Anne olamamak...

3 yıldır evliyim 10 aydır bebek sahibi olmak için çabalıyorum. İlk denemelerimize başlamadan önce jinekoloğa gittim adet düzensizliğimle ilgili tedavilerimi oldum. Doktorum sorun yok deneyin deyip yolladı eve. Ardından 3 ay sonra başka bir doktora gittim, hatta adama 4-5 aydır denememize rağmen "1 yıldır deniyoruz olmuyor" diye yalan bile söyledim. Sadece ciddiye alsın ve neyse problem çözsün diye. Çünkü kendi ailem dahi bunun bir problem olmadığını benim abarttığımı düşünüp bana kızardı. Sonunda bir dinleyen oldu beni, "geç yumurtluyorsun başka bir sorun yok" dedi ve klomen tarzı bir ilaç kullandım. Kontrole çağırdı ardından, "büyümemiş yumurtaların" bir daha deneyelim dedi. yine büyümedi. Böylelikle en büyük umutlarımdan biri çatlatma iğnesiyle hamile kalmak da suya düştü.... Öbür ay tekrar deneriz dedi de takan kim? Bende o kadarlık bile sakin bir psikoloji olsa zaten hiç ilaç bile kullanmadan, kafama takmadan dener dururdum.... Her ay adet bitiminin ardından büyük bir motivasyon, inanılmaz bir umut, bu defa takmayacağım kafama diye kendime söylediğim türlü türlü yalanlar, uykuya dalana dek ardı arkası gelmeyen hayaller... Çoğu hayalimi gerçekleştirdim bile. Mesela benim olmayan bebeğimin bebek arabası, oto koltuğu, portbebesi, ateş ölçeri, pijama takımları, body leri, buhar makinesi, mama hazırlama, ısıtma, pişirme,sterilazatör cihazları, nevresim takımları, havluları ve daha sayamadığım bir çok şeyi hazır.... Eşim ne derse desin engel olamadı bunları alıp alıp eve doluşturmama. Hatta örgü örmesini bile bilmediğim halde benim emeğim olan bir şeyler giysin diye yamuk yumuk olsa da bir çok göznuru döşedim ona. Bir de utanıyorum milletten diye yatak odamızdaki banyoyu iptal edip oraya sakladım herşeyi. Şimdi kapısına dahi bakamıyorum.

Hamilelerden nefret ederdim, onların o ayrıcalıkları, tanımadıkları insanlardan bile büyük bir şefkat ve el üstünde tutulma durumları beni çıldırtırdı, ve en soğuk en alaksız halimle bazen hiç takmaz bazen de soğuk bir şekilde sohbet ederdim (hiç bu kişilikte olmamama rağmen). Bazen de tamamen ezik bir halde olurdum, acaba bebeklerine nazar değdireceğimi falan düşünürler mi diye. Duyacakları şekilde yüzlerce defa yaşlı nineler gibi "maşallah" diye diye dilim de tüy biterdi. Anne olanlarla sık sık görüşürdüm, hiç sevmediğim biri bile olsa. Çünkü bebeğini sevmek için, koklayıp dokunabilmek için. Anlarlardı sanırım bu hallerimin nedenini bu yüzden bebeklerini yakınlarından bile sakınan insanlar bana sevmem için verirlerdi. Anladığımda ise kaçardım, acınacak haldeyim diye. Zordu her şey, çok zor...

Rahat olun, stres yapmayın, yok olumlu düşünün falan diyenlere sinir oluyorum. Evet haklılar, belki aynı şeyleri onlarda yaşadılar ve mutlu sona erdiler sonunda, bu yüzden sabredin diyorlar. Ama bunu anlamamı nasıl beklersiniz ki? Ne kadar uğraştığımı anlatamam, kendimle ne kadar savaştığımı... Eşimle dahi konuşamazdık çoğu zaman, o ben kırılırım diye susardı ben de o üzülürse diye. Bunu yeni yeni anlıyorum, o kafamın basmadığı günlerde, kendi bencilliğimde boğulduğum anlarda hep onu suçlardım, ilgisizsin gamsızsın diye. Ta kiiii gecenin bir yarısında uykusundayken elini karnıma koyup nolur orda kal, sıkıca tutun babana güven diye kendi kendine konuştuğunu görene kadar. O gün farketmiştim bize neler yaptığımı. Ve toparlanmaya karar vermiştim. Hatta uygulamalara geçmiştim bile. Tam bir polyanna gibi geziyordum ortalarda, her şey güzel olacak naraları ata ata. Ama o acaba hamile miyim diye test yapacağım günler yaklaştı mı ben benden giderdim.... 3-4 gün odamdan sadece tuvalete gitmek için çıkardım, sürekli uyurdum, sürekli uyuştururdum beynimi, ağlayamazdım bile bazen de tam tersi reklamlarda bile hüngür hüngür ağlardım. Gidip gelirdi kafam yani. Di'li geçmiş zaman kullanıyorum çünkü artık bu bunalım için bile gücüm yok. Geçti bitti diyemiyorum ama ne hissettiğimi bile bilmediğim bir dönemdeyim. Hep aynı şeyleri duymak, yaşamak, aynı hüsran aynı çaresizlik sadece herşeye karşı büyük bir tepkisizlik olarak bende yerini aldı.

Şuan ise bu denemelerle (çatlatma iğneleri, aşılama) uğraşmadan sorunumuzu bile anlamadan direk tüp bebek yaptırmaya kara verdik. Ama zamanı geldi diyeceğimiz güne kadar bekleyeceğiz. Benim kendimi toparlamam için bu zamana ihtiyacım var. Umarım yoluna girer her şey ve her isteyen çiftin sağlıklı birer bebeği olur...

canım içinde yaşadığın durumu bende yaşıyorum rahatsızlığımdan dolayı bebek konusu dr tarafından askıda daha doğrusu olcağı bile belli değil bende cok ağladım hamile kadın görmeye bebek görmeye tahammülün yok yine başlıyorum ağalamaya kendimi iyi hissedersem seviyorum bebekleri yeni evime tasındım bir odası bebek odası diye boş bıraktım dr gittim rahatsızlığı yeni öğrendiğim dönemde tahlil sonuçlarım cok berbat cıktı eve gittim bir korudordan bana gelen anne seslenen bir bebeğin gelmesini o kadar istedim ki odaya girdim oda bomboş surda beşik olsaba içinden seni alıp göğsüme yatırsam ne olur diye odanın ortasında saatlerce ağladım o pazar anneler günüydü daha kötü oldum kardeşim aradı beni anneler günü diye geçtimi hayır alıştım mı hayır sadece eşim gördü bu baktım ki oda kötü lendime gelmeye calışıyorum eşimi üzmemek için allahıma dua ediyorum olmayan herkese versin diye banada ne olur üzülme ALLHIM BÜYÜK bizede nasip edecek on yıl cocuğu olmayıp olan insanlar var senin yine tüp bebek hamile kalma sansın var hastalığım düzelmezse bende tüp bebekle bile anne olma sansım hiç yok dua et sabret inşallah eşinin konuşmaları gerçek olacak

Canım bu konuyu sağlıksız bir şekilde kafana takmışsın. Daha yalnızca 10 aydır deniyormuşsunuz doktorlar 1 yılı geçmeden bize gelmeyin diyorlar. Sen 10 ayda ve hiç tüp bebek falan denemeden bu kadar yıpranmış hissediyorsan kendini 10 yıldır evli olup ta her yöntemi deneyip bebek sahibi olamamış olanlar ne yapsın bunu düşündün mü? Gerçekten psikolojini hiç sağlıklı bulmadım bir psikiyatriste gitmeni tavsiye ederim kendi mutluluğun için sana yol gösterebilir. Ayrıca bu kadar çocuk eşyası niye bu da psikolojini çok olumsuz etkiler canım. Aldıklarını almışsın da artık daha fazla alma derim kendi ruh sağlığın açısından. Ben şu anda 4 aylık hamileyim bebeğime hiçbirşey almadım henüz cinsiyeti belli olsun o zaman almaya başlarım diye düşündüm. Dünyanın binbir türlü hali var bu kadar aceleciliğin bir faydası olmaz.

ARKADAŞŞŞ .!.:

canım içinde yaşadığın durumu bende yaşıyorum rahatsızlığımdan dolayı bebek konusu dr tarafından askıda daha doğrusu olcağı bile belli değil bende cok ağladım hamile kadın görmeye bebek görmeye tahammülün yok yine başlıyorum ağalamaya kendimi iyi hissedersem seviyorum bebekleri yeni evime tasındım bir odası bebek odası diye boş bıraktım dr gittim rahatsızlığı yeni öğrendiğim dönemde tahlil sonuçlarım cok berbat cıktı eve gittim bir korudordan bana gelen anne seslenen bir bebeğin gelmesini o kadar istedim ki odaya girdim oda bomboş surda beşik olsaba içinden seni alıp göğsüme yatırsam ne olur diye odanın ortasında saatlerce ağladım o pazar anneler günüydü daha kötü oldum kardeşim aradı beni anneler günü diye geçtimi hayır alıştım mı hayır sadece eşim gördü bu baktım ki oda kötü lendime gelmeye calışıyorum eşimi üzmemek için allahıma dua ediyorum olmayan herkese versin diye banada ne olur üzülme ALLHIM BÜYÜK bizede nasip edecek on yıl cocuğu olmayıp olan insanlar var senin yine tüp bebek hamile kalma sansın var hastalığım düzelmezse bende tüp bebekle bile anne olma sansım hiç yok dua et sabret inşallah eşinin konuşmaları gerçek olacak

Genişletmek için tıkla...

Sürenin uzunluğunun veya kısalığının hiçbir farkı yok, hissedilen aynı. Tabiki şu ayrı, ciddi bir sağlık sorunu olmaması umut verici, imkansız olmadığını şuan için biliyorum. Haklısın uzun zaman çocuk sahibi olamayanların sıkıntısını düşünemiyorum bile... İyi dileklerin için teşekkür ederim aynı dilekler umarım senin içinde gerçekleşir ve sağlığın düzelir, her bebek isteyen ailenin yüzü güler...

kahvekolik .!.:

canım çok duygulandım içimden dua ettim.
odandan çıkmaman bu kadar stres yapman sanırım hiç doğru değil.
başka şeylere odaklansan, çalışmıyor musun?

Genişletmek için tıkla...

teşekkürler
Ben doğruluğunu savunmuyorum ki, sadece aksini yapma konusunu beceremiyorum. Çalışmıyorum evlendiğimden beri. Çalışmanın da pek bir faydası olabileceğini sanmıyorum, nihayetinde o işe giden de ben olacağım. Değişemediğim sürece yararı olmaz....

Seloş .!.:

Canım bu konuyu sağlıksız bir şekilde kafana takmışsın. Daha yalnızca 10 aydır deniyormuşsunuz doktorlar 1 yılı geçmeden bize gelmeyin diyorlar. Sen 10 ayda ve hiç tüp bebek falan denemeden bu kadar yıpranmış hissediyorsan kendini 10 yıldır evli olup ta her yöntemi deneyip bebek sahibi olamamış olanlar ne yapsın bunu düşündün mü? Gerçekten psikolojini hiç sağlıklı bulmadım bir psikiyatriste gitmeni tavsiye ederim kendi mutluluğun için sana yol gösterebilir. Ayrıca bu kadar çocuk eşyası niye bu da psikolojini çok olumsuz etkiler canım. Aldıklarını almışsın da artık daha fazla alma derim kendi ruh sağlığın açısından. Ben şu anda 4 aylık hamileyim bebeğime hiçbirşey almadım henüz cinsiyeti belli olsun o zaman almaya başlarım diye düşündüm. Dünyanın binbir türlü hali var bu kadar aceleciliğin bir faydası olmaz.

Genişletmek için tıkla...

Teşekkürler yorumun için
Söylediklerinin tümüne katılıyorum zaten. 10 yıl bekleyenler ne yapabilir, ne düşünüyorlardır bir fikrim yok, hele ki benim durumumda olan biri için söz hakkım bile olamaz. Allah yardımcısı olsun herkesin. Fakat şu bir gerçek ki her insan her duruma aynı tepkiyi veremiyor. Ve her insanın aciz ve zayıf olduğu küçücük dahi olsa birer noktaları var. Benimki de bu.... Çok daha büyük sorunlarla uğraşabilmişimdir zamanında, hatta imkansız olabilecek birçok şeyi çözebilmişimdir de. Fakat bu zayıflığımı halledemiyorum. Bunun için kendimin veya çevremin faydasız olduğunu farkettiğimde gerekli uzmanlarla görüştüm. Yardım almaya ihtiyacım olduğunu biliyordum. Görüşmeler, ilaçlar sadece uyuyup uyanınca tekrar katlanarak aynı şeyleri düşünmemi sağlıyordu. Beynime girip şırıngayla düşünmemi engelleyecek bir ilaç aktaramıyorlardı nihayetinde. En sonunda nasıl oldu bilmiyorum ama tamamen ilgisiz ve tepkisiz bir hal aldım. Bu bile bir sıkıntı ve normal olmayan bir durum. Ama bazı şeyleri çözmek yerine zamana bırakmak daha doğru galiba. Çözmeye çalıştıkça benim gibi düğüm olunuyorsa sonunda...

Tabi canım bazı şeylere zamana ve en önemlisi Allaha bırakmak en doğrusu. Sonuçta sen elinden gele herşeyi yaparsın doktora gidersin tedavi olursun ama olursa olur olmazsa olmaz deyip bazı şeyleri kabullenmemiz gerek bence. Tabi uzaktan olayları yaşamadan konuşması kolay ve ben de kendimle ilgili bazı olaylarda karamsarlığa kapılmış buluyorum kendimi ama en doğru bakış açısı Allaha tevekkül etmek ve onun her konuda en doğru kararı vereceğine bütün kalbimizle inanmak. Asla isyan etmemek.

İsyanım olmadı hatta tam aksine her tükendiğimi hissettiğim anda dua ederken hep aklımdan veya kalbimden kötü bir şey geçmişse eğer bunu affetmesi için yalvardım Allaha...

Ben benim bebeğim olmayacak ben anne olamayacağım diye kesin yargılarla sınırlamadım ki kendimi. Hatta tam tersine denemelerimiz sürerken hiç olmadığım kadar iyi hissederdim kendimi. Havaya bile girerdim, ağır kaldırmayıp fazla hareket etmeyerek, yüksek yerlere uzanmayarak, beslenmeme dikkat ederek vs vs... Ama sonuç öğrendiğim an da oluyor ne oluyorsa. yaklaşık bir kaç gün içinde dibe batıp o bir kaç gün içinde tekrar yüzeye çıkıyorum. O üzülen ben değilmişim, o kendine dünyayı bir anda dar eden ben değilmişim gibi birden büyük bir umutla tekrar güçleniyorum. Fakat bu süreci bir kaç ay daha yaşayabilecek bir pskolojiye sahip değilim. Lütfen kimse yanlış anlamasın beni. Şımarık, istediği olmayınca mızıkçılık yapan bir çocuk edasında veya her sıkıntıda hatta sıkıntı olabilme statüsüne bile girmeyen konularda kendini boğan biri değilim. Tamamen bu konuyla ilgili eksikliklerim ve kendimi düzeltebilme konusunda başarısızlıklarım var. Hayatımın diğer hiçbir alanında veya sıkıntısında yaşamadığım bir çaresizlik. Kimseden çare bulun bana diye bir isteğim de yok, çarenin sadece düşünce yapımı değiştirmek olduğunu bliyorum çünkü. Sadece yazdım, başka bir amacım yoktu... Ve sizlerde değerli düşüncelerinizi paylaştınız, hiç tanımadığınız biri olmama rağmen.

Teşekkür ederim.

mehay .!.:

Ben seni cok ama cok iyi anliyorum yasadiklarinin aynisini yasayan biri olarak......
bende 6 yillik evliyim ilk 6 ay bebek istememistik ve daha sonra cok istememize ragmen olmadi...etraftakiler yine hala bebek yokmu diye soracaklar diye evden disari bile cikmak istemezdim bazen bikmistim cunku....yapimda kiskanclik asla olmamasina ragmen birinin hamile oldugunu duymak beni hem cok uzerdi hemde sinirlendirirdi... neden benim olmuyor ben cokmu ktu biriyim derdim kendi kendime..Allahima hickira hickira aglayarak cok yalvardim ne olur bir evlat ver diye ...etrafimda benden 5 sene sonra bile evlenenlerin bebekleri olurken benim yuvamda kollarimda bombostu bu cok acitiyordu canimi...daha olmayan ve belkide hic olmayacak olan bebegime kiyafetler alip onlari opup kokluyordum hep....birgun icinde bana ait bir bebek olacakmi acaba diyordum....hamile bir bayan gordugumde bakamiyordum icim aciyordu....
en sonunda hastaneye gidip sorunu ogrenmeye kalktik tabi 6 sene sonra degil evlendikten 1 sene sonra....ikimizdede hic sorun bulunamadi hersey psikolojik dedi doktorum ama ben hem bir yandan inanmak istemiyor bir yandanda acaba diyordum cunku artik her ay regl gununu dort gozle beklemekten onlarca test alip gebelik testi yapmaktan hatta regl oldugum halde bile test yapmaktan ruh sagligim iyice bozulmustu her ay ayni aciyi hissediyordum icimde icim yaniyordu Allahim ne buyuk aciydi evlat eksikligi......(kimseye yasatmasin)

sonunda doktorumuz asilamaya karar verdi ilk seferde cok umutluydum ve heyecenli...testin sonucunu almaya gittigimde kendimi hamile saniyordum ama labaratuardan aldigim kagidi acip koca bir NEGATIF gorunce dunyam basima yikildi aglaya aglaya eve gittim...hatta esim beni boyle gormesin diye bir parkta oturup saatlerce agladim herkes bana bakiyordu gozlerim kipkirmizi olmustu aglamaktan ve sismisti..kimbilir ne dusunmuslerdir hakkimda ama umurumda degildi hicbiri o an icimdeki tarifi olmayan o acidan baska birsey yoktu...
sonra ikinci deneme yine olmadi ve sonra ucuncu deneme yine olmaz kesin dedik neyseki 3 denemeden sonra tup bebege gececektik belki onda olurdu diye hic kafama takmadim bu son denemeyi olursa olur olmazsa olmaz dedim ne de olsa tup bebekte sansim daha coktu...test gunu gelip catti ve sonuc inanilmaz ama pozitifti.....dunyalar benim olmustu eve gittim ve esime bebegimiz olucak dedim uyuyyordu yataktan oyle bir firladiki ruya sandi duyduklarini birbirimize sarildik cok mutluyduk...fakat kisa surdu bu mutluluk ekografi gunu gelip cattiginda 9 haftalik bebegim gelismemis ve kurtajla alinacakti ....once kendiliginden dussun diye hap verdi ve o hapla aksam dusuk yaptim....o anki hissettigim aci her testin sonucunu alip negatifi gordugumden kat kat fazlaydi...hersey guzel giderken elde etmisken kaybetmek daha zormus meger insan zamanla daha kotusunu gorunce anliyormus meger ((

daha sonrasinda 3 asilama daha negatif ( ve sonra tup bebek ve cok kaliteli 2 embryo kondu bu sefer cok cok umutluydum cunku icimde iki embryo minik bebek vardi ve ikisinden biri mutlaka tutunacakti.....ama o da olmadi yine koca bir nagatif......dunyam basima yikildi artik kesinlikle olmaz diye dusunmeye baslamistim..sadece 1 dondurulmus embryom vardi onu deneyecektik 3 ay sonra ama artik umutlarim tamamen bitmisti 2 tane embryo tutunmamisken 1 tanemi tutunacak diyordum ustelik dondurulmustu cozundugunde olebilirdi o hic umudum yoktu...bosu bosuna gidi geliyordu ve bu denemeler beni yipratmaktan baska bir ise yaramiyor artik diye dusunuyordum...ama bir taraftanda asla vazgecmeyecektim olana kadar Rabbim izin verene kadar yilmadan usanmadan deneyecektim......
ve son olarak 1 dondurulmus embryom cozuldu inanilmaz ama tek olmamasina ragmen yasiyordu ve transfer yapildi...fakat bu sefer hersey farkliydi ..ben fabrikada calisiyordum isim agirdi oncekilerde cok dikkat etmistim olmamisti bundada olmaz diye cok dikkat etmemistim acikcasi yinede etmeye calistim ama pek takmadim kafama varmi yokmu diye olmaz diyordum cunku..test gunu geldiginde isyerindeydim esime git sonucu al dedim..gitmis sonuc cikmamis heyecanda merakta zirvedeydi tabi :))sonra esim aradi sonuc ne dedim gulerek cok mutlu bir ses tonuyla pozitif dedi dunyalar benim oldu...6 asilama 2 tup bebek yani 8 deneme sonunda binbir zorlukla hamile kalabilmistim....fakat yine onceki gibi olur diye cok korktum taa ki ilk ekografi gununde bebegimin kalp atisini sonrakinde 3 aylikken hareket edisini gorene kadar sonrasinda bitmedi tabi bu korkular dogana kadar devam etti bisey oldu olacak diye..
ama sonunda cok sukur Rabbime bana bir evlat nasip etti onca cabalarimin karsiligini ve dualarimin karsiligini verdi...binlence kusur olsun bana layik gordugu bu hediye icin ve herkese nasip etsin.....
canim anlattiklarimdan belki kendine ders olarak biseyler cikarmissindir yani sen daha yolun basindasin belkide ilk denemende olacak insallah.....yipratmamaya bak kendini ve bol bol dua et....

biraz uzun oldu ama yasadiklarimi umut olsun diye sana anlatmak istedim

Genişletmek için tıkla...

Sonunu merak ederek heyecanla okudum yazdıklarını. Çok zormuş yaşadıkların gerçekten. Ama gülmüş yüzünüz sonunda, ne güzel. Her isteyene inşallah... Yaşadıkların benimkinin bir kaç evre sonrası, zorluk derecesi tartışılmaz. Umudum hep var,her zaman da vardı. En çok da böyle hikayeler dinledikten ve okuduktan sonra artıyor. Bu bir süreç ve bu süreci en ağır haliyle yaşadım. Fakat azalarak süreç devam etmekte, an gelecek bitecek. Ama zamanla... Ve en çok ihtiyacım olan şey zamanın bana getireceği alışmışlık. Teşekkür ederim umudumu arttırmaya çalıştığın için, bebeğinle sağlıklı bir ömür dilerim

henuz 1 yil bile olmamis siz bebek denemelerine baslayali. bence bosyere kendi kendini uzuyorsun. ilk 1 yil olmamasi normal canim doktorlar oyle soyluyor. daha simdiden tup bebek plani bile yapmissin cok acele ediyorsunuz. her seyin bir yeri zamani var, Allah elbet sana bir bebek verecek eger nasipse. buyuklerimiz bazi seyleri cok dusunmemek, cok zorlamamak lazim, oluruna birakmak lazim derler cunku Allah ne kismet ettiyse o olur

Şimdi birde ben anlatıyım istedim Ben 31 yaşındayım 14 senelik evleyim..ve Bebeğim yok
Abartısız 10 sene Tedavi gördüm Polikislik over hastasıyım kii bunu 4 sene öncesi öğrendim..eşim vorkösel ameliyatı oldu ..Aşılama Tüp Bebek ara tedaviler vs vs Sonuç...SIFIR..Buarada evet bende bişeyler oldu yaklaşık 25.000 tl Borç Kullandığım ilaçlardan iğnelerden Dişlerimi kaybettim.yinede şükrediyorum kaplama dişlerim oldu..damakta olabilirdi :roflol: imlanta hiç değinmiyorum okadar bütçeye sahip değilim helede şu durumda...hee buarada etraftan akrabadan komşulardan söylenen Laflara sözlere hiç değinmiyorum bile..benide hiç ilgilendirmiyo vede üzmüyo sositososito belki diyceksiniz ne kadar rahatsın..evet rahatım kabul ediyorum yıprandım elbet üzüldüm..ve ben bebek isteyen anne adayları için yaptığı testi heray yapıyorum..ilaçla regli oluyorum ilaç almadan yapmak zorundayım ve karşıma çıkan sonuç hep NEGATıF..ve artık tedavi olmuyorum olmakta istemiyorum zaten durumumda hiç elvermiyor..Hamile arkadaşlarımı duyuyorum ve kendimin olduğu kadar çok seviniyorum..bebekleri çok seviyorum özellikle o kokuları muhteşem kendimce Allahın bize sunduğu bu koku galiba cennet kokusu diyorum içime deriin derin çekiyorum..:lepi: ve sadece ve sadece şuna inanıyorum ALLAH nasip edicekse öyle veya böyle olucak diyorum..Nasibimde yoksa ne yarsan yap Olmıycak diyorum..Allah tedbirini al taktiri bana bırak demiş..ve ben elimdeki tüm mevcutlarla aldım mücadelemi yaptım..ve artık Taktir ALLAHIN..Şükretmek lazım ve ben herzaman şükrediyorum ..eşimi seviyorum seviliyorum dermensız bir hastalığım yok çok şükür borcum var ama sağlığım var çalışıp ödiycem ödüyorum da..Bebek Allahın bir mucizesi Kim istemez bende istiyorum ama dediğim gibi taktir ALLAHIN.. sabretmek ve gelen sıkıntılarda olsa şükretmek en önemlisi..ınşallah isteğen herkezin hayırlı sağlıklı evlatları olur..

bonibon .!.:

aslinda sizi anliyorum.. baslarda herkesin yasadigi panigi yasiyorsunuz.. umarim uzun sürmez...

9 yil icinde sayisiz asilama ve tüp bebek tedavisi gecirmis ve hala da sona ulasamamis biri olarak size tavsiyem kendinizi bu kadar yipratmamaniz. bu yol süresi belirsiz bir yol. birkac ay, birkac yil kim bilebilir ki...

öncelikle sorununuz oldugunu kabul etmeliniz, ama cözümü oldugunu, bunun icin de tedaivlere basladiginizi ve sonunda mutlaka basariya ulasacaginiza inandirmalisiniz kendinizi. ne zaman bilemem ama zamani geldiginde olacak diye düsünün. su anda yasadiginiz panik tedavileri de etkiler. tedavinin en büyük düsmanidir stres.

kabullenin ve savasa devam edin.

yalniz yaptiginiz cok büyük bir hata var. sizi bu daha büyük strese sokuyor. hamile kalmadan hic bir bebek esyasi sokmamaliydiniz eve. onlari gördükce üzülmeniz, aglamaniz, caresiz hissetmeniz basariyi engeller. lütfen mümkünse hepsini toplayip annenizin veya kardesinizin evine gönderin ve bir daha da hamile kalana kadar sakin bakmayin onlara...

en yakin zamanda bu savastan galip cikmanizi ve meleginize kavusmanizi diliyorum.....

Genişletmek için tıkla...

Sizin durumunuzda olan yani uzun süre bu karmaşayla ve hayal kırıklığıyla uğraşan ve hala yüzü gülememiş insanlar için durumum çok da önemsenemez, kızgınlık bile yaratabilir. Haklılardır da... Fakat sizin destek dolu sözleriniz için teşekkür ederim.

Eşyalar konusuna gelince, o dönemde hemen bebek sahibi olamayacağımız aklımın ucundan bile geçmemişti. İnsan başına gelmeyince bilmezmiş ya... Bunlara sahip olmam fakat kullanamamam uzun bir süre çok kötü etkilemişti ama şu an dediğim gibi kapısına bile bakamıyorum. Orada olmasının veya birilerinin evine gidp götürmem çok da bir şey değiştirmez. Oldu bir kere...

Umarım tedaviniz en kısa sürede en sağlık şekilde bir sonuç verir ve siz de kavuşursunuz beklenen misafirinize...

D.Gezer .!.:

Şimdi birde ben anlatıyım istedim Ben 31 yaşındayım 14 senelik evleyim..ve Bebeğim yok
Abartısız 10 sene Tedavi gördüm Polikislik over hastasıyım kii bunu 4 sene öncesi öğrendim..eşim vorkösel ameliyatı oldu ..Aşılama Tüp Bebek ara tedaviler vs vs Sonuç...SIFIR..Buarada evet bende bişeyler oldu yaklaşık 25.000 tl Borç Kullandığım ilaçlardan iğnelerden Dişlerimi kaybettim.yinede şükrediyorum kaplama dişlerim oldu..damakta olabilirdi :roflol: imlanta hiç değinmiyorum okadar bütçeye sahip değilim helede şu durumda...hee buarada etraftan akrabadan komşulardan söylenen Laflara sözlere hiç değinmiyorum bile..benide hiç ilgilendirmiyo vede üzmüyo sositososito belki diyceksiniz ne kadar rahatsın..evet rahatım kabul ediyorum yıprandım elbet üzüldüm..ve ben bebek isteyen anne adayları için yaptığı testi heray yapıyorum..ilaçla regli oluyorum ilaç almadan yapmak zorundayım ve karşıma çıkan sonuç hep NEGATİF..ve artık tedavi olmuyorum olmakta istemiyorum zaten durumumda hiç elvermiyor..Hamile arkadaşlarımı duyuyorum ve kendimin olduğu kadar çok seviniyorum..bebekleri çok seviyorum özellikle o kokuları muhteşem kendimce Allahın bize sunduğu bu koku galiba cennet kokusu diyorum içime deriin derin çekiyorum..:lepi: ve sadece ve sadece şuna inanıyorum ALLAH nasip edicekse öyle veya böyle olucak diyorum..Nasibimde yoksa ne yarsan yap Olmıycak diyorum..Allah tedbirini al taktiri bana bırak demiş..ve ben elimdeki tüm mevcutlarla aldım mücadelemi yaptım..ve artık Taktir ALLAHIN..Şükretmek lazım ve ben herzaman şükrediyorum ..eşimi seviyorum seviliyorum dermensız bir hastalığım yok çok şükür borcum var ama sağlığım var çalışıp ödiycem ödüyorum da..Bebek Allahın bir mucizesi Kim istemez bende istiyorum ama dediğim gibi taktir ALLAHIN.. sabretmek ve gelen sıkıntılarda olsa şükretmek en önemlisi..İnşallah isteğen herkezin hayırlı sağlıklı evlatları olur..

Genişletmek için tıkla...

Hayran kaldım umudunuza. Kaldı ki bir tek sıkıntı için de değil bu umut. Tamamen her türlü olumsuzluğa karşı... Güçlü birisiniz, bu çok güzel. Anlattığınız onca sıkıntıdan önce de bu kadar güçlü müydünüz bilemiyorum ama bence birazda üst üste bir sürü sorun karşısına çıkınca insanın acı eşiği atıyor. Ve belli bir süreden sonra ne tepki vereceğini nasıl bir çözüm bulabileceğini şaşırıp kalıyor. Ardından da insanın karşısına her şey çıkabilir ve bazen her şey çözümlemeye insan evladının gücü de yetmeyebilir. O zaman devreye giren inanç duyguları oluyor. Nasip, kısmet, Allah'ın dediği olur..... Doğru olanı da bu tabiki de, bende bundan kesinlikle şüphe duymuyorum yanlış anlaşılmasın. Ama benim uzun bir süre algılayamadığm bir konuydu bu. Sizin gibi farkındalık sahibi olmayı başarmaya çalışacağım.

Sağlığınıza kavuşmanızı dilerim ve güzel bebeğinize...

offf ben yaşadıklarımı ve hissettiklerimi yazmaya bile dayanamıyorum..
umudum kalmadı çevremdekilerin manidar ve meraklı acaba hangisi kusurlu ( bu onların görüşü bebek olayında bence kusur denen şey yoktur) bakışlarından bıktım yıprandım evden çıkmak istemiyorum ...
RABBıM büyüktür inşallah bizlerde anne olacağız diyorum ama bazen rabbim beni af etsin kahroluyorum bebeğim asla olmayacak düşüncesine kapılıyorum offf ne desemki inşallah bizede o nimet bahşedilir....