- Konu Sahibi gurbaaprenses93
- #1
Kızlar yazın biriyle görüştüm ailemin haberi vardi.Arkadas ortamında tanismitik tanımak istedik görüştük. Ailem çok aceleci 3.bulusmada eve cagir biz tanicaz dediler cagirdim çocuğu sevmediler .Bir gun komsular geldi eve oturuyoruz .Annem cocugu hic sevmedigini,cok sessiz oldugunu ailesine duskun oldugunu soyledi.Ben de zamana bırakalım nereden biliyorsunuz bir görmeyle dedim ,daha ben tanımıyorum dedim .Annem de böyle konuşacaksan defol git dedi herkesin icin de. Odama gittim ağladım kızlar çok kötü oldum .Üzeri den 2 ay geçti halen unutamıyorum. Kötü bir şey demedim yapmadım da .Çocukla da yollarımızı ayirdik ailem istemeyince.Halen düşündükçe ağlıyorum. Annem bana karşı çok sinirli her zaman .Hep hor görüyor . 93 doğumluyum kendimi evliliğe hazır hissediyorum. Yalniz başıma bir şehirde yaşıyorum Bu sene atandım.5 -6 senem daha var.Annem diyor ki 30 una kadar bekle acele etme .Paranı bi önce kendin ye bi biz yiyelim diyor.Hic anlamıyor beni yalnız da olmuyor burada.Hele ki annemin o tavrından sonra karşıma biri çıksa da söyleyemem heralde ,Hep kafamda donuyor sanki o an kendimi komşulara karşı da rezil olmus hissettim ,annemden de istemsizce sogudum ,telefonda bile konusurken kısa kesiyorum elimde değil istemiyorum sevmiyorum artık onu 
