- 26 Mart 2025
- 14
- 3
- 1
- 36
- Konu Sahibi benkendimgibi
- #1
Öncelikle herkese merhaba yeni üyeyim icimi dökmek istiyorum.
34 yasindayim evliyim annem ve babam ayri ve cok uzak sehirlerde yasiyoruz. Babamla zaten görüsmüyorum onu anlatmaya sayfalar yetmez ve kabullendigim bir durum.Sorunum annemle annem sürekli beni arayip kavga cikartiyor artik hayatimin huzuru kalmadi. Cocuklugumdan beri cok iyi anlasamadigim biri acikcasi kimseyle anlasamaz ama bu kadar kötü durumda da degildik. Senede bir kac defa görusmemize ragmen sadece telefon üzerinden hayatimi cehenneme cevrimeyi basariyor. Telefonla ayiror mesela mesgule atiyorum musait degilim ondan olay cikiyor. Telefonu aciyorum kisa konusup kapatmak istiyorum sen benimle kisa konusup kapatamazsin sen kimsin diyor yine kavga.Sürekli yalan söylüyor sonra kendi agziyla yakalaniyor nedenini yumusak sekilde sordugumda bile olay cikiyor.Artik alaya aliyim dedim saka yollu söyliyim dedim yine kavga. Özel birsey söylüyorum mesela cok özel degil ama mesela falancaya söyleme diyorum 2 gün sonra ariyor ben onu söyledim haberin olsun diyor. Sok oluyorum her defasinda sonra kizinca da sinir krizleri,bagiris, cagiris kavga. Ben de böyle durumlarda susamiyorum. Cok yalniz biri zor durumda ve biz de sayesinde asla hic bir sekilde sorumluluk almak istemedigi icin cok zor bir hayat yasadik. Hep kardesimle biz calistik o hic calismadi simdi herkes evlendi ve anladi ki bu devran böyle gitmeyecek ve calisiyor. Psikolojik olarak da cok zor durumda sürekli kus ucsa agliyor cok agliyorum diye her sabah arar anlatir suram agridi,suna agladim. Aksama kadar sundan nefret ediyorum bunu sevmiyorum anlaticak bana ben de asla demicem sen haksizsin sürekli onu pohpohlamami istiyor. Aksi bir sey söylendiginde telefonlari kapatip üst üste mesajlar atiyor.
Demem o ki hayatimdan tamamiyle kestirip atamiyorum cünkü bizden baska ne akrabasi ne de bi arkadasi var. Onun icin üzülüyorum ama ben de artik yapamiyorum bu yasta sürekli annesiyle kavga eden biri olmak zoruma gidiyor. Caresiz kaldim.
Okudugunuz icin tesekkur ederim.
34 yasindayim evliyim annem ve babam ayri ve cok uzak sehirlerde yasiyoruz. Babamla zaten görüsmüyorum onu anlatmaya sayfalar yetmez ve kabullendigim bir durum.Sorunum annemle annem sürekli beni arayip kavga cikartiyor artik hayatimin huzuru kalmadi. Cocuklugumdan beri cok iyi anlasamadigim biri acikcasi kimseyle anlasamaz ama bu kadar kötü durumda da degildik. Senede bir kac defa görusmemize ragmen sadece telefon üzerinden hayatimi cehenneme cevrimeyi basariyor. Telefonla ayiror mesela mesgule atiyorum musait degilim ondan olay cikiyor. Telefonu aciyorum kisa konusup kapatmak istiyorum sen benimle kisa konusup kapatamazsin sen kimsin diyor yine kavga.Sürekli yalan söylüyor sonra kendi agziyla yakalaniyor nedenini yumusak sekilde sordugumda bile olay cikiyor.Artik alaya aliyim dedim saka yollu söyliyim dedim yine kavga. Özel birsey söylüyorum mesela cok özel degil ama mesela falancaya söyleme diyorum 2 gün sonra ariyor ben onu söyledim haberin olsun diyor. Sok oluyorum her defasinda sonra kizinca da sinir krizleri,bagiris, cagiris kavga. Ben de böyle durumlarda susamiyorum. Cok yalniz biri zor durumda ve biz de sayesinde asla hic bir sekilde sorumluluk almak istemedigi icin cok zor bir hayat yasadik. Hep kardesimle biz calistik o hic calismadi simdi herkes evlendi ve anladi ki bu devran böyle gitmeyecek ve calisiyor. Psikolojik olarak da cok zor durumda sürekli kus ucsa agliyor cok agliyorum diye her sabah arar anlatir suram agridi,suna agladim. Aksama kadar sundan nefret ediyorum bunu sevmiyorum anlaticak bana ben de asla demicem sen haksizsin sürekli onu pohpohlamami istiyor. Aksi bir sey söylendiginde telefonlari kapatip üst üste mesajlar atiyor.
Demem o ki hayatimdan tamamiyle kestirip atamiyorum cünkü bizden baska ne akrabasi ne de bi arkadasi var. Onun icin üzülüyorum ama ben de artik yapamiyorum bu yasta sürekli annesiyle kavga eden biri olmak zoruma gidiyor. Caresiz kaldim.
Okudugunuz icin tesekkur ederim.