Annem ben yanlarındayken bana hep düşman gibi davranıyor... Nedenini asla anlamadım, hep yokmuş gibi, hep terslenen benim. Abimi tam aksine çok çok sever toz kondurmaz. Bu şekilde büyüdüm hep zaten abim de buralarda olmadı hiç yatılı okudu sonra yurtdışı sonra şehirdisinda çalışma falan derken pek göremedik, ben de burdayken hep şehir dışında okumaya gidersem beni de sever belki diye aslında biraz işe yaradı daha iyi konuşmaya başladı diğer anneleri görünce.. ilk senemde arama falan diyodu ama neyse... o sıralarda içindekileri söyleye biliyodum az çok.. eve çok gelemem sırf gelirsem annem gene eskisi gibi olur beni gene tersler istemez diye korkudan şimdi karantin diye geri döndüm mecbur, önceleri geçti sanıyodum ama yine aynı oldu herşey sanki ben uzağa gideyim diye her şeyi yapıp yerleştiriyo elinden geldiği gibi, babam gel diyo bazen ama annem hiç demez. Mesela diğer kızlar gibi gidip sarılmak istediğim zaman hep iter beni, son 1 senede iyiydi de yine burda kalmaya devam ettiğim için mecburen, gene gitmemi 4 gözle bekliyo resmen, fazlalik gibiyim burda, hep kaçtım da şimdi kapana kısılı kaldım burda boğulucam...Neyse işte çocukluktan beri meşgul bir baba, hep tersleyen suratı asık anneyle(abimi görünceye kadar) büyüdüm sonra gittim ve yine döndüğümde manzara aynı. Çıldırmak istemiyorum ama dayanamıyorum da, buraya yazdım en sonunda...
Lütfen yaşadıklarınızdan dolayı kendi içinize kapanmayın, aile kavramına küsmeyin. İnsanların büyüyünce kendi yuvasını kurması doğal bir şey. İstemeyebilirsiniz, o da doğal bir şey ama sevdiğiniz insanla elinize fırsat geçince kendi ailenizi inşa edersiniz. Çocuklarınızı nasıl yetiştirmeyeceğinize örnek olsun hissettikleriniz.
