anlatmam gerek..

Çok iyi anlıyorum sizi. Vefattan sonra dedemle anneannemin evinin satılacağını duyunca ben de çok üzülmüştüm ama en çok da kızmıştım. Sanki onları hayatımızdan çıkarıyor, anılarını satıyor gibi hissetmiştim :(
 
Çok iyi anlıyorum sizi. Vefattan sonra dedemle anneannemin evinin satılacağını duyunca ben de çok üzülmüştüm ama en çok da kızmıştım. Sanki onları hayatımızdan çıkarıyor, anılarını satıyor gibi hissetmiştim :KK43:
zaten uzun bir süre karşı çıktım satılmasına ama amcalar karar verince bide evlenipte kira ödemek bütçemizi çok zorlayınca ev almamıza yardımcı olur diye razı olmak zorunda kaldım...
 
mekanı cennet olsun.
hakkınızda da hayırlısı olsun.
güle güle oturun alacağınız evde.
gayet normal duygulanmanız.
hayat şartları bazen mecbur kalıyoruz.
 
zaten uzun bir süre karşı çıktım satılmasına ama amcalar karar verince bide evlenipte kira ödemek bütçemizi çok zorlayınca ev almamıza yardımcı olur diye razı olmak zorunda kaldım...
Yorumumla sizi suçlar gibi mi oldum yoksa? Öyle ise kusura bakmayın lütfen, niyetim o değildi :(
 
Aslında bu bi dert değil.Sadece şuan içimi dökmek istedim. Amcamlarla ortak bi dükkanımız vardı. Lokanta olarak işlatildi yıllarca, aşçılık dedemden babama geçti.. 5 yıl önce babamı kaybetmemizle birlikte lokantada kapandı ve zaman zaman başkalarına kiraya verildi. Uzun zamandırda satılığa çıkartmıştık. Az önce eşim aradı amcanlar dükkanı satmışlar diye. İçim cız etti birden... Sanki orayla birlikte babamın anılarıda satılmış gibi hissettim.
Hafta sonları gider babamın yanında dururdum çocukken. Yemek yapışına servis edişine bakardım. Babamla bütünleşmişti orası benim gözümde. Şuan gözyaşlarıma zor engel oluyorum. Satılmasını bende çok istemiştim ordan gelecek para eşimle alacağımız ev için büyük katkı sağlayacak ama yinede çok duygulandım..
Birileriyle paylamaya ihtiyacım vardı sadece...
aynı duyguları bundan 3 yıll önce bende yaşadım benim babacığımın 30 senelik işletiği nalburu vardı bütün çocukluğum gençliğimin geçtiği sonra hastalandı dükkanda duramaz hale geldi sonra birgün satıldı babam yaşarken kapısının önünde oturup dükkanın boşalmasını seyrederkenki yüzü hiç gözümün önünden gitmez çok üzülmüştü 30 yıllık emeğinin yok oluşunu izledi bir süre sonrada vefat etti zaten şimdi yerinde kırtasiye var ne zaman önünden geçsem içim cız eder...
 
Aynı seylerı hıssedıyorum bende.. Su an dogdugum buyudugum evden taşınıyoruz Orası yıkılacak.. Ama içimdeki o hiss.. Bızım ev yıkılacak.. Sanki anılarımızı gömecekler o toprağa.. Sizi çok iyi anlıyorum..
 
yok olur mu öyle şey estağfurullah benim cevabım sert olduysa siz kusura bakmayın..:KK43:
Yok yok, alakası yok. Sanırım hem hassas bir konu olduğu için, hem de ikimizin de bu konuda üzüntüsü olduğu için asıl amacıyla anlayamadık yazılanları. Benden yana hiç kırgınlık, yanlış anlama yok Hoppa
 
Aslında bu bi dert değil.Sadece şuan içimi dökmek istedim. Amcamlarla ortak bi dükkanımız vardı. Lokanta olarak işlatildi yıllarca, aşçılık dedemden babama geçti.. 5 yıl önce babamı kaybetmemizle birlikte lokantada kapandı ve zaman zaman başkalarına kiraya verildi. Uzun zamandırda satılığa çıkartmıştık. Az önce eşim aradı amcanlar dükkanı satmışlar diye. İçim cız etti birden... Sanki orayla birlikte babamın anılarıda satılmış gibi hissettim.
Hafta sonları gider babamın yanında dururdum çocukken. Yemek yapışına servis edişine bakardım. Babamla bütünleşmişti orası benim gözümde. Şuan gözyaşlarıma zor engel oluyorum. Satılmasını bende çok istemiştim ordan gelecek para eşimle alacağımız ev için büyük katkı sağlayacak ama yinede çok duygulandım..
Birileriyle paylamaya ihtiyacım vardı sadece...
Cnm allah rahmet eylesin nur içinde yatsın baban.
Üzülme bundan sonrada düşünki babanın alıcağınız eve küçük bir katkısı olucak yeni anılarınıda onun destek verdiği evde biriktiriceksin nekadar güzel öyle düşün cnm
 
Back
X