Anne olunca annesini daha iyi anlayan degil kızgınlığı artan var mi benim gibi

Yavrusum .!.:

Kardeşim var 3 yaş küçük benden ve o da bir anne. bizi bile birbirimize uzak büyüttü öyle dert anlatma gibi şeyler yok mesafwliyiz. O da benimlee aynı şeyleri yaşadı aslında ama küçük diye daha çok ilgilenildi. Onun da yarası var ama paylasamiyoruz

Genişletmek için tıkla...

pinaris .!.:

Alkolikti bizimle ilgisi yoktu.yedigimiz yemekten bile rahatsiz olan bir adamdi.ortaokuldayken komsunun kizini bir oglanla gormus eve gelip elalemin kizi koca bulsun sen burda otur makarna ye demisti.
Bazen esimle tartisiriz bosanmayi bile dusunurum ofkeden ama kizlarima nasil davrandigini gordugumde vazgecerim.ornegin dun aksam buyuk kizim firin makarna istedi evde buna baba makarnasi deriz.esimde acilde igne yaptirmisti 40 derece atesli yaparim kizim dedi kalkti yapti cocuklari doyurdu.benim babam asla yapmazdi.ebeveynlerim asiri bencil ve sevgisizlerdi.bir kere kucaklanmadim ben bir kere icten opulmedim.unutmaya calisiyorum

Genişletmek için tıkla...

tatlialirim .!.:

yetersizlik hissini dogum yaptigim andan beridir hissediyorum, asla ona yetemeyecegimi düsünerek büyüttüm
hep bir yanim eksik gibi, kizinla aramda asamadigim duygular vardi, cogunu yendim sanki simdi aramiz daha iyi daha dogrusu benim kalbim. gögsümden ayirmiyorum cok seviyorum. bes yasina geldi ama bir de bana sorun nasil geldi. sürekli kendini suclayan bir anneydim. anladim ki beni cok suclamislardi cocukken. aile iliskilerim hic iyi degil. kendimi sevilmeye degmez biri olarak sartlamisim, saolsunlar..
simdi seviyorum kizim da hissediyor. nasil dünya güzeli anlatamam, her zaman yanindayim, arkasindayim. tuhaf olan oglumda bunlari hissetmedim ama kizimda cok zorlandim cok anlatamam, icimde can cekistim.
kizimin yeri ayridir sanki hep kirilacakmis gibi aramda daglar varmis hissi, yurt dusindayim psikologa gidemiyorum kendimi iyi ifade edemem diye. bir gün bunlari konusmak isterdim

Genişletmek için tıkla...

Yavrusum .!.:

İşte en azından şimdi telafi etmeye çalışsa ya da hala ona ihtiyacım olduğunu fark etse keşke. İhtiyacım var desem gururlaniyor annelik damarı kabarıyor ama ben her zamanaçık söylemek istemiyorum ben de gurur yapıyorum. Çünkü ben o kadar şeye rağmen sana hala ihtiyaç duyuyor ve sevgi besliyorsam sen neden bu kadar kör olmayı seçiyorsun görmüyorsun hala. Ama değişmiyor işte ne yapalım.

Genişletmek için tıkla...

benyeniyimgaliba .!.:

Sürekli eleştirilen hakaret edilen yerde durmayacak o kadın o zaman. Mücadele edecek, kendini kurtaracak. Kurtaramıyorsa da bunun faturasını çocuğa kesmeyecek. Ama “garip analar” hep mağdur. Haa çocuk hayatını kuruyor, eli ekmek tutuyor, o zaman boşanmak akıllarına geliyor. Neden? Sırtına binmelik birini buldukları için. Üyenin nickini vermek istemiyorum ama daha geçen ay birebir bu konu vardı bdv’de.

Genişletmek için tıkla...

Babayani .!.:

Yahu hep kadınlar mı suçlu? Hırsızın hiç mi suçu yok?

Kadınların çocuğunu düşündüğü kadar kocalar da düşünse sıkıntı kalmayacak demek istedim ben.
Sabah sabah veya akşam akşam saçma bir sebep yüzünden tartışma çıkar, sonra da kadını çocuklarla evde bırakıp kapıyı çek çık. Git kafanı dağıt, evde kalıp bir yere çıkamayan kadın da ne yaparsa yapsın ki geneli çocuklarına sarıyor.



Ayrıca sürekli psikolojik şiddete maruz kalan bir kadın normal düşünemez ki!!
Herkes öyle zannedip sineye çekmeye devam eder. Çünkü böyle yetiştiriliyoruz.

Eşimin annesi birisinin boşandığını duydu. " Kızım sana söylüyorum gelinim sen işit" misali bana söylüyor
- kadın dediğin alttan alacak. Her şeyi sorun etmeyecek. Gerekirse çekecek. Biz de çektik zamanında. Şimdiki kızlar da hiçbir şeyi çekmiyorlar. Hemen boşanıyorlar. "
Erkeğin çektirmesi normal ama onu çekmeyen kadın anormal.
Ulkemizdeki kadınların bir çoğu bu mantıkta kız ve erkek çocuk yetiştiriyorlar.

Sizin dediginiz gibi o kadar marjinal olamadık.

Genişletmek için tıkla...

Babayani .!.:

Yahu hep kadınlar mı suçlu? Hırsızın hiç mi suçu yok?

Kadınların çocuğunu düşündüğü kadar kocalar da düşünse sıkıntı kalmayacak demek istedim ben.
Sabah sabah veya akşam akşam saçma bir sebep yüzünden tartışma çıkar, sonra da kadını çocuklarla evde bırakıp kapıyı çek çık. Git kafanı dağıt, evde kalıp bir yere çıkamayan kadın da ne yaparsa yapsın ki geneli çocuklarına sarıyor.



Ayrıca sürekli psikolojik şiddete maruz kalan bir kadın normal düşünemez ki!!
Herkes öyle zannedip sineye çekmeye devam eder. Çünkü böyle yetiştiriliyoruz.

Eşimin annesi birisinin boşandığını duydu. " Kızım sana söylüyorum gelinim sen işit" misali bana söylüyor
- kadın dediğin alttan alacak. Her şeyi sorun etmeyecek. Gerekirse çekecek. Biz de çektik zamanında. Şimdiki kızlar da hiçbir şeyi çekmiyorlar. Hemen boşanıyorlar. "
Erkeğin çektirmesi normal ama onu çekmeyen kadın anormal.
Ulkemizdeki kadınların bir çoğu bu mantıkta kız ve erkek çocuk yetiştiriyorlar.

Sizin dediginiz gibi o kadar marjinal olamadık.

Genişletmek için tıkla...

Yavrusum .!.:

Biraz uzun olacak sanırım. Isteyen son 2 paragrafi okuyabilir.Okumak fikir vermek isteyenler buyursun. Buraya kizimla oyun oynamak konusnda fikir almak icin konu acacaktim ama biraz derine inip içimi dökmek istedim. Özellikle çocuk gelisimci arkadaşlara bir sorum olacak yazimin sonunda.
Ben 33 yasindayim. Annem çalışan bir kadındı ve çok yoğundu. Öyle ki erken doğmuşum ve 2 ay hastanede kalmışım annem çoktan başlamış ise. Bakıcı bakmış sonra kreşe gitmişim. Çok yorgun gelirdi çok konuşkan bir cocuktum. Günlük aktivitelerimi anlatirken başım agridi simdi isim var sonra derdi ama sonra bana hic sira hiç gelmezdi. Sarılırdım pek sarilmaya da gelmezdi. Ne güzel bir söz hatırlarım ne sarıldığını. Bıcır bıcır bir çocukken içime kapandım soğuk konuşmayan bir genç kıza ve kadına evrildim. Çünkü hiç öğrenmedim nasıl sevgi gosterilecegini. Bana hiç bir şey öğretmedi ne mutfak işi ne temizlik sen dur batirirsin şimdi ben yaparım diye diye hiç uğraşmak istemedi. Ama hep laf isitirdim başkalarının yanında gururumu çok kırardı. Zaten beceriksiz hiç ise yaramaz birsey bilmez sunepe vs. Kısacası işinin ve hayatin tüm yorgunluğunu benden çıkarırdı. İhtiyacım olan hiçbir anımda yanımda yoktu. Hic oynamadi benimle ilgilenmedi. Genc kizken nerede ne giyilir gibi basit seyleri bile ogretmedi. Dugune kotla giderdim herkes bana gulerdi. Makyaj yapinca maymuna benzemissin derdi. Kendince saka yapardi aslinda. Ne suslenmeyi ne bakimi yani kadinliga dair hicbirseyi bilmiyorum. Anne dediğim zaman yoktu orada o gün ne yaptığımı birseyden mi korktugumu neyi sevip sevmedigimi neye ihtiyacım olmadığını hiç bilmedi ve beni hiç gerçekten tanıyamadı. Hiç çaba göstermedi fiziksel ihtiyaclarim dışında.
Türkiye aile yapısına bakacak olursak büyük çoğunlukla aynı kaderi paylaşıyorum aslında niyetim dramatize etmek değil ama hayatın başkalarına kolay gelen bazı anlarında çok sorun yaşıyorum bilmiyorum cunku. En çok da kendi kurduğum aileyi ve evi idare etmek konusunda.

Onun disinda ornegin temizlik yapmayı bilmiyorum, derin temizlik kışlıkları yazlıkları kaldırma mutfak ya da gardırop düzeni gibi şeyleri hiç bilmem pratik olamam. Çok da zor gelir.
Bunlar hayatın sonu değil biliyorum halime bin şükür ama zevksiz geçiyor işte zor geliyor ev işi vs. Hiç takdir görmemişim dolayısıyla amaan yapsam ne olacak diye düşünüyor beynim otomatik olarak.

Annemin beni kendince sevdiğini biliyorum aslında hayat çocuk bakımı iş zor geldi sanırım ama affedemiyorum işte. Ona sarılıp öpmekten şefkat göstermekten nefret ediyorum. O ise benden kendi hiç öğretmedigi gostermedigi şeyleri bekliyor. Çok ama çok tepkiliyim ona. Hala anneme ihtiyacim var simdi arada gelsin kalsın istiyorum ama ona çok zor geliyor sıkıntılarımı duymazdan geliyor. Bu da beni daha da uzaklaştırıyor.

En onemlisi ise simdi bir kızım var 3 yaşına girecek. Acısını cikarircasina sevgimi gösteriyorum hiç esirgemem zaman zaman abarttigim da olur. Ama hayal gücüm yok mesela anne birlikte oynayalım diyor ve ben yüzlerce kitap okumama nette arastirmama rağmen çabuk tıkanıyorum. Mesela sembolik oyunlara bayiliyor ama bebegi aliyoruz elime konusturuyorum 5 10 dk sürüyor. Zaten oyun oynamayı sevmiyorum belli etmemeye çalışıyorum ama beceremiyorum haliyle çocuğum da sıkılıyor. Çok ama çok sıkılıyor. Yetersizlik hissinden kurtulamıyorum. Onu yetiştirmek bildiğim herşeyi öğretmek hayatta mutlu kalabileceği seylerle donatmak istiyorum ama bilmediğim şeyi nasıl yapacağım. Temizlik bile ogrenmeli cocuk zulüm gelmemeli ona ki benim gibi yapmak zorunda kaldığında nefret etmesin. Bir anne çocugunu duyusal olarak da hayata hazırlamakla yükümlüdür annem bunu hiç yapamadı ben de ogrenemedim simdi igneyle kuyu kazmaya calisiyorum. Nereden nereye bağladın amma uzun yazdın diye kızmayın arkadaşlar içim çok dolu patlarcasina saçıldı etrafa kelimeler...

İşin özeti benim gibi olup da kendilerini iyilestirebilenlerle dertlesmek istedim
Ayrıca sembolik oyun, mis gibi oyun ve aktivite önerilerine açığım. Hergün akşam 3 saat parktayiz açık hava kotasını dolduruyoruz bu arada ve yarim gün de okula baslayacak. Okuduysaniz cok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Yavrusum .!.:

Biraz uzun olacak sanırım. Isteyen son 2 paragrafi okuyabilir.Okumak fikir vermek isteyenler buyursun. Buraya kizimla oyun oynamak konusnda fikir almak icin konu acacaktim ama biraz derine inip içimi dökmek istedim. Özellikle çocuk gelisimci arkadaşlara bir sorum olacak yazimin sonunda.
Ben 33 yasindayim. Annem çalışan bir kadındı ve çok yoğundu. Öyle ki erken doğmuşum ve 2 ay hastanede kalmışım annem çoktan başlamış ise. Bakıcı bakmış sonra kreşe gitmişim. Çok yorgun gelirdi çok konuşkan bir cocuktum. Günlük aktivitelerimi anlatirken başım agridi simdi isim var sonra derdi ama sonra bana hic sira hiç gelmezdi. Sarılırdım pek sarilmaya da gelmezdi. Ne güzel bir söz hatırlarım ne sarıldığını. Bıcır bıcır bir çocukken içime kapandım soğuk konuşmayan bir genç kıza ve kadına evrildim. Çünkü hiç öğrenmedim nasıl sevgi gosterilecegini. Bana hiç bir şey öğretmedi ne mutfak işi ne temizlik sen dur batirirsin şimdi ben yaparım diye diye hiç uğraşmak istemedi. Ama hep laf isitirdim başkalarının yanında gururumu çok kırardı. Zaten beceriksiz hiç ise yaramaz birsey bilmez sunepe vs. Kısacası işinin ve hayatin tüm yorgunluğunu benden çıkarırdı. İhtiyacım olan hiçbir anımda yanımda yoktu. Hic oynamadi benimle ilgilenmedi. Genc kizken nerede ne giyilir gibi basit seyleri bile ogretmedi. Dugune kotla giderdim herkes bana gulerdi. Makyaj yapinca maymuna benzemissin derdi. Kendince saka yapardi aslinda. Ne suslenmeyi ne bakimi yani kadinliga dair hicbirseyi bilmiyorum. Anne dediğim zaman yoktu orada o gün ne yaptığımı birseyden mi korktugumu neyi sevip sevmedigimi neye ihtiyacım olmadığını hiç bilmedi ve beni hiç gerçekten tanıyamadı. Hiç çaba göstermedi fiziksel ihtiyaclarim dışında.
Türkiye aile yapısına bakacak olursak büyük çoğunlukla aynı kaderi paylaşıyorum aslında niyetim dramatize etmek değil ama hayatın başkalarına kolay gelen bazı anlarında çok sorun yaşıyorum bilmiyorum cunku. En çok da kendi kurduğum aileyi ve evi idare etmek konusunda.

Onun disinda ornegin temizlik yapmayı bilmiyorum, derin temizlik kışlıkları yazlıkları kaldırma mutfak ya da gardırop düzeni gibi şeyleri hiç bilmem pratik olamam. Çok da zor gelir.
Bunlar hayatın sonu değil biliyorum halime bin şükür ama zevksiz geçiyor işte zor geliyor ev işi vs. Hiç takdir görmemişim dolayısıyla amaan yapsam ne olacak diye düşünüyor beynim otomatik olarak.

Annemin beni kendince sevdiğini biliyorum aslında hayat çocuk bakımı iş zor geldi sanırım ama affedemiyorum işte. Ona sarılıp öpmekten şefkat göstermekten nefret ediyorum. O ise benden kendi hiç öğretmedigi gostermedigi şeyleri bekliyor. Çok ama çok tepkiliyim ona. Hala anneme ihtiyacim var simdi arada gelsin kalsın istiyorum ama ona çok zor geliyor sıkıntılarımı duymazdan geliyor. Bu da beni daha da uzaklaştırıyor.

En onemlisi ise simdi bir kızım var 3 yaşına girecek. Acısını cikarircasina sevgimi gösteriyorum hiç esirgemem zaman zaman abarttigim da olur. Ama hayal gücüm yok mesela anne birlikte oynayalım diyor ve ben yüzlerce kitap okumama nette arastirmama rağmen çabuk tıkanıyorum. Mesela sembolik oyunlara bayiliyor ama bebegi aliyoruz elime konusturuyorum 5 10 dk sürüyor. Zaten oyun oynamayı sevmiyorum belli etmemeye çalışıyorum ama beceremiyorum haliyle çocuğum da sıkılıyor. Çok ama çok sıkılıyor. Yetersizlik hissinden kurtulamıyorum. Onu yetiştirmek bildiğim herşeyi öğretmek hayatta mutlu kalabileceği seylerle donatmak istiyorum ama bilmediğim şeyi nasıl yapacağım. Temizlik bile ogrenmeli cocuk zulüm gelmemeli ona ki benim gibi yapmak zorunda kaldığında nefret etmesin. Bir anne çocugunu duyusal olarak da hayata hazırlamakla yükümlüdür annem bunu hiç yapamadı ben de ogrenemedim simdi igneyle kuyu kazmaya calisiyorum. Nereden nereye bağladın amma uzun yazdın diye kızmayın arkadaşlar içim çok dolu patlarcasina saçıldı etrafa kelimeler...

İşin özeti benim gibi olup da kendilerini iyilestirebilenlerle dertlesmek istedim
Ayrıca sembolik oyun, mis gibi oyun ve aktivite önerilerine açığım. Hergün akşam 3 saat parktayiz açık hava kotasını dolduruyoruz bu arada ve yarim gün de okula baslayacak. Okuduysaniz cok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...