- 1 Ekim 2017
- 2.328
- 3.404
- 133
- Konu Sahibi Cikolatalikurabiyem
-
- #1
Bazen telefonu alırsın eline ..arkadaş,akraba ,eş ,dost ile konuşmaya başlarsın.. İki kelime konuşursunuz ..arkadan çocuk sesleri yükselir.. Ama senin arkan hep sessizdir.. Çünkü arkanda hep sesini kontrol edebildiğin yapay şeyler vardır.. Bir televizyon belki bir radyo ya da bir süpürge.. Telefonu eline aldigin an kisarsin sesini.. Hep özenmişimdir telefonu açtığımda arkadan cıvıl cıvıl çocuk sesi gelen evlere.. Ya da apartmanda evime çıkarken önünden geçtiğim kapıların ardından gelen çocuk seslerine.. Ne kadar neşe doludur o evler kim bilir.. Bir de Anne kelimesini kendimle bir araya getiremeyişim var benim..Hamileyken bile inanamadım anne olacağıma.Zaten de öyle oldu ve bebeğim karnimdayken öldü.. Bu durum ne kadar canımı acitir bir bilseniz.. Durup etrafıma baktığımda anne olanların benden farklı bir yanı var gibi gelir hep.. Evet iki göz iki kulak vs vs görünüş olarak ayniyiz.. Ama bende durmayacak gibi sanki bu kelime.. Belki de yaşadığım hayal kırıklığıdır bu düşünceyi aklıma getiren.. Çünkü hep inandım çok iyi bir anne olacağıma.. Nasip deyip kabullenmeye çalışıyorum içinde bulunduğum durumu.. Ve bir geceyi daha çekiyorum üzerime yorgan misali.. Isıtmıyor ama karanlığıma ortak en azından.. Ve en azından olduğu gibi simsiyah duruyor üzerimde beyaz görünüp siyahı cebinden çıkarmıyor.. Ve işte bir gece daha geldi bugün yine çekeceğim üzerime geceyi karanlığıma karanlık katsin diye...İmtihanimdan bir gün daha eksilsin ben sabrederken diye..
Son düzenleme: