Peki benim yaşadıgım duyguları siz de yaşadınız mı ? İsteyerek oldu ama sonradan vazgeçtim olmasa mıydı acaba dedim ve hamile gibi hissetmiyorum ya hiç annelik duygum oluşmazsa9.aydan sesleniyorum nerdeyse 8aydır her akşam ağlama krizine girip çocuk bakmak çok zor diyorum. Bilmiyorum belkide bana çok zor geliyordur yemek yemek imkansız bir hal aldı benim için tuvalete bile gidemiyorsunuz yeri geliyor. Dünyanın en güzel şeyi anne olmak sevgisi anlatılamaz ama bir o kadarda zor… hemde çok zor..
Hamileyken insan ne hissedeceğini bilmiyor aslında bence pek birşey anlamıyoruz annelik duygusu onu kucağınıza aldığınızda başlıyor kesinlikle.Peki benim yaşadıgım duyguları siz de yaşadınız mı ? İsteyerek oldu ama sonradan vazgeçtim olmasa mıydı acaba dedim ve hamile gibi hissetmiyorum ya hiç annelik duygum oluşmazsa
Aynı benim gibisiniz. Günde 10 saat uyur yine sabah sürünerek kalkarım Allah güç veriir umarımValla ben de korkuyorum.Uykuya cok düşkünüm,üşengecim işe sabahları sürünerek kalkar giderim.Her hafta eve kadın gelip yapar işleri ,yüksek bir maaşım olmamasına rağmen asla kadına verdiğim gözüme gelmez,yeter ki bana kalmasın,uykuya da çok düşkünüm nasıl olacak bilmiyorum.Çevremdekiler anne olunca Allah o dirayeti verir diyorlar,üşenme falan kalmaz diyorlar balalım nasıl olacak.Gerçi yaralı falan bulduğum eve getirdğim,gece kalkıp saat başı ilaç vermem gereken ,aşırı bakıma muhtaç hayvanlar oldu,onlarda hiç gocunmamıştım.Demek ki sevince ve mecbur kalınca kolaylaşıyor:)
Benim ilk bebeğimde vardı bu düşünceler. Doğduktan sonra öyle bir sevgi patlaması oluyor ki onun için herseyinizi veriyorsunuz. Çok normal bu düşünceler.Bireysel bi hayattan şimdi bir bireyin sorumlulukları almak o sevgiyi verebilecek miyim herşeyini yapabilecek olmak falan bunları düşününce korkuyorum sizde de oluyor mu normal mi
Daha bebeginiz cok minik bence birsey hissetmemeniz cok normal bendede aksine korku yoktu ilk zamanlar bi hissizlik vardi sadece karnimda hic birsey yok gibi hissediyordum zamanla bebisim büyüdü tekmelerini hissettim o andan sonra aramizda bi bag oluştu bence sizinde öyle olacaktir simdi ki düşüncelerime gelirsem yetebilecekmiyim korkusu var evet bence o her annede vardırBireysel bi hayattan şimdi bir bireyin sorumlulukları almak o sevgiyi verebilecek miyim herşeyini yapabilecek olmak falan bunları düşününce korkuyorum sizde de oluyor mu normal mi
Ben de 9.haftadayım hic bir his yok içimde bebeğe veya anneliğe karşı.Düsünüyorum bazen keşke bu kadar istemeseydim diye sonra tabi pişman oluyorum,ama hormonların etkisi,gelecekteki sorumluluğın bizi korkutması,insanın tüm hayatı değişiyor sonucta.Bence normal bu yasadıklarımız..Zaten her sey kucağına alana kadar demişlerŞuan hamile gibi hissetmiyorum ve ya doğunca annelik duygum oluşmazsa diye korkuyorum bazen öyle bişey olmaz değil mi
Diyorum ya size resmen pişman oldum keske yapmasaydım dedim,eşimle aram bozuldu aşırı dengesizlestim,asla annelik duygusu olusmadı,hala da oluşmuş değil.Bunlar bence hormonlardan ve tüm hayatımızın değişecek olduğunu bildiğimiz icin oluyor.Kucağımıza alınca hepsi gecer diye düsünüyorum.Hic bir zaman aşırı hevesli,her anından mutlu olan sevgi pıtırcığı hamileler olamayacağız bence.Ama kucağımıza alınca annelikte hic bir eksiğimiz olmayacak diye düsünüyorum.Biraz da karakterimle alakalı oldığunu düsünüyorum ben ,cünkü genel olarak karamsar,her seyin olumsuzunu düsünüp mutsuz olan fazlaca hassas bir yapıya sahibim.Düsününce aslında ne kadar sanslıyız anne olmak icin cırpınıp olamayan kadınlar var.Bize nasip olmus bunun değerini bilmemiz gerek başta.Peki benim yaşadıgım duyguları siz de yaşadınız mı ? İsteyerek oldu ama sonradan vazgeçtim olmasa mıydı acaba dedim ve hamile gibi hissetmiyorum ya hiç annelik duygum oluşmazsa
2 yaşta ben2 yaştan bildiriyorum;
Çok anne olma heveslisi değildim açıkcası. Şimdi de mesela ikinciyi asla doğurmam diyorumhamileliğimde hiç anne gibi hissetmedim. Doğumdan çıktım, kızımı getirdiler ağlıyordu ve ilk düşündüğüm şey bu çocuk ya susmazsa ne yaparım oldu. Doğum gecesi hem eşim hemde kayınvalidem uyudular ben kalkıp baktım ama çocuğa. Gece uyurken hiç ses duymam mesela ama gık dese kızım hemen kalkarım. Sorumluluk konusunda uzun süre hep görevimmiş gibi geldi çocuk bakma işi. Yani ilk görüşte aşk değil bizimki. Doğar doğmaz kızıma vuruldum diyenlerden olmadım hiç. Ama şimdi bakıyorum ve onsuz bir hayat düşünemiyorum bile. Annelik iç güdü evet ama büyük bir kısmı öğreniliyor. Hamilelik, annelik hep kutsal şeyler gibi yansıtıldığından böyle hissetmeyenler anormal gibi geliyor ama gerçekler öyle değil maalesef. Gayet insani duygular, keyfini çıkarın sevgili hamileler
Siz ben olabilir misiniz yaDiyorum ya size resmen pişman oldum keske yapmasaydım dedim,eşimle aram bozuldu aşırı dengesizlestim,asla annelik duygusu olusmadı,hala da oluşmuş değil.Bunlar bence hormonlardan ve tüm hayatımızın değişecek olduğunu bildiğimiz icin oluyor.Kucağımıza alınca hepsi gecer diye düsünüyorum.Hic bir zaman aşırı hevesli,her anından mutlu olan sevgi pıtırcığı hamileler olamayacağız bence.Ama kucağımıza alınca annelikte hic bir eksiğimiz olmayacak diye düsünüyorum.Biraz da karakterimle alakalı oldığunu düsünüyorum ben ,cünkü genel olarak karamsar,her seyin olumsuzunu düsünüp mutsuz olan fazlaca hassas bir yapıya sahibim.Düsününce aslında ne kadar sanslıyız anne olmak icin cırpınıp olamayan kadınlar var.Bize nasip olmus bunun değerini bilmemiz gerek başta.
Aynen his yok şuan bende de. Benim hormonlarım da normal sankiBen de 9.haftadayım hic bir his yok içimde bebeğe veya anneliğe karşı.Düsünüyorum bazen keşke bu kadar istemeseydim diye sonra tabi pişman oluyorum,ama hormonların etkisi,gelecekteki sorumluluğın bizi korkutması,insanın tüm hayatı değişiyor sonucta.Bence normal bu yasadıklarımız..Zaten her sey kucağına alana kadar demişler
Şanslısınız o zaman ben bulantı ve kusma yüzünden hayattan soğudumAynen his yok şuan bende de. Benim hormonlarım da normal sankinormal bi gün gibi çok şükür bulantım falan da yok
Evet öyle yansıtıyorlar kimse böyle şeylerden bahsetmiyor sanki o duygu da oluşmayacak mı acaba diye tedirgin oluyorum bazen ve sadece ben böyle hissediyorum gibi geliyordu etrafımdakilere söylesem belki yadırganırım.2 yaştan bildiriyorum;
Çok anne olma heveslisi değildim açıkcası. Şimdi de mesela ikinciyi asla doğurmam diyorumhamileliğimde hiç anne gibi hissetmedim. Doğumdan çıktım, kızımı getirdiler ağlıyordu ve ilk düşündüğüm şey bu çocuk ya susmazsa ne yaparım oldu. Doğum gecesi hem eşim hemde kayınvalidem uyudular ben kalkıp baktım ama çocuğa. Gece uyurken hiç ses duymam mesela ama gık dese kızım hemen kalkarım. Sorumluluk konusunda uzun süre hep görevimmiş gibi geldi çocuk bakma işi. Yani ilk görüşte aşk değil bizimki. Doğar doğmaz kızıma vuruldum diyenlerden olmadım hiç. Ama şimdi bakıyorum ve onsuz bir hayat düşünemiyorum bile. Annelik iç güdü evet ama büyük bir kısmı öğreniliyor. Hamilelik, annelik hep kutsal şeyler gibi yansıtıldığından böyle hissetmeyenler anormal gibi geliyor ama gerçekler öyle değil maalesef. Gayet insani duygular, keyfini çıkarın sevgili hamileler
Ben de 32 yasındayım.Her ay test yaptığımda o tertemiz tek çizgiyi görünce üzüldüm yine olmadı diye.Ben söyle tanımlıyorum o an onu takmıstım kafama olana kadar işte, pozitifi gördüm 1 hafta yine mutlu gecti.Sonra gercekler yüzüme vurdu gün gibi,bu muydu dedimSiz ben olabilir misiniz yaokudukça bunları ben mi yazdım dedim bir an...
Benim de hislerim çok karışık dakikası dakikasına değişiyor, şu an hamile olup olmadığımı bilmiyorum test günüm gelmedi henüz ama Ağustos ayından beri istiyoruz sadece hep bir yanım acabalarla dolu ve bazen yalan yok ilk an testte negatifi görünce çok üzülüyorum ama sonra bir rahatlama geliyor oh bu ay da olmadı diyebazen neden böyle iki ayrı uçta yaşıyorum diye soruyorum kendime. Dediğiniz gibi aşırı hassas bir yapım var, rahatıma da çok düşkünüm ve bu halde annelik yapamayacağımı düşünüyorum bazen. Hamile olduğumu öğrenirsem muhtemelen ilk tepkim sevinç mutluluk falan değil büyük bir şaşkınlık ve beraberinde gelen ben şimdi ne yapacağım, hayatım bitti, kökten değişti korkusu olacak. Ayrıca aşırı evhamlı biriyim ve kendime düşünüp kafaya takacak kırk yaşına bile gelse aklımın onda olacağı yeni bir evham nedeni çıkaracağım gibi geliyor.
34 yaşında dokuz yıllık evliyim biyolojik gerçekler olmasa, sınır yaşlara gelmemiş olsam eminim daha da öteleyebildiğim kadar ötelerdim çocuk mevzusunu ama işte
Zaten eğer kendiliğinden olmazsa tedavi olmayı falan da düşünmüyoruz eşimle. Umarım Allah eğer bakabileceksem bana çocuk verir yoksa benden daha layık olanlara daha çok isteyenlere versin diyorum öyle bir korku yani
İnşallahBen de 32 yasındayım.Her ay test yaptığımda o tertemiz tek çizgiyi görünce üzüldüm yine olmadı diye.Ben söyle tanımlıyorum o an onu takmıstım kafama olana kadar işte, pozitifi gördüm 1 hafta yine mutlu gecti.Sonra gercekler yüzüme vurdu gün gibi,bu muydu dedimHayatımın değişecek olması,gelecek dağ gibi sorumluluk.Hatta cok ayıp bunu söylemek ama eşime sonsuza kadar bağımlı mı olacağım simdi hic ayrılmak sansım kalmadı diye bile düsündüm,ki güzel giden severek yaptığım bir evlilik düşünün artık.
Kalp atısı dinlemeye gittiğimde kalp atısları zayıftı erken diye bir hafta sonra tekrar gel dedi hic endişelenip üzülmedim bile.Eve geldim belki de bitti bu iş dedim.Düsününce bunları ne kadar yanlış diyorum ama kendime de engel olamadım yani.Karamsar ve hassas bir yapım var hormonların etkisiyle psikolojik olarak çöktüğüm icin bunları düsündüm bence ki arkadaslarımla paylastığımda cocuğunun da bunları yasadığını gördüm.Düsününce ne kadar sanslıyım kendiliğinden oldu,coğu kadın bu kadar uğrasırken.Ben her seye rağmen iyi ve sevgi dolu bir anne olacağıma inanıyorum.Kedime köpeğime bile bu kadar bağımlıykrn onları kendime evlat yapmısken cocuğuma da güzrl bir anne olurum bence,hepimiz oluruz.Bu düsünceler gecici kucağımıza alana kadar
Allah ananlı babalı sağlıklı büyütsün herkesin bebeğini. Şimdi bu konuyu okurken gerçekten o günleri tekrar yaşadım2 yaşta ben( su an 9.haftadayım)
İcimde ne annelik hevesi var ne hamilelik hevesi ama gecer diye düsünüyorum,bunu yaşayan tek biz değilizdir heralde.Meslektaşımsınız bu arada
Bugün ben de biraz iç dökmek isitiyorum. Planlı bir hamilelikti ama içimde o havalara uçma diye tabir edeceğim şeyi bulamaıyorum . Yani evleneceğim zamanki mutluluk heves gibi bir şey olur sandım ama yok çok yabancı bir duygu bu. Büyük çoğunluğunu kaygı oluşturuyor. En büyük kaygımsa eşimle olan ilişkim bozulursa diye. Sonra vicdan azabı çekiyorum çocuğunu değil de eşini mi düşünüyorsun diye. Geçen biri yazmış "çocuk, mutlu evliliklerin ortasına düşen bir bombadır" diye akşımdan atamadım
Valla çok zor bir ikilem. Haklı aslında herlesin birçok çocuğu var. Belki de zamanla iliiki zaten boyut değiştirecekEvet herkes söylüyor bu cümleyi ve benim bir dönem bu yüzden kabuslarım çoğaldı gece rüyamda sürekli eşimle boşandığımızı görmeye başlamıştım hatta gece ağlayarak uyanıyordum sonunda eşim ne oluyor sana dedi de anlattım böyle diyorlar ben daha çok korkuyorum çocuk sahibi olmaktan, seni kaybedecek seninle arama girecek hiçbir şeyi kendi çocuğum bile olsa istemiyorum dedim (saçma bir cümle belki ama işte ne yazık ki böyle düşünüyor insan ister istemez) eşim de madem öyle neden ikinci üçüncü dördüncü çocukları yapıyorlar madem bu kadar kötü madem bombaymis dedi. Düşününce o da mantıklı çocuk bu kadar kötü bir şey olsa insan nesli biterdi heralde
Sizi çok iyi anlıyorum ben de evleneceğim zaman dünyanın en mutlu insanıydım büyük hevesle heyecanla başım bulutlarda gezerek evlendim keza sonrası da öyle geçti tek bir gün bile pişman olmadım evlenmek istediğimden çok emindim yanilmadim da Allah'a şükür ama çocuk meselesinde asla bu kadar heyecanlı hevesli ve kararlı olamıyorum malesef asla bir yanım yapma bak yanarsın diyor
Of çok zor ya
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?