Ağustos ayında bir bebeğim oldu evliliğin birinci yılında 33 yaşında..
isteyerek ve hevesle bekledim ama sonrası kabus gibi şuan çok nette hatırlamıyorum. Emziremedim yaralar, beceriksizlik. Çocuk sarılık oldu yoğun bakım da kaldı kaç gün. Kendi ailem bin km uzakta İlk 4 gün eşimin ailesi yanımdaydı kız kardeşimin düğününün ertesi günü doğum yaptım annem hemen gelemedi. Yanımdakilerde uzman anneler 2 görümcem ve kayınvalidem. Annem gelene kadar sersem gibiydim o geldi bn kendimi bıraktım ağlama krizleri bebeği istememek her şeyin en dibinde.
Kocamında il dışından akrabaları gelmiş yok ortalıkta annemle başbaşayız annem var diye öyle yapmışmış sonradan söyledi. Anemle babamın memleketine gelin oldum ama burada hiç yakınım yok. Annem gelince benim kafadan dolayı dışarı çıkarıyor eski tanıdıklarına götürüyor ama o da toplasan 3 4 ev. Kocaö bi yandan annen gezmeye mi geldi diğerleri bi yandan kırkı çıkmadan bebek dışarı mı çıkar böyle böyle 20 25 gün geçti. Benim halimin annem dışında kimse farkında değil o da napacağını bilmiyor. En son ben patladım o patladı. Bi de kaynanamlar triplerde gelin bize surat asıyor. Hiç demediler ki kızım neyin var noldu sana sadece dışardan yorum trip. Başka daha bir sürü şey varda hangisini yazayım. Ev taşıdık o arada kızkardeşim geldi topladı taşıdı gitti elimi sürmedim. Annem yanımda 40 gün kaldı ben bu arada psikiyatiye gidiyorum sürekli ilaçlardan dolayı emzirmeyide önermediler. Annem gidecek nasıl gitsin ben götürmek istiyor kocam yok modunda diğerleri ay siz bilirsiniz.
Neyse işte annem dedi götürücem ben çocuğa bakmıyorum zaten gözüm görsün istemiyordum. 40 ı doldu geldik annemlere ruh gibiyim bebek gene annemde ilaçların etlisi kendi ailem derken biraz toparladım ama kolay olmadı. Geçen hafta eşim geldi götürmeye ayaklarım geri geri koşarken bugun geldim. Taşındığım eve yabancı gibiyim ailesini görmek istemiyorum. Ama şimdi bunları ailesinin evinde yazıyorum. İntihar etmeyi bile düşünüyorum. Bebeğime çok yazık benim gibi annesi var. Normalde çalışıyorumda şimdi ücretsiz izindeyim ocak sonunda işe başlamam lazım.
Bu kadar uzağa evlenen aklıma tüküreyim. Benden annede olmazmış. Hiç böyle hayal etmemiştim. Bebeğin sorumluluğu beni duvardan duvara vuruyor hele kimsemin olmaması burada aşırı üzülüyorum.
Niye yazdım, çıldıracağım sanki bilmiyorum ama geçmiyor bu boğazımdaki yumru
isteyerek ve hevesle bekledim ama sonrası kabus gibi şuan çok nette hatırlamıyorum. Emziremedim yaralar, beceriksizlik. Çocuk sarılık oldu yoğun bakım da kaldı kaç gün. Kendi ailem bin km uzakta İlk 4 gün eşimin ailesi yanımdaydı kız kardeşimin düğününün ertesi günü doğum yaptım annem hemen gelemedi. Yanımdakilerde uzman anneler 2 görümcem ve kayınvalidem. Annem gelene kadar sersem gibiydim o geldi bn kendimi bıraktım ağlama krizleri bebeği istememek her şeyin en dibinde.
Kocamında il dışından akrabaları gelmiş yok ortalıkta annemle başbaşayız annem var diye öyle yapmışmış sonradan söyledi. Anemle babamın memleketine gelin oldum ama burada hiç yakınım yok. Annem gelince benim kafadan dolayı dışarı çıkarıyor eski tanıdıklarına götürüyor ama o da toplasan 3 4 ev. Kocaö bi yandan annen gezmeye mi geldi diğerleri bi yandan kırkı çıkmadan bebek dışarı mı çıkar böyle böyle 20 25 gün geçti. Benim halimin annem dışında kimse farkında değil o da napacağını bilmiyor. En son ben patladım o patladı. Bi de kaynanamlar triplerde gelin bize surat asıyor. Hiç demediler ki kızım neyin var noldu sana sadece dışardan yorum trip. Başka daha bir sürü şey varda hangisini yazayım. Ev taşıdık o arada kızkardeşim geldi topladı taşıdı gitti elimi sürmedim. Annem yanımda 40 gün kaldı ben bu arada psikiyatiye gidiyorum sürekli ilaçlardan dolayı emzirmeyide önermediler. Annem gidecek nasıl gitsin ben götürmek istiyor kocam yok modunda diğerleri ay siz bilirsiniz.
Neyse işte annem dedi götürücem ben çocuğa bakmıyorum zaten gözüm görsün istemiyordum. 40 ı doldu geldik annemlere ruh gibiyim bebek gene annemde ilaçların etlisi kendi ailem derken biraz toparladım ama kolay olmadı. Geçen hafta eşim geldi götürmeye ayaklarım geri geri koşarken bugun geldim. Taşındığım eve yabancı gibiyim ailesini görmek istemiyorum. Ama şimdi bunları ailesinin evinde yazıyorum. İntihar etmeyi bile düşünüyorum. Bebeğime çok yazık benim gibi annesi var. Normalde çalışıyorumda şimdi ücretsiz izindeyim ocak sonunda işe başlamam lazım.
Bu kadar uzağa evlenen aklıma tüküreyim. Benden annede olmazmış. Hiç böyle hayal etmemiştim. Bebeğin sorumluluğu beni duvardan duvara vuruyor hele kimsemin olmaması burada aşırı üzülüyorum.
Niye yazdım, çıldıracağım sanki bilmiyorum ama geçmiyor bu boğazımdaki yumru
