Anlatmasaydim catlayacaktim

Irmakk00 .!.:

Hayır kesinlikle. Konu sahibinin yaptığı çok yanlış maalesef, boyle bir durumu kimse aklayamaz. Fakat eleştiri yaparken yıkıcı olmaya gerek yok. İçini açmaya gelmiş, daha da kötü hissetmeye değil. Yaptığının yanlış olduğu belirtilip uygun bir çözüm önerisi verilmesi varken neden parmaklarımız sadece eleştirmeye, kınamaya gidiyor anlamadım. Çözüm önerimiz yoksa bile yine yanlış yapıldığı belirtilip kolaylık dileyebiliriz. Karşımızda zaten psikolojikmen hasar almış bir insan var. Bir darbeyi de biz vurduğumuzda kazancımız ne ola ki?. Belkide eksik ifade etmişimdir önceki mesajımda. Sorduğunuz için teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

Vasfiyeteyzeniz .!.:

Bu arada konu sahibi yakın zamanda 2. Gebelik konusunda yorum yazmış ve gebe olmadığı için üzüldüğü mesaj atmış. Bazıları bence o yüzden sinirlendi

Genişletmek için tıkla...

hanim16 .!.:

Bu yazı aşırı pişmanlık ve mutsuzluk içerir ona göre okuyun arkadaşlar. Hayattaki seçimlerim ve yanlışlarımın bedelini ödüyorum. Öncelikle kendimi biraz tanitmam gerek. Berbat bir çocukluk geçirdim. Babam şizofreni hastası annem zihinsel yetersizliği olan biriydi. İki kardeşim var onlar da mental gerilikleri var. Hayatım onların arasında aşırı şiddet içinde, tüm insanlardan uzakta, yalnız, mutsuz ve çaresizlik içinde bir hayat yaşadım. Hep ailemden utandım.onları normal bir aile olarak görmek ve düzenlerini kurmak icin çok çabaladım. Ama olmadı. hep toplumdan uzak, asosyal bı hayatımiz oldu akrabalarımız bile sahip çıkmadı utandı bizden. Kendimi kurtarabilmek için çok çalıştım okudum ve memur oldum. Ama psikolojim hep bozuktu. Çok güzel olmasam da gene Eli yüzü düzgün biriydim. Erkekler görüşmek istiyordu. Ama ben herkese güvensiz yaklaşan. Kimseye kendini acamayan biriydim. 26 yaşıma kadar Kimseyle sevgili olamadım hep platonik sevdim birilerini. Utanç içinde büyümüştüm. Kendimden ailemden utanıyordum. ailemi kimseye anlatamadım. Dolayısıyla kimseyi hayatıma alamadım. Kadınlar babaları gibi birini bulup evlenirlermis ya. En büyük yanlisi bundan sonra yaptim. eşimle aynı iş yerinde karşıma çıktı o da memurdu. Telefonla Görüşmeye başladık iki hafta sonra onda bir tuhaflık olduğunu sezdim. Ama konduramadim. Çok iyi kalpli, nazik biriydi. İçten içe bu işin olmaması gerektiğini biliyordum ama bende hasta ruhlu biriymisim. Megerse o ağır bipolar hastası imiş. Psikozlu. Ağır hastalık dönemlerinde kendini evliya falan zannediyor. Babam kendini tanrı saniyordu eşim de evliya saniyor. Herkes beni uyardı ama zannettim ki ailem böyle olduğu için, benimle kimse evlenmez bende hasta biriyle evlenmek zorundayım diye düşündüm hep. Ve onun hasta olduğunu bile bile onunla evlendim. 6 yıl oldu .bir cocugumuz oldu. Eşim hasta olmadığı zamanlarda dünya iyisi biri. Beni kırmaz istediklerimi yapar. Hastalık zamanlarında kendi dünyasında yaşıyor. Benim varlığımın bile farkında olmuyor. Allah'tan Ailesi çok yardımcı. Esimin Atak dönemlerinde kendilerini parçalıyorlar. Beni yalnız bırakmıyor tedavisi için koşturuyorlar. Her ihtiyacimi karsiliyorlar. Ailemden goremedigim analık babalıgi onlar yapiyor. Bı ev aldilar. Maddi durumları iyi. Destek oluyorlar. Eşimin tedavisi ile Ben hiç uğraşmıyorum. ailesi bu konuda destek oluyorlar ama kayınpeder 68 kayınvalide 60 yaşında. onlar olmayınca ben nasıl yaparım bilmiyorum. Hem kendi ailem hem eşim ile nasıl baş ederim bı fikrim yok. Bu hastalık nedeniyle bazı sıkıntılar da yasiyoruz. eşim malulen emekli olmak üzere. Ayrıca Tayin sebepleriyle iki buçuk yıldır eşimle ayrı yaşamak zorunda kaldım. Sadece iki haftada bir Haftasonlari falan gelebiliyor. Eşim son dönemlerde de çoğunlukla hasta. Tayin olamamasi ve iki yıldır başka şehirde yaşaması nedenleriyle hastaligi dahada ilerledi. Bı hafta iyiyse iki hafta hasta geziyor. Benden çok uzakta. Eş gibi değil daha çok hemşiresi gibiyim evde. Eşimden eş olarak çok soğudum çok defalar boşanmak istedim. Ama benim de sahip çıkanım yok tek başıma nasıl yaparım. Hadi ben yaparım ama evladım babasına çok düşkün. kendi arzularim için onun düzenini bozmak istemedim bu zamana kadar. Eşimin ailesi torunlarına da sahip çıkıyor beni yalnız birakmiyirlar. Bı şekilde hayat geçiyor.
Gelelim asıl meseleye ben böyle bir hayat yaşamaya alışmıştım ogrenilmislik caresizlik. Benim kaderim bu. Böyle bir hayattan çıkmayacağım diye düşünüyorum. eşime üzüldügum için ve yeni bir hayat kurmaya cesaret edemediğim için ayrilamadim. İki ay önce iş yerim değişti. Yeni işyerinde evlenmiş boşanmış, çok yakışıklı, benim yaşlarımda biri var. Zaman zaman bana olan bakışlarını yakalıyorum. Özellikle beni görmek için yerinden Kalkiyor. Pencereden falan görmeye calisiyir. Beni çok beğendiği belli. Onunla göz göze gelmemek için çabalıyorum. Ama nefsim galip gelir diye çok korkuyorum. Uzak duruyorum. Yere bakıyorum ama biri tarafından beğenilmek benimde çok hoşuma gitti. Onu düşlediğimi farkettim. Onu görmek istediğimi hissettim. Kadın olarak uzun zmaandir böyle bir ilgi görmediğimden eşimden de uzak oluşum beni cok zayiflatti. Allah var korkuyorum yanlışa düşmekten. Nefsime uymaktan. Esimi aldatma gibi bir fikre kapilmam asla. Eşime daha çok yaklaşıyorum o kişiden uzaklaşmak için ama eşim uzun zamandır hasta benden çok başka dünyada yaşıyor. Velhasıl Allah beni nefsime uymaktan korusun. Boşanmak eşimin hayatını altüst eder, çocuğumun da öyle. Korkuyorum sadece. Dedim ya en başta kimseye kendini açamayan yalnız biriyim. Dolayısıyla yakın arkadaşım da yok. Derdimi anlatmasaydim catlayacaktim.

Genişletmek için tıkla...