Merhaba herkese, bu aralar bu konuya kafamı taktım. Hayatımda ne biri var ne de olcak gibi…çünkü olması artık mucize gibi bu yaştan sonra ve de böyle bir devirde. Herkes birbirini günlük kullanır hale gelmiş.. Neyse yaşıtlarım akıllılık edip okulda bulup düzgün insanlarla evlendiler. Bu arada benim durumum insanları beğenmemek vs asla değildi. Sadece gençlik yaşlarım daha çok okuma ve çalışmayla, onun stresiyle,aile sorunlarımla geçti. Tam tamam artık şimdi sıra bende dediğimde de yaş artık 40 a dayandı. Bakıyorum etrafıma yakın arkadaşlarımın çocukları oldu tabi herkes kendi ailesiyle zaman geçirmeye başladı. Ben yapayalnızım.. Hayır nasıl ne yapmalıyım da bilmiyorum. Yaşım geçtiği için de birini bul, ciddi düşünsün senle, evlen derken çocuğum olmayacak bir yaşa gelcem zaten. İlerde pişman olmak duygusu bana çok ağır geliyor. Keşke diyorum zamanında biraz da gönül işlerine vakit ayırsaymışım. Neyse çok geç ama çocukları çok seviyorum ve sanırım hormonlardan nerde görsem bağrıma basasım geliyor:) İçimi dökmek istedim belki biri bir şey söyler de iyi gelir diye..