- 25 Kasım 2016
- 64
- 32
- 3
- 27
- Konu Sahibi darlingsoap
-
- #21
cok yesekkur ederim ben de elimden geldigi kadar kardesimle ilgilenecegim insallah
Mümkün olduğunca sen ilgilen kardeşinle. Biliyorum ameliyatlısın ama oturduğun yerden oynayabileceğiniz oyunlar kur mesela. Ne kadar az muhattap olursa onlarla o kadar iyi. Bir an evvel iyileşmen dileğiyle canım benim.
Canım benim tabiki kıskançlık olucak. Ama bunlar doğal duygular. Yengenle konuşabilirsin. Üzülüyorum diyebilirsin. Ayrıca şakın kendini sıkma, tabiki de üzüleceksin. Ağlamaktan çekinme. Ağlamak eziklik ya da küçümsenecek birşey değil.
Anneni hep güzel anılarla an tamam mı? Sonuçta annen tamamen gitmedi. Hale'n kalbi sizinle. Hissedebilir. Bir insanı hangi anı ile çok anarsan, ama hangisi ile anarsan, bak bu çok önemli. Yıllar sonra onu o ses tonu ve koku ile hatırlayacaksın. Güzel şeyleri düşün ki güzellikler doğsun hayatına.
Çok mutlu ettiniz beni..Ne desem bilemedim.Çok tesekkur ederim.Artik basima en ufak bir olay gelince bile annem olsaydı gelmezdi gibi düşünüyorum maalesef
Emin ol kuzum suan acin cok taze o yuzden boyle dusunuyorsun bak mesela sen kardesin yaramazlik yapsa onu gozden cikarir misin?ona kuser misin? Hayir demi?Annen sana nasil kizsin?kardesim kucuk diceksin ama sende annenin gozunde (kac yasinda olursan ol) kucucuksun.cok tesekkur ederim umarım öyledir umarımm
bende annesini ve kardeşini depremde ve 14 yasında kaybetmiş biri olarak seni o kadar iyi anlıyorum ki? ilk zamanlar inanamıyorsun sankı bir yerden cıkacak gelecekmiş gibi gelıyor. sonra kabullenıyorsun bu süreçte akrabaların davranısları cok onemlı mesela benım gozumun ıcıne bakarak ilk zamanlar vah vah annesi ölen kız bu mu diyen teyzeler oluyordu hırçınlasıyordum kımse bana acısın istemıyordum sinirlenıyordum. bazen kuzenlerıme özeniyordum bazen anneleri yanlarında oldugu için bir daha o duyguyu asla yasayamayacaktım cunku.buyuklerden biri bana birsey içim kızsa annesızlıgım aklıma gelıyordu. herşeyi ona baglıyorsun bir zaman ama sonra nekadar guclu oldudugunu goruyorsun cunku büyüyorsun benım annem 6 yasındaki kızkardeşimle rahmetli oldu bense her yaşımda kardeşime okadar cok ihtiyaç duydum ki keşke olsaydı en buyuk destegım olurdu dedim.bir zaman abla kardesleri kıskandım yalan değil işte senın güçlü olman ve tutunman için çok buyuk bir sebebın var kardeşin... bence sanslısın oda sanşlı ki senın gibi bir ablası var. kendını güçlü olacagım diye zorlama acını yeri geldıgınde yaşa kendını sıkma cunku bir zmanlar kendını sıktıgın içine attıgın seyler zamanla buyuk bir okyanusa dönüşüyorlar. kuzenlerini boşver senı anlayamazlar ama yengen sevmiş anneni öyle hissetim seni ve kardeşini de sevıyor annesız bir cocuk asla yalnız degıldır bunu sakın unutma. ve istersen bana özelden yazarsın numaramıda alabılırsın canın sıkıldıgında keyfın kaçtıgında herzaman dertlesebiliriz...
Allah sabır versin size de. Çok üzüldüm. Mekanları cennet olsun.bende annesini ve kardeşini depremde ve 14 yasında kaybetmiş biri olarak seni o kadar iyi anlıyorum ki? ilk zamanlar inanamıyorsun sankı bir yerden cıkacak gelecekmiş gibi gelıyor. sonra kabullenıyorsun bu süreçte akrabaların davranısları cok onemlı mesela benım gozumun ıcıne bakarak ilk zamanlar vah vah annesi ölen kız bu mu diyen teyzeler oluyordu hırçınlasıyordum kımse bana acısın istemıyordum sinirlenıyordum. bazen kuzenlerıme özeniyordum bazen anneleri yanlarında oldugu için bir daha o duyguyu asla yasayamayacaktım cunku.buyuklerden biri bana birsey içim kızsa annesızlıgım aklıma gelıyordu. herşeyi ona baglıyorsun bir zaman ama sonra nekadar guclu oldudugunu goruyorsun cunku büyüyorsun benım annem 6 yasındaki kızkardeşimle rahmetli oldu bense her yaşımda kardeşime okadar cok ihtiyaç duydum ki keşke olsaydı en buyuk destegım olurdu dedim.bir zaman abla kardesleri kıskandım yalan değil işte senın güçlü olman ve tutunman için çok buyuk bir sebebın var kardeşin... bence sanslısın oda sanşlı ki senın gibi bir ablası var. kendını güçlü olacagım diye zorlama acını yeri geldıgınde yaşa kendını sıkma cunku bir zmanlar kendını sıktıgın içine attıgın seyler zamanla buyuk bir okyanusa dönüşüyorlar. kuzenlerini boşver senı anlayamazlar ama yengen sevmiş anneni öyle hissetim seni ve kardeşini de sevıyor annesız bir cocuk asla yalnız degıldır bunu sakın unutma. ve istersen bana özelden yazarsın numaramıda alabılırsın canın sıkıldıgında keyfın kaçtıgında herzaman dertlesebiliriz...
amın cok tesekkur ederim tüm annelerin mekanı cennet olsunAllah sabır versin size de. Çok üzüldüm. Mekanları cennet olsun.
Sizin de basiniz sagolsun.Allah sizlere omur versin.bende annesini ve kardeşini depremde ve 14 yasında kaybetmiş biri olarak seni o kadar iyi anlıyorum ki? ilk zamanlar inanamıyorsun sankı bir yerden cıkacak gelecekmiş gibi gelıyor. sonra kabullenıyorsun bu süreçte akrabaların davranısları cok onemlı mesela benım gozumun ıcıne bakarak ilk zamanlar vah vah annesi ölen kız bu mu diyen teyzeler oluyordu hırçınlasıyordum kımse bana acısın istemıyordum sinirlenıyordum. bazen kuzenlerıme özeniyordum bazen anneleri yanlarında oldugu için bir daha o duyguyu asla yasayamayacaktım cunku.buyuklerden biri bana birsey içim kızsa annesızlıgım aklıma gelıyordu. herşeyi ona baglıyorsun bir zaman ama sonra nekadar guclu oldudugunu goruyorsun cunku büyüyorsun benım annem 6 yasındaki kızkardeşimle rahmetli oldu bense her yaşımda kardeşime okadar cok ihtiyaç duydum ki keşke olsaydı en buyuk destegım olurdu dedim.bir zaman abla kardesleri kıskandım yalan değil işte senın güçlü olman ve tutunman için çok buyuk bir sebebın var kardeşin... bence sanslısın oda sanşlı ki senın gibi bir ablası var. kendını güçlü olacagım diye zorlama acını yeri geldıgınde yaşa kendını sıkma cunku bir zmanlar kendını sıktıgın içine attıgın seyler zamanla buyuk bir okyanusa dönüşüyorlar. kuzenlerini boşver senı anlayamazlar ama yengen sevmiş anneni öyle hissetim seni ve kardeşini de sevıyor annesız bir cocuk asla yalnız degıldır bunu sakın unutma. ve istersen bana özelden yazarsın numaramıda alabılırsın canın sıkıldıgında keyfın kaçtıgında herzaman dertlesebiliriz...
amin cümlemizin inşallahSizin de basiniz sagolsun.Allah sizlere omur versin.
Canım bir de abla tavsiyesi olarak dinle bunu. Fotoğrafını değiştir. Seni tanıyan biri çıkabilir. Dertlerini yüzüne vurma halsizliği gösterebilir. İnsanlar çok iki yüzlü. Dikkatli ol.
Canım benim başın sağolsun. Her Aile arasında ufak tefek tartışmalar, kavgalar olur, sonra anında unutulur. Sen kardeşini koruyup kollayan, anne-babasını önemseyen bir çocuksun, herkes senin gibi bir evlada sahip olmak ister. Hiç suçluluk hissetme eminim annen baban seninle gurur duyuyordur.
Allah cennetine alsın inşallah annecigini. Yolu açık olsun. Mevlâ'm sizlere de dayanma gücü versin. Sözlerin bittiği yer, başka ne denebilir ki ...
Ben de kardeş acısıyla yanıyorum bir süredir. Benzer acıları herkes yaşıyor ya da yaşayacak ne yazık ki, hayatın gerçekleri bunlar.
Anne olmak başka yaşanmışlıklarla tecrübe edilebilecek bir şey değil. Sevginin en saf ve en güzel formunu yaşarlar anneler evlatlarına karşı. O yüzden için rahat olsun, annecigin sana muhakkak hakkını helal etmiştir. Anne olduğunda bunun gercekligini taa yüreğinde hissedeceksin inşallah.
Kardeşine gelince. Ah nasıl içim parçalandı onun için ayrıca. Senin kadar şanslı olamadı bu öyle üzücü ki. Senin biriktirdiğin anılar onun için ne kadar da ulaşılmaz. Ama senin gibi bir ablaya sahip olduğu için de başka bir yönden şanslı neyse ki. Babanla konuş lütfen ve ona hakettiği gibi davranılması için babanı teşvik et. Bunu en iyi baban sağlayabilir çünkü. Tabii sonra da sen...
Bu bir süreç. Acınız hafifleyecek sana bunun garantisini veriyorum. Asla bitmeyecek ama şimdi olduğu gibi ızdırap da vermeyecek. Acınla yüzleş. Sakın kaçma. Bu sadece ertelemeye yarayabilir o kadar. Dolayısıyla yas sürecin uzar. Ve unutma ki bu acıyı herkes yaşıyor veya mutlaka yaşayacak. Yaşamayan için henüz zamanı gelmemiştir hepsi bu.
Uygun zamanlarda anneni ziyaret et, onunla konuş, ağla içini dök. Ara ara onun icin minik yardımlar yap ihtiyaci olan insanlara veya hayvanlara. Dua etmeyi unutma. Bunlar sana kendini daha iyi hissettirecek. Allah sabırlar versin ablacığım...
cok tesekkur ederim cok iyi hissediyorum suan,ben acimi yasamak istiyorum ama bana sen guclu olmalisin diyorlar ben de mecbur susuyorum firsat olmuyor bir tek geceleri yalniz kaliyorum o kadar
Aglarken sana "güçlü olmalısın" diyenlere şunu söyle : "Ben güçlüyüm zaten. Bu durumda ağlamak, üzülmek kadar normal bişey yok" Onlar sussun sen devam et. Susmasalar da devam et. Ama tabii kendini fazla da yıpratma. Cunku ne yaparsak yapalım onlari geri getiremeyiz. Kabullenmeyi ve yolumuza devam etmeyi öğrenmek zorundayız. Sen de son derece akli başında bir genç kız olarak bunu başaracaksın inşallah. Yazdigin birkaç satır şeyi okuyarak bile ben buna inandım. Sen de inan. Herşey yoluna girecek. Zaman...
aynı şeyleri ben de yaşıyorum ben de annemi 28 haziranda kaybettim.bir an beni anlatıyorsun sandı.aynı duygular,düşünceler...Ben annemi 10 temmuzda trafik kazasında çok ani bir şekilde kaybettim.Annemle son kez helalleşemedik.Kendimi çok kötü hissediyorum...Gerçekten ne yapacağım bilemiyorum.Ben daha on beş yaşındayım ve belki de anneme en çok ihtiyaç duyduğum zamanlardı onu o kadar özlüyorum ki.Hastalıktan olsa helalleşirdik.Şimdi çok ani oldu.
Benim ergenlik dönemlerim çok sorunlu geçti.En ufak şeyi büyütür de büyütürdüm..Annemle son dakikalarımız çok mutlu bir şekilde geçiyordu ama işte düşünmeden duramıyorum.Annemi üzdüğüm her saniye aklımdan çıkmıyor.Öyle bir vicdan azabı çekiyorum ki.Annem beni affetmiş olsa bile ben kendimi affetmem onu az da olsa üzdüm diye..
Bir de kuzenlerim,çok anlayışsız davranıyorlar.Küçük kardeşim var ve şu an ilgi üzerinde diye fazla şımarıyor,durduramıyoruz.Güzel bir dille anlatmak gerek zaten psikolağa falan da gidiyoruz ama özellikle benden bir yaş küçük olan kuzenim resmen bağırıyor küçük çocuğa.Babam annemin vefatından sonra kendi ailesine çok bağlandı iyice,aramızın kötü olmasını istemiyor zaten altlı üstlü oturuyoruz babamın akrabalarıyla.O sebeple bir şey diyemiyorum.
Daha dört yaşında olan çocuğa bu kadar kızılmaz ki,annemizin yokluğunu hissetmesin diye çok çabalıyorum.Ben de yeni ameliyattan çıktım yürüyüşüm falan hiç iyi değil yani hani biraz iyi olsam zaten kardeşimi onlara bırakmam ama bu halimle bakamıyorum maalesef.Kuzenlerimin anne babası - yani amcam ve yengem - bizle çok ilgileniyor,kuzenlerim de sanki biz onlara muhtaçmışız gibi davranıyor.Oysa ben kimsenin ilgisine muhtaç değilim ki.
Ayrıca sanki mutlu olduğumda,güldüğümda suç işlemiş gibi hissediyorum.Annem orda üzülüyor mudur,kızım beni unutmuş diyor mudur diye çok korkuyorum.Evet annem üzülmemi istemezdi belki ama yine de korkuyorum onu unuttum sanarsa diye.Zaman nasıl geçecek bilmiyorum.Herkese güçlü gözükmeye çalışsam da,ben de neticede daha genç bir insanım.Benim için çook zor ama kimseye belli etmiyorum.Geceleri uyuyamıyorum.Annemin mezarına gittiğimizde akrabalarım babannem yengem çok ağlıyor.Ben ağlamak istemiyorum çünkü güçlü durmam gerek kardeşim var diyorum zor tutuyorum kendimi.Ve beni en çok üzen olay babamın ağlaması.Babam hep güçlü bir karakter benim için,benim kafamda.O sebeple onu ağlarken görünce ben kendimi o kadar kötü hissediyorum ki.
Lütfen yardım edin bana hepinize çok ihtiyacım var..
Cok tesekkur ederim gercekten beni cok mutlu ettiniz siz de hep mutlu olun insallah.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?