam dağılacak korkusu hiç iyi değilim hep Bi korku var içimde
 
Ben bugün öyle saçma bir şeye takıldımki hatta tansiyonum düştü serum taktılar.nefes alamıyorum dedim doktor bu durumları 30.haftada bekleriz kafana bişeyler mi takıyorsun dedi acil doktoru.Cuma gününe inşallah gideceğim psikiyatriste takıntılarım anksiyetem kat kat arttı.
Mezun öğrencilerle bugün kahvaltı vardı müdür yardımcısı öğrenciler sizi de davet etti dedi.yetisebilirsem gelirim dedim ben de.Hamile de olunca sabah içim daraldı eşime dedim parka gidelim o sırada hocalardan biri görmüş tekrar aradılar işte kahvaltı yeri değişti gelmek isterseniz haberiniz olsun.ben de baştan hayır demeyince işte eşimle çıktık biraz işimiz vardı yetisebilirsem gelirim dedim yine.Hamile oldugumu bilmedikleri için gereksiz açıklama yapma gereği duymadım.Belki giderim diye de hayır gelemem demedim başta.biraz da spontane gelişti ama sonradan ben çok suçladım kendimi.İşte niye hayır demedin yada niye parka gittin içim içimi yedi.ya saçma oldugunu bile bile ben serum yedim bu yüzden
 
Hep geçmiş ve gelecek kaygisi yasamak beni çok yoruyor.yazık eşim de ne yapacağını şaşırıyor beni mutlu etmek için.Annem uzakta geleyim diyor.Ben hala babamı kaybetmenin acısını yaşıyorum sanırım daha bir yil olmadi ve aci cektigine de sahit olmam etkiliyor diye dusunuyorum.bir de üstüne ilacı kesme ve gebelik eklenince normalde taktığım şeyleri daha da çok takiyorum.Mesela okulda çok muhabbetim olmayan insanlar soru soracak konuşma ortamı olacak işte göz kontağı vs oluşacak diye korku oluştu ozellikle karşı cinsten ya da üstlerimden.işte yeterki takacak bir şeyler olsun..
 
Kaygi, anksiyete bozuklugu, panik atak, depresyon hepsi birlikte var bende. Bazen hic gecmeyecekmis gibi geliyor bazen de daha once atlattin iyiydin yine gececek diyorum. Su beynime bir soz gecirebilsem keske. Gercekten hayattan zevk alamaz hale geliyor insan. Yataktan cikmadan gunlerce agladigim zamanlar oldu acaba ne zaman deliririm kendime zarar verir miyim falan diye. Sadece ilac tedavisiyle de olcak gibi degil. İyi bir terapist lazim ama onu da bulmak cok zor. Cogu para pesine dusmus. İstanbulda tavsiye eden olursa cok sevinirim. Bilissel davranisci terapi, EMDR, vs..
 
Hamile olan arkadaşım öncelikle sana da geçmiş olsun sen daha dikkatli olman lazım aslında şuan ilaç kullanamıyorsundur galiba diye düşünüyorum tabi elinde değil herşey senin beyninde bitiyor zaten beynimizdeki düşüncelere engel olup durduramadığımız için rahatsızız hepimiz Rabbim sana göstermesin Allah korusun ben de hamileydim ve aşırı kaygı üzüntü sinir stresten sağlıklı giden hamileliğim varken bebeğimi kaybettim düşük yaptım maalesef acılarıma acı eklendi daha çok o yüzden lütfen herşeyden önce sende bebeğini düşün.
Ya bu durumlardan kısa sürede kurtulan yok benim okuduğum gördüğüm kadarı ile baya uzun süreç alıyor ben 4-5 aydır tedavi oluyorum ilaç kullanıyorum ama çok korkuyorum sanki hiç bitmeyecek hep böyle kalıcakmışım hissi zaten berbat bir duygu gerçekten.
 
Hep geçmiş ve gelecek kaygisi yasamak beni çok yoruyor.yazık eşim de ne yapacağını şaşırıyor beni mutlu etmek için.Annem uzakta geleyim diyor.Ben hala babamı kaybetmenin acısını yaşıyorum sanırım daha bir yil olmadi ve aci cektigine de sahit olmam etkiliyor diye dusunuyorum.bir de üstüne ilacı kesme ve gebelik eklenince normalde taktığım şeyleri daha da çok takiyorum.Mesela okulda çok muhabbetim olmayan insanlar soru soracak konuşma ortamı olacak işte göz kontağı vs oluşacak diye korku oluştu ozellikle karşı cinsten ya da üstlerimden.işte yeterki takacak bir şeyler olsun..
Olsun ne güzel bir işiniz var düşüncelerinizi dağıtabileceğiniz ben hep evde mesela çok bir yere çıkamıyorum
 
Back
X