Bu gün annem 17. kez öldü.
02.11.1992 günlerden ne bilmiyorum. :çok üzgünüm:
minik bir bebek girdi hayatımıza ama kocaman bi boşlu yarattı annem evimizde.
sorgulamayı bile beceremedim o yaşımda. öldü denildi neden diye ağlayamadım, oyuna sevdalıydm çünkü. hatırlayabildiğim kadarını anlatayım size ben en iyisi:
annem doğum yapalı 2 gün olmuşdu ve karnı hala şişdi anlayamadık evde öyle dolaştı durdu. inmeyince ikinci gün sağlık ocağına ordan diğer ilçedeki hastaneye ordan adapazarındaki hastaneye ordan da istanbula giderken annem yolda yanında ambulansın içinde olan teyzeme diyor çocuklarım sana emanet diye. hastaneye ulaşır ulaşmaz ambulansdan inerken vermiş annem son nefesini. işte o zaman demiş doktor bu mesleğin en zor yanı diye.
biz herşeyden habersiz ananem başımızda uyutulmaya çalışıyorduk 16 yıl önce bu gece. ananem hansel ve garateli anlatarak uyutmuştu bizi. sabah kalktığımda evde anlam veremediğim bi kalabalık, ananem ağlıyor bide teyzem var ayaklarıma ağlaya ağlaya çorap giydirmeye çalışırken hatırlıyorum. herkesin gözü acıyarak bakıyor bana:çok üzgünüm:. sonra komşunun biri başsağlığı diledi işte o zaman anladım senağlama annem ölmüştü evet hastanelerde koşuşturan annem ölmüştü. sonra garip bi kalabalık. anlatmak istemiyorum galiba up uzun yatırdılar annemi ananemin evinin ortasına karnı hala şişti babm mı? hatıramıyorum. annemin selasını bile dinledim ben. dedem dayım babam ben ananem evin bahçesinde öylece kalakaldık.
evet tam 17. kez annem bidaha öldü bugün, bende...senağlama
şimdi kocamanım acım daha büyük daha derin. dedim ya oyuna sevdalı bir kız çocuğuydum o zaman. şimdi daha iyi anlıyorum annemin yokluğunu, zaman zaman öyle derinden hissettiriyor ki yokluğunu meleğimsenağlama
evlenmek üzere olan bi genç kızım diyorum ki kendi kendime ben anne olunca çocuklarımı bırakıp gitmicem hiç bir yere...senağlama
