arkadaşlar fikirlerinize ihtiyacım var.3 sene evvel eşimle severek evlendim. Babam kesinlikle istemedi.Hiçbir sebep sunmadı.Önceden görüştüğümü ve ona haber vermediğimi düşündü ve asla olmaz dedi.aylarca yalvardım dinlemedi bende babamın gelmediği onun dışında tüm yakınlarımın geldiği sade bir nikahla evlendim.Daha sonra babama defalarca gittim beni eve almadı.Herkesin parmakla göstgerdiği ilişkimiz alt üstoldu.Görüşmüyor ve eve almıyor.Herşeyden eksiğim herşeyden.Ne bir bayram ne doğum günü ne aile toplantıları hiçbirine gidemiyorum çıldırmak üzereyim.Sebepsiz yere istemeyişi benim inat edişim ve bu olanlar anlam veremiyorum.Akrabalar tanıdıklar hatta annem araya girdi ne dedilerse ne evlenmeden önce ne de sonra ikna olmadı.Bunu haketmediğimi düşünüyorum.
Eşime gelince saygılıdır beyfendidir .yorgun gözüküyorsun deyip ayağımın altına yastık koyar.Eve geldiğimde güler yüzle karşılar sesi yükselmez.Aldığıma gittiğime karışmaz.Ailesine laf söyletmez.Onu çok seviyorum ve sevildiğimi biliyorum.Eve gelen akrabalarımın etrafına pervane olur.
iyi bir kariyerim var.Sürekli takdir edilirim müdürüm beni örnek gösterir.İşimde ve eşimle çok mutluyum ama inanılmaz eksiğim.Babamı çok özlüyorum.Eski fotoğraflara bakıp saatlerce ağlıyorum.Evimi çok özledim.Yeni çekilen hiçbir fotoğrafta olmamak annemle doyasıya görüşememek beni kahrediyor.kardeşlerim abim eşleri biraraya geliyor tabi babamda var bir tek ben yokum.Bazen ölmek istiyorum.Yaşadıklarımı unutmak istiyorum.Ama anneme ve eşime kıyamıyorum.Eşiyle mutlu olup babasıyla görüşenlere imrenerek bakıyorum.Günden güne içime kapandığımı alakasız şeylere gülüp ağladığımı fark ediyorum.Anlayamıyorum birkere bile başını önüne eğdirmediğim babam bensizliğe nasıl dayanıyor.İnsan ille babası ya da eşini birini seçmek zorunda mıdır aklım almıyor.
Kaç ay geçti aradan hiçbir gelişme olmadı.Gecelerce ağladım.Bir kere olsun memlekete gittiğimde beni alır diye bekledim.ama olmadı. Şimdi ne eşimden vazgecebiliyorum ne babasız yaşayabiliyorum.Keskin bir bıçağın sırtında gibiyim.Keşke hepsi kabus olsaydı uyanınca bitseydi..
Eşime gelince saygılıdır beyfendidir .yorgun gözüküyorsun deyip ayağımın altına yastık koyar.Eve geldiğimde güler yüzle karşılar sesi yükselmez.Aldığıma gittiğime karışmaz.Ailesine laf söyletmez.Onu çok seviyorum ve sevildiğimi biliyorum.Eve gelen akrabalarımın etrafına pervane olur.
iyi bir kariyerim var.Sürekli takdir edilirim müdürüm beni örnek gösterir.İşimde ve eşimle çok mutluyum ama inanılmaz eksiğim.Babamı çok özlüyorum.Eski fotoğraflara bakıp saatlerce ağlıyorum.Evimi çok özledim.Yeni çekilen hiçbir fotoğrafta olmamak annemle doyasıya görüşememek beni kahrediyor.kardeşlerim abim eşleri biraraya geliyor tabi babamda var bir tek ben yokum.Bazen ölmek istiyorum.Yaşadıklarımı unutmak istiyorum.Ama anneme ve eşime kıyamıyorum.Eşiyle mutlu olup babasıyla görüşenlere imrenerek bakıyorum.Günden güne içime kapandığımı alakasız şeylere gülüp ağladığımı fark ediyorum.Anlayamıyorum birkere bile başını önüne eğdirmediğim babam bensizliğe nasıl dayanıyor.İnsan ille babası ya da eşini birini seçmek zorunda mıdır aklım almıyor.
Kaç ay geçti aradan hiçbir gelişme olmadı.Gecelerce ağladım.Bir kere olsun memlekete gittiğimde beni alır diye bekledim.ama olmadı. Şimdi ne eşimden vazgecebiliyorum ne babasız yaşayabiliyorum.Keskin bir bıçağın sırtında gibiyim.Keşke hepsi kabus olsaydı uyanınca bitseydi..
Son düzenleme:
