slm arkadaslar.2 yıllık evliyim.ve şubat ayında öğrendik ki normal yollardan çocuk sahibi olmamız çok çok zormuş.eşim için ilaç tedavileri uygulandı bugüne kadar bekledik ama sonuç aynı.artık bu birkaç hafta içinde bir tüp bebek merkeziyle ön görüşmeye gideceğiz.
bu topici görünce ve okuyunca insan daha iyi anlıyor anne olmak isteyenlerin duygularını.
o kadar zor ki... ayrıca bu durumu anne babalarımız dısında kimse bilmiyor.kimseyle konusamıyorum yani.söylemekte istemiyoruz aslında kesin durum belli olana kadar.
en kötüsü de hamile birisini görünce kötü oluyorum,çok kızıyorum kendime ama sanki onlardan nefret ediyorum.(böyle düşünmek istemiyorum ama bazen oluyor)
cevremden sürekli aynı soruyu duymaktan da sıkıldım artık 'bebek yokmu daha,düşünmüyormusun' eşime diyorum ki biz onu düşünüyoruz ama o bizi düşünmüyor sanırım:)ama ben inanıyorum inş bi gün oda bizi düşünecek ve kucağimızda olcak.
allah isteyen herkese anne olmayı nasip etsin.
ilk zamanlar sizlerde böyle şeyler hissetiniz mi?nasıl başettiniz?
(
