Annem varken yok

Papatyam1176 · Dün 19:28

Merhabalar, kimseyle paylaşamıyorum buraya yazmak istedim. Bir çözümü yok ama içimi dökmek bana iyi gelecek. Şuan güzel, mutlu bir hayatım var ama çocukluğum ve geçmişin yüklerinden kurtulamıyorum. Beni büyüten babannemin vefatı ile tekrar beni düşünceler sardı.

Konu genel olarak hayatımdaki anne figürünün eksikliği ile ilgili. Ben 9 yaşına gelene kadar annem, babam, babannem, ben ve kardeşim birlikte yaşıyorduk. Sürekli kavga ve şiddetin olduğu bir ev ortamıydı. Tüm sorunların sebebinin babannem ile aynı evde yaşamak olduğu düşünülüyordu. Farklı bir eve taşınınca tüm sorunların çözüleceği umuduyla annem babam ve kardeşim farklı bir eve kiraya çıktılar. Kardeşim 2 yaşındaydi, bense 9. Babaannemin tek kalmaması ve benim okulumun değişmemesi için beni oraya bıraktılar. Babannem bana çok iyi baktı. Okumam için elimden geleni yaptı, her sabah kahvaltımı hazırladı, ödevim var dedim benimle kutuphanelere geldi saatlerce bekledi. Ne ihtiyacım varsa karşıladı çok fedakardı. Babam her gün iş çıkışı gelir beni görür eve öyle giderdi. 9 yaşından lise yaşına gelene kadar babaannemle yaşadım. Hafta sonlarında babam beni alıp eve götürüyordu orada da annemden ilgi ve sıcaklık gördümüğümü hatırlamıyorum.
Annemle tam olarak sarıldığım dertleştiğim gerçekten samimi yakın hissettiğim an hatırlamıyorum. Orada kendimi misafir gibi hissediyordum. Okul formamı yıkarken babannen de her şeyi yapıyor, bi bunu yıkayamıyor mu da buraya gönderiyor demişti.
Liseye geçince benim okuluma yakın bir ev buldular ve oraya taşındılar. Yaz tatili geçti, okul henüz yeni başlamıştı ki annemin telefonunda başka birisi ile görmemem gereken konuşmaları gördüm. O şokla çok büyük tepki verdim tam o sırada babam eve geldi her şeyi anlattım. Boşanma kararı aldılar fakat annem yeminler etti ve babam annemi affetti. O sırada ben tekrar babannemin yanında yaşamaya devam ettim. Ve annemle aramızdaki duvarlara yenileri eklendi.

Lise ve üniversite sürecinde birkaç kez daha annemin farklı aldatmalarına şahit olduk. Sayısını bilmiyorum detay da vermek istemiyorum gercekten hepsi birbirinden cirkin. Teyzem ile aralari bozuldu, sebebi enistem ile ilgili bir sey ama detay bilmiyorum. Komsumuzun esi, isyerindeki birileri ile ilgili bir seyler duyduk. Hep boyle etraftaki evli insanlar. Somut olarak mesaj disinda bir sey gormedim ama gormek istemedigim icin olabilir. Ben hep okula, kendi hayatima odaklandim, bu olaylardan uzak durdum. En son asamada kardesim ile babama boşanması için baskı yaptık. Çok kez şans verdi ama her defasında yine yaptı Babam ayrılmakta çok zorlandı, boşandılar. Annemin evli birisiyle ilişkisi oldu uzun sure ayni evde yasayip ayrildilar. Sonra 2 kez daha evlendi.

Ben annemle ilişkimi tamamen koparmadim. Baska sehirdeyken yanima tatile geldi. 1 hafta boyunca biriyle mesajlaşıp ağladı. Çocuğum oldu bikaç gün geç geldi. Sonradan öğrendim ki evlenecekmiş taşınıyormuş ona denk gelmiş. Genel olarak böyle bir insan.. Bencil mi, hasta mı, beni mi sevmiyor yıllardır çözemedim. Bazen telefonunu açmadığım için suçlu hissediyorum. Nefret ediyorum bu duygumdan dolayı da suçlu hissediyorum. İnsan kaç yaşına gelirse gelse anne desteğini arıyor ama ben bu desteği hiç göremedim. Babannem vefat edince değerini daha çok anladım. Meğer anne doğuran değil büyütenmiş.

Tüm bunlar beni erkenden büyüttü, sorun çıkarmamayı, akıllı uslu olmayı, şımarmamayı, insanlara karşı mesafeli olmayı öğrendim. Ve kimseye güvenmemeyi..

Olaylara bütün olarak bakınca uzak kalmanın kendim için en iyisi olduğu sonucu ortaya çıkıyor. Geçmişi unutmalı ve şimdiki hayatıma odaklanmalıyım. Bu konuyla ilgili kitap öneriniz varsa severek okurum

naz70 · Dün 19:35

Kitap önerim yok ama annenizden uzak durun. Bazen olmuyorsa ol muyordur zorlamamak gerekir. Anneniz sadece kendi hayatını düşünen biriymiş böyle yaşamaya deva etsin. Siz de kendi yaşamınıza bakın.

Papatyam1176 · Dün 20:12

naz70 .!.:
Kitap önerim yok ama annenizden uzak durun. Bazen olmuyorsa ol muyordur zorlamamak gerekir. Anneniz sadece kendi hayatını düşünen biriymiş böyle yaşamaya deva etsin. Siz de kendi yaşamınıza bakın.

Birkaç yıldır uzak duruyorum farklı şehirlerdeyiz. Eminim görüşsek yeni yeni sorunlar çıkar

bebeklinick · Dün 20:18

Şaka gibi kitap önerisi mı istiyosunuz
Annenizi silmenizi öneririm, zaten kendi yuvanızi kurmussunuz sorunlu bı anneye olsun yine de annedir dıye niye ihtiyacınız olsun ki
Aslan gibi Evladınız kocanız var

pisekar · Dün 22:51

Papatyam1176 .!.:
Merhabalar, kimseyle paylaşamıyorum buraya yazmak istedim. Bir çözümü yok ama içimi dökmek bana iyi gelecek. Şuan güzel, mutlu bir hayatım var ama çocukluğum ve geçmişin yüklerinden kurtulamıyorum. Beni büyüten babannemin vefatı ile tekrar beni düşünceler sardı.

Konu genel olarak hayatımdaki anne figürünün eksikliği ile ilgili. Ben 9 yaşına gelene kadar annem, babam, babannem, ben ve kardeşim birlikte yaşıyorduk. Sürekli kavga ve şiddetin olduğu bir ev ortamıydı. Tüm sorunların sebebinin babannem ile aynı evde yaşamak olduğu düşünülüyordu. Farklı bir eve taşınınca tüm sorunların çözüleceği umuduyla annem babam ve kardeşim farklı bir eve kiraya çıktılar. Kardeşim 2 yaşındaydi, bense 9. Babaannemin tek kalmaması ve benim okulumun değişmemesi için beni oraya bıraktılar. Babannem bana çok iyi baktı. Okumam için elimden geleni yaptı, her sabah kahvaltımı hazırladı, ödevim var dedim benimle kutuphanelere geldi saatlerce bekledi. Ne ihtiyacım varsa karşıladı çok fedakardı. Babam her gün iş çıkışı gelir beni görür eve öyle giderdi. 9 yaşından lise yaşına gelene kadar babaannemle yaşadım. Hafta sonlarında babam beni alıp eve götürüyordu orada da annemden ilgi ve sıcaklık gördümüğümü hatırlamıyorum.
Annemle tam olarak sarıldığım dertleştiğim gerçekten samimi yakın hissettiğim an hatırlamıyorum. Orada kendimi misafir gibi hissediyordum. Okul formamı yıkarken babannen de her şeyi yapıyor, bi bunu yıkayamıyor mu da buraya gönderiyor demişti.
Liseye geçince benim okuluma yakın bir ev buldular ve oraya taşındılar. Yaz tatili geçti, okul henüz yeni başlamıştı ki annemin telefonunda başka birisi ile görmemem gereken konuşmaları gördüm. O şokla çok büyük tepki verdim tam o sırada babam eve geldi her şeyi anlattım. Boşanma kararı aldılar fakat annem yeminler etti ve babam annemi affetti. O sırada ben tekrar babannemin yanında yaşamaya devam ettim. Ve annemle aramızdaki duvarlara yenileri eklendi.

Lise ve üniversite sürecinde birkaç kez daha annemin farklı aldatmalarına şahit olduk. Sayısını bilmiyorum detay da vermek istemiyorum gercekten hepsi birbirinden cirkin. Teyzem ile aralari bozuldu, sebebi enistem ile ilgili bir sey ama detay bilmiyorum. Komsumuzun esi, isyerindeki birileri ile ilgili bir seyler duyduk. Hep boyle etraftaki evli insanlar. Somut olarak mesaj disinda bir sey gormedim ama gormek istemedigim icin olabilir. Ben hep okula, kendi hayatima odaklandim, bu olaylardan uzak durdum. En son asamada kardesim ile babama boşanması için baskı yaptık. Çok kez şans verdi ama her defasında yine yaptı Babam ayrılmakta çok zorlandı, boşandılar. Annemin evli birisiyle ilişkisi oldu uzun sure ayni evde yasayip ayrildilar. Sonra 2 kez daha evlendi.

Ben annemle ilişkimi tamamen koparmadim. Baska sehirdeyken yanima tatile geldi. 1 hafta boyunca biriyle mesajlaşıp ağladı. Çocuğum oldu bikaç gün geç geldi. Sonradan öğrendim ki evlenecekmiş taşınıyormuş ona denk gelmiş. Genel olarak böyle bir insan.. Bencil mi, hasta mı, beni mi sevmiyor yıllardır çözemedim. Bazen telefonunu açmadığım için suçlu hissediyorum. Nefret ediyorum bu duygumdan dolayı da suçlu hissediyorum. İnsan kaç yaşına gelirse gelse anne desteğini arıyor ama ben bu desteği hiç göremedim. Babannem vefat edince değerini daha çok anladım. Meğer anne doğuran değil büyütenmiş.

Tüm bunlar beni erkenden büyüttü, sorun çıkarmamayı, akıllı uslu olmayı, şımarmamayı, insanlara karşı mesafeli olmayı öğrendim. Ve kimseye güvenmemeyi..

Olaylara bütün olarak bakınca uzak kalmanın kendim için en iyisi olduğu sonucu ortaya çıkıyor. Geçmişi unutmalı ve şimdiki hayatıma odaklanmalıyım. Bu konuyla ilgili kitap öneriniz varsa severek okurum

bencillik yapip anayi cocuktan koparinca, onlar nasil bag kuracak.
bu yaslilar ne kadar bencil en fazla 20 sene sonra olup gideceksin, o cocuk anneyle beraber kalacak, bunu bile dusunmuyorlar. seni de annene dusman etmis.

MissCherryBlossom · Dün 22:59

Boyle bir şey ilk kez duyuyorum, bir anne evladını nasıl bırakır ve arayıp sormaz? Bence siz o kadinin çocuğu degilsiniz, babanın ilk evliliğinden veya bir sekilde baska bir kadindan olan çocuğu olabilir misiniz?

Zuzushh · Dün 23:01

Deltavealfa · Dün 23:22

Papatyam1176 .!.:
Merhabalar, kimseyle paylaşamıyorum buraya yazmak istedim. Bir çözümü yok ama içimi dökmek bana iyi gelecek. Şuan güzel, mutlu bir hayatım var ama çocukluğum ve geçmişin yüklerinden kurtulamıyorum. Beni büyüten babannemin vefatı ile tekrar beni düşünceler sardı.

Konu genel olarak hayatımdaki anne figürünün eksikliği ile ilgili. Ben 9 yaşına gelene kadar annem, babam, babannem, ben ve kardeşim birlikte yaşıyorduk. Sürekli kavga ve şiddetin olduğu bir ev ortamıydı. Tüm sorunların sebebinin babannem ile aynı evde yaşamak olduğu düşünülüyordu. Farklı bir eve taşınınca tüm sorunların çözüleceği umuduyla annem babam ve kardeşim farklı bir eve kiraya çıktılar. Kardeşim 2 yaşındaydi, bense 9. Babaannemin tek kalmaması ve benim okulumun değişmemesi için beni oraya bıraktılar. Babannem bana çok iyi baktı. Okumam için elimden geleni yaptı, her sabah kahvaltımı hazırladı, ödevim var dedim benimle kutuphanelere geldi saatlerce bekledi. Ne ihtiyacım varsa karşıladı çok fedakardı. Babam her gün iş çıkışı gelir beni görür eve öyle giderdi. 9 yaşından lise yaşına gelene kadar babaannemle yaşadım. Hafta sonlarında babam beni alıp eve götürüyordu orada da annemden ilgi ve sıcaklık gördümüğümü hatırlamıyorum.
Annemle tam olarak sarıldığım dertleştiğim gerçekten samimi yakın hissettiğim an hatırlamıyorum. Orada kendimi misafir gibi hissediyordum. Okul formamı yıkarken babannen de her şeyi yapıyor, bi bunu yıkayamıyor mu da buraya gönderiyor demişti.
Liseye geçince benim okuluma yakın bir ev buldular ve oraya taşındılar. Yaz tatili geçti, okul henüz yeni başlamıştı ki annemin telefonunda başka birisi ile görmemem gereken konuşmaları gördüm. O şokla çok büyük tepki verdim tam o sırada babam eve geldi her şeyi anlattım. Boşanma kararı aldılar fakat annem yeminler etti ve babam annemi affetti. O sırada ben tekrar babannemin yanında yaşamaya devam ettim. Ve annemle aramızdaki duvarlara yenileri eklendi.

Lise ve üniversite sürecinde birkaç kez daha annemin farklı aldatmalarına şahit olduk. Sayısını bilmiyorum detay da vermek istemiyorum gercekten hepsi birbirinden cirkin. Teyzem ile aralari bozuldu, sebebi enistem ile ilgili bir sey ama detay bilmiyorum. Komsumuzun esi, isyerindeki birileri ile ilgili bir seyler duyduk. Hep boyle etraftaki evli insanlar. Somut olarak mesaj disinda bir sey gormedim ama gormek istemedigim icin olabilir. Ben hep okula, kendi hayatima odaklandim, bu olaylardan uzak durdum. En son asamada kardesim ile babama boşanması için baskı yaptık. Çok kez şans verdi ama her defasında yine yaptı Babam ayrılmakta çok zorlandı, boşandılar. Annemin evli birisiyle ilişkisi oldu uzun sure ayni evde yasayip ayrildilar. Sonra 2 kez daha evlendi.

Ben annemle ilişkimi tamamen koparmadim. Baska sehirdeyken yanima tatile geldi. 1 hafta boyunca biriyle mesajlaşıp ağladı. Çocuğum oldu bikaç gün geç geldi. Sonradan öğrendim ki evlenecekmiş taşınıyormuş ona denk gelmiş. Genel olarak böyle bir insan.. Bencil mi, hasta mı, beni mi sevmiyor yıllardır çözemedim. Bazen telefonunu açmadığım için suçlu hissediyorum. Nefret ediyorum bu duygumdan dolayı da suçlu hissediyorum. İnsan kaç yaşına gelirse gelse anne desteğini arıyor ama ben bu desteği hiç göremedim. Babannem vefat edince değerini daha çok anladım. Meğer anne doğuran değil büyütenmiş.

Tüm bunlar beni erkenden büyüttü, sorun çıkarmamayı, akıllı uslu olmayı, şımarmamayı, insanlara karşı mesafeli olmayı öğrendim. Ve kimseye güvenmemeyi..

Olaylara bütün olarak bakınca uzak kalmanın kendim için en iyisi olduğu sonucu ortaya çıkıyor. Geçmişi unutmalı ve şimdiki hayatıma odaklanmalıyım. Bu konuyla ilgili kitap öneriniz varsa severek okurum

Annenle görüşme boşver

bir_fincan_kahve · Bugün 00:23

“Annenin duygusal yokluğu” jasmin lee cori

Magnifiaque · Bugün 00:30

Peki kardeşinize nasıl davranıyor

Selvann · Bugün 01:11

Papatyam1176 .!.:
Merhabalar, kimseyle paylaşamıyorum buraya yazmak istedim. Bir çözümü yok ama içimi dökmek bana iyi gelecek. Şuan güzel, mutlu bir hayatım var ama çocukluğum ve geçmişin yüklerinden kurtulamıyorum. Beni büyüten babannemin vefatı ile tekrar beni düşünceler sardı.

Konu genel olarak hayatımdaki anne figürünün eksikliği ile ilgili. Ben 9 yaşına gelene kadar annem, babam, babannem, ben ve kardeşim birlikte yaşıyorduk. Sürekli kavga ve şiddetin olduğu bir ev ortamıydı. Tüm sorunların sebebinin babannem ile aynı evde yaşamak olduğu düşünülüyordu. Farklı bir eve taşınınca tüm sorunların çözüleceği umuduyla annem babam ve kardeşim farklı bir eve kiraya çıktılar. Kardeşim 2 yaşındaydi, bense 9. Babaannemin tek kalmaması ve benim okulumun değişmemesi için beni oraya bıraktılar. Babannem bana çok iyi baktı. Okumam için elimden geleni yaptı, her sabah kahvaltımı hazırladı, ödevim var dedim benimle kutuphanelere geldi saatlerce bekledi. Ne ihtiyacım varsa karşıladı çok fedakardı. Babam her gün iş çıkışı gelir beni görür eve öyle giderdi. 9 yaşından lise yaşına gelene kadar babaannemle yaşadım. Hafta sonlarında babam beni alıp eve götürüyordu orada da annemden ilgi ve sıcaklık gördümüğümü hatırlamıyorum.
Annemle tam olarak sarıldığım dertleştiğim gerçekten samimi yakın hissettiğim an hatırlamıyorum. Orada kendimi misafir gibi hissediyordum. Okul formamı yıkarken babannen de her şeyi yapıyor, bi bunu yıkayamıyor mu da buraya gönderiyor demişti.
Liseye geçince benim okuluma yakın bir ev buldular ve oraya taşındılar. Yaz tatili geçti, okul henüz yeni başlamıştı ki annemin telefonunda başka birisi ile görmemem gereken konuşmaları gördüm. O şokla çok büyük tepki verdim tam o sırada babam eve geldi her şeyi anlattım. Boşanma kararı aldılar fakat annem yeminler etti ve babam annemi affetti. O sırada ben tekrar babannemin yanında yaşamaya devam ettim. Ve annemle aramızdaki duvarlara yenileri eklendi.

Lise ve üniversite sürecinde birkaç kez daha annemin farklı aldatmalarına şahit olduk. Sayısını bilmiyorum detay da vermek istemiyorum gercekten hepsi birbirinden cirkin. Teyzem ile aralari bozuldu, sebebi enistem ile ilgili bir sey ama detay bilmiyorum. Komsumuzun esi, isyerindeki birileri ile ilgili bir seyler duyduk. Hep boyle etraftaki evli insanlar. Somut olarak mesaj disinda bir sey gormedim ama gormek istemedigim icin olabilir. Ben hep okula, kendi hayatima odaklandim, bu olaylardan uzak durdum. En son asamada kardesim ile babama boşanması için baskı yaptık. Çok kez şans verdi ama her defasında yine yaptı Babam ayrılmakta çok zorlandı, boşandılar. Annemin evli birisiyle ilişkisi oldu uzun sure ayni evde yasayip ayrildilar. Sonra 2 kez daha evlendi.

Ben annemle ilişkimi tamamen koparmadim. Baska sehirdeyken yanima tatile geldi. 1 hafta boyunca biriyle mesajlaşıp ağladı. Çocuğum oldu bikaç gün geç geldi. Sonradan öğrendim ki evlenecekmiş taşınıyormuş ona denk gelmiş. Genel olarak böyle bir insan.. Bencil mi, hasta mı, beni mi sevmiyor yıllardır çözemedim. Bazen telefonunu açmadığım için suçlu hissediyorum. Nefret ediyorum bu duygumdan dolayı da suçlu hissediyorum. İnsan kaç yaşına gelirse gelse anne desteğini arıyor ama ben bu desteği hiç göremedim. Babannem vefat edince değerini daha çok anladım. Meğer anne doğuran değil büyütenmiş.

Tüm bunlar beni erkenden büyüttü, sorun çıkarmamayı, akıllı uslu olmayı, şımarmamayı, insanlara karşı mesafeli olmayı öğrendim. Ve kimseye güvenmemeyi..

Olaylara bütün olarak bakınca uzak kalmanın kendim için en iyisi olduğu sonucu ortaya çıkıyor. Geçmişi unutmalı ve şimdiki hayatıma odaklanmalıyım. Bu konuyla ilgili kitap öneriniz varsa severek okurum

"Susan Forward - Zor Bir Ailede Büyümek" öneririm mutlaka oku. Ben travmatik bir ailede büyümenin hasarlarını terapi desteği görmeme rağmen atlatamadım. Okudum meslek sahibi oldum mutlu bi evliliğim var ama maalesef geçmişi onarmaya çalışmaktan kendi aileme odaklanamıyorum. O kadar etkiliyor ki insanı anne sevgisi görememek, anne olmayı asla istemiyorum. Eğer bir yolunu bulabilirsen bende senden yardım isterim çünkü mümkün değil bugünü yaşayamıyorsun. Sürekli geçmişteki travmalar tetikleniyor. Galiba bununla yaşamayı bi şekilde öğrenmek kabul etmek lazım ama nasıl inan bilmiyorum. Sadece an da kalmaya çalışmak bi nebze odaklanmamı sağlıyor ama onun dışında yaşadığım herhangi bir travma aklıma geldiğinde, tüm günüm o travmayı yaşadığım yaşta hissettiklerimi hissederek geçiyor. Belki de çocuğuma istemeden kötü bi an yaşatırım ve hayatını benim yüzümden bu şekilde yaşar diye annelikten uzan duruyorum. Bilemiyorum nasıl çare bulunur mutlaka bi terapist desteği al derim

pelolin · Bugün 01:17

Çok zor yaşadıklarınız.. bence bir destek alın
Yeni pencereler kendinize aralamayı öğrenin.
Bencil bir kadınmış anneniz.. bunun sizinle hiçbir alakası yok.
Tamamen onun kendi kötü karakteri..

Yerinizde olsam asla görüşmem diyicem ama şu yaşadıklarınızı yaşamadan uzaktan ahkam kesmek istemem.
Geçmişin izleri öyle unuttum deyince unutulmuyor.. en ufak bir detayda bir bakmışsınız her şey gün yüzünde. Bu yüzden mutlaka destek almanızı öneririm

Papatyam1176 · Bugün 11:09

pisekar .!.:
bencillik yapip anayi cocuktan koparinca, onlar nasil bag kuracak.
bu yaslilar ne kadar bencil en fazla 20 sene sonra olup gideceksin, o cocuk anneyle beraber kalacak, bunu bile dusunmuyorlar. seni de annene dusman etmis.

Annem babannemle yaşamak istemediği için beni kendi isteğiyle bıraktı. Bu fikir kimden çıktı bilmiyorum ama bir anne böyle bir sebeple çocuğunu bırakamaz. Eğer sonraki yıllarda olanlar yaşanmasa zaten bu kadar takmazdım. Annem gençmiş o zamanlar düşünememiş derdim. Sanırım devamını okumadınız

Papatyam1176 · Bugün 11:15

MissCherryBlossom .!.:
Boyle bir şey ilk kez duyuyorum, bir anne evladını nasıl bırakır ve arayıp sormaz? Bence siz o kadinin çocuğu degilsiniz, babanın ilk evliliğinden veya bir sekilde baska bir kadindan olan çocuğu olabilir misiniz?

Maalesef böyle anneler de var

Papatyam1176 · Bugün 11:24

pelolin .!.:
Çok zor yaşadıklarınız.. bence bir destek alın
Yeni pencereler kendinize aralamayı öğrenin.
Bencil bir kadınmış anneniz.. bunun sizinle hiçbir alakası yok.
Tamamen onun kendi kötü karakteri..

Yerinizde olsam asla görüşmem diyicem ama şu yaşadıklarınızı yaşamadan uzaktan ahkam kesmek istemem.
Geçmişin izleri öyle unuttum deyince unutulmuyor.. en ufak bir detayda bir bakmışsınız her şey gün yüzünde. Bu yüzden mutlaka destek almanızı öneririm

İnsan yaşarken anlayamıyor ama yıllar geçip ortalık sakinleşince ben neler yaşamışım diyor. Özellikle evlenirken, kızım olduğunda vs eksikliğini hissedip keşke böyle olmasaydı dedim. Aslında hislerimin soğumuş olması gerekiyor ama dediğiniz gibi en olmadık zamanda kendimi düşünürken buluyorum. Destek almayı deneyebilirim

Papatyam1176 · 57 dakika önce

Selvann .!.:
"Susan Forward - Zor Bir Ailede Büyümek" öneririm mutlaka oku. Ben travmatik bir ailede büyümenin hasarlarını terapi desteği görmeme rağmen atlatamadım. Okudum meslek sahibi oldum mutlu bi evliliğim var ama maalesef geçmişi onarmaya çalışmaktan kendi aileme odaklanamıyorum. O kadar etkiliyor ki insanı anne sevgisi görememek, anne olmayı asla istemiyorum. Eğer bir yolunu bulabilirsen bende senden yardım isterim çünkü mümkün değil bugünü yaşayamıyorsun. Sürekli geçmişteki travmalar tetikleniyor. Galiba bununla yaşamayı bi şekilde öğrenmek kabul etmek lazım ama nasıl inan bilmiyorum. Sadece an da kalmaya çalışmak bi nebze odaklanmamı sağlıyor ama onun dışında yaşadığım herhangi bir travma aklıma geldiğinde, tüm günüm o travmayı yaşadığım yaşta hissettiklerimi hissederek geçiyor. Belki de çocuğuma istemeden kötü bi an yaşatırım ve hayatını benim yüzümden bu şekilde yaşar diye annelikten uzan duruyorum. Bilemiyorum nasıl çare bulunur mutlaka bi terapist desteği al derim

Ben de sanırım kendi çocukluğuma üzülüyorum. Şuanki ailem mutlu ve huzurlu her şey yolunda ama ben alakasız bir anda gün içinde duyduğum bir cümleden tetikleniyorum, eski günler gözümün önünden geçmeye başlıyor.. Annemle ilişkimi kopartmamış olmamın bir sebebi de affetmiş gibi hissetmeye çalışmak. 2-3 ayda bir telefonla konuşuyoruz sanki her şey yolundaymış gibi. Özel günlerde bir araya geliyoruz en kötüsü de bu olayları babam ve kardeşimden başka bilen yok. Her şey yolundaymış gibi rol yapmaktan çok yoruldum.

Yorumun ve önerdiğin kitap benim için çok değerli hemen okumaya başlayacağım. İnşallah geçmişin izlerinden kurtulabiliriz

Papatyam1176 · 56 dakika önce

bir_fincan_kahve .!.:
“Annenin duygusal yokluğu” jasmin lee cori

Öneriniz için teşekkürler okuyacağım

Papatyam1176 · 51 dakika önce

Magnifiaque .!.:
Peki kardeşinize nasıl davranıyor

Kardeşime de benzer şekilde davranıyor. Ben babannemdeyken o annemin yanındaydı. İlkokula giderken kendisi kalkıp bir şeyler atıştırıp giyinip okula gittiğinden bahsediyor. Annem geç saate kadar uyurmuş o zamanlar ona da çok ilgili değilmiş. Şuan onunla daha sık telefonla konuşuyor bana karşı daha mesafeli. Sebebi benden beklediği ilgiyi görememesi olabilir, kardeşimden daha soğuk ve mesafeli davranıyorum.

Papatyam1176 · 50 dakika önce

Zuzushh .!.:
Eki Görüntüle 3685094 Eki Görüntüle 3685093

Teşekkür ederim okuyacağım

Dahlia13 · 34 dakika önce

Bir nevi benzer bir durum yaşadım,biraz daha ağır şeyler de denilebilir. Ben kendi isteğimle tamamen ailemle görüşmüyorum, annem görüşmek için yanaşmaya çalıştı ama içimdeki yangın içimdeki doluluk ağır bastı ona karşı ve görüşmek istemediğimi söyledim. Evliyim bazen arkadaşlarımla görüşürken anneleri de geliyor ve ben orda tıkanıyorum tekrar bana bu durumu yaşattığı için ona tekrar kızıyorum. İlerisi için nasıl olur bilmiyorum,çocuğum olursa vs. Varken yok olması daha kötü bir durum sizi anlıyorum kitap önerilerine mutlaka bende bakacağım.

Annem varken yok

Popüler Üye

Nirvana

Popüler Üye

Ve herseye tepki olarak dünyaya gelmişim♥️

Popüler Üye

Nirvana

Yapamam cağnım çünkü arsızım

Popüler Üye

Popüler Üye

🫶🏻💛

Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Üye

Benzer Konular