- 17 Ağustos 2021
- 323
- 507
- 18
- 30
- Konu Sahibi DefneYaren
- #1
İçimden atamıyorum affedemiyorum bir türlü. Günümüz gayet güzel geçti güzel vakit geçirdik ablam mutlu sanıyordum. Ta ki annem telefonu açık unutup ablamla konuşmalarını duyana kadar. Yegenlerimi gezdirdim, gayet hos vakit gecirdik. Hani bir tavır bir kırgınlık hali yoktu. Sonra ertesi gün annemle telefonla konuştuk annem kapattı sandi. Arkadan hüngür hüngür aglayan ablamin sesi ben ona neler yapmışım neler. Abla nasıl böyle güzel giyiniyorsun bakımlı görünüyorsun diye sormustum. Oyle bir anlatıyor ki anneme ben ona kiminle görüşeceksin acaba gibi ima etmişim. Başımdan kaynar sular döküldü. Halbuki gayet normal bir konusma gecti aramızda madem yanlis anldigini belli et aciklayayim. Sonra esim evde degilken bende kaldigi gunden bahsediyor kendi islerim de varken kac öğün yemek koydum, hicbir seyi onlara yaptirmadim. Bunlari demiyor da bakımsızmisim, esimi yemek kokusuyla karsilamisim. Bunu bana dese iyi niyetli diyecegim. Neden arkamdan bunlari söylüyorsun.
Annemlerle yasiyor ablam ben yeni evliydim korona ilk çıktığında beni eve almayacakti neredeyse sadece ailem onunmuş gibi davranıyor.
Annemle tartışıyoruz beni arıyor yeter annemi üzme diye hesap soruyor. Suçum da annemden bir tas çorba istemişim hastayken. Annem bunu büyüttü meğer hastaymis yapacak hali yokmuş bunu böyle de söylemiyor triplere giriyor.
Affedemiyorum bu halleri sanki onlar aile ben dışarıdayım. Konuşmasam olmuyor, konuşsam içimde büyük kırgınlıklar var.
Daha küçüklükten kalma annemle olan problemlerim çok dayak ve korkutma ile büyüttü. Hayatın bütün yükünü, suçlulugunu bana yükledi. Ablam hep kendini beğenen, en ufak yapamadigim şeyde insanı aşağılayan biri. Tabi en yakinlarina öyle. Dışarıya mükemmel görünüyor. Bu da beni sinir ediyor. Babacığım iyiki var
yani var mi bir tavsiyeniz nasıl cikacagim bu duygulardan? Artık beni ezemiyor ablam alttan almıyorum çünkü ezen davranışlarını ama sinir oluyorum ablamla böyle olmak istemiyorum. Annemi de affetmek istiyorum.
Annemlerle yasiyor ablam ben yeni evliydim korona ilk çıktığında beni eve almayacakti neredeyse sadece ailem onunmuş gibi davranıyor.
Annemle tartışıyoruz beni arıyor yeter annemi üzme diye hesap soruyor. Suçum da annemden bir tas çorba istemişim hastayken. Annem bunu büyüttü meğer hastaymis yapacak hali yokmuş bunu böyle de söylemiyor triplere giriyor.
Affedemiyorum bu halleri sanki onlar aile ben dışarıdayım. Konuşmasam olmuyor, konuşsam içimde büyük kırgınlıklar var.
Daha küçüklükten kalma annemle olan problemlerim çok dayak ve korkutma ile büyüttü. Hayatın bütün yükünü, suçlulugunu bana yükledi. Ablam hep kendini beğenen, en ufak yapamadigim şeyde insanı aşağılayan biri. Tabi en yakinlarina öyle. Dışarıya mükemmel görünüyor. Bu da beni sinir ediyor. Babacığım iyiki var
yani var mi bir tavsiyeniz nasıl cikacagim bu duygulardan? Artık beni ezemiyor ablam alttan almıyorum çünkü ezen davranışlarını ama sinir oluyorum ablamla böyle olmak istemiyorum. Annemi de affetmek istiyorum.
Tabi her işi kendi yapıyormuş gibi yansıtıyor, bir işi başlatır gerisinde işi çıkar. Göz boyamakta başarılı olduğu için annemin ondan beklentisi fazla olabilir dediğiniz gibi
başı sağolsun 
