Annem ve babam için üzülüyorum

Annem babam için üzülüyorum.

Nasıl başlasam bilmiyorum. 5 kardeşiz bu ana kadar manevi olarak zor zamanlar geçirdik abim ve ablamın sorunları oldu. İkisi de mutsuzdu. Ablam evlendi pek mutlu değil, abim 30 u geçti hala çalışmıyor işi bıraktı ve evli değil baba evinde yaşıyor. Ben de 26 yım iş bulmak için çok çaba sarfediyorum hala arıyorum. Karşıma biri çıkmadı evlenmedim. Bana kalsa hayatım berbat değil ama annem babam adına üzülüyorum.

Babam 60 yaşında artık yaşlandı ona bakıp duygulanıyorum ama hiç belli etmiyorum. Babam ketum biridir. Sevgisini göstermez, bu ana kadar bana hiç yanıma gelip sarılmadı. Diğer kardeşlerime de. Ben de bu yaşıma geldim hala sarılmayı bilmiyorum, çekiniyorum. Anne ve babamdan böyle bir şey pek görmedim, alışık değilim. Oysa ki o kadar istedim ki zamanında. Şimdi de bu saate bıraktığım için kendimden utanıyorum.
Babama bakınca mutsuz olduğunu görüyorum, hiç konuşmuyor. İçi öfke dolu gibi…

Fedakarlıklarının karşılığını alamadığı için olabilir.

Bizim için o kadar harcamalar yaptı ki bu kadar. Hiç esirgemedi, durumu da iyiydi.

Sadece psikolojik olarak çok kötü hissettiriyordu.
Zamanında çok eleştirildim onun tarafından kendime bela okuyacak kadar kafayı yedim diyebilirim. Oysa ki ufak nedenlerden dolayıydı. Ani öfke patlamaları sergiliyordu. Söyledikleri sözler fiziksel şiddete on basardı.

İçimde ona karşı öfke var aşamıyorum.

Son zamanlarda kabullenmiştim ama sonra birden başa sarıyor.
Onlara çok üzülüyorum. Hiçbir çocuğu istedikleri gibi mutlu olmadı. Umutsuz ve çaresiz şekilde günlerini geçiriyorlar. Ne yapmalı bilmiyorum. Kendi adıma elimden geleni yapmaya çalışıyorum.

26 ya gelmişsiniz bir işin ucundan tutun
Abiniz 30 da daha hiç çalışmadı mı
Yahu artık yeter deyin yani
Anne babanız üzülmekte haklı
Şiddete gelince
Psikolojik şiddette şiddettir
İşte ne ekersen onu biçiyorsun

Ebeveynlerinizi yalnizca kan baginiz oldugu icin seviyorsunuz gibi hissettim. Öfkenizi unutmak, affetmek istiyorsaniz psikologa gidin.

Uzun bir mesaj yazmıştım ama sildim. Aile ilişkileri çok dinamik barındırıyor içinde. Ebeveyn olmak ayrı zor evlat olmak ayrı. Ailenin farklı farklı beklentileri oluyor, çocuklar bunları karşılayamıyor. Hadi ebeveyn mutluluğu için çabaladı bu çoğunlukla kendi mutluluğuna mal oluyor. Ne bileyim ya canım sıkıldı bu konuyu okuyunca.

bende aynı duyguları bazen yaşıyorum ben okudum, işimi elime alamadım gururlandıramadım ailemi. ablamsa boşandı okumadı. şimdi sürekli onları suçluyor, gidip laf söylüyor, tartışıyor, para istiyor. ailem zamanında ikimiz içinde imkanlarını kullandı. yine de iyi durumdalar ama işte böyle insan üzülüyor

Ben farklı bir pencereden bakıcam.
Aileniz sizi dünyaya getirmeyi istemiş. 5 çocuk yapmak büyük sorumluluk ve cesaret. Yani size bakmış diye ve para harcamış diye bunun altında ezilmeyin.
Valla babam bizi okutacağı paraya bir sürü ev alırdı. Yıllarca kirada oturduk. Sırf iyi eğitim alalım diye. Ha bende bakınca üzülüyorum , kendimi daha iyi geliştirebilirdim diye.
Zaten elinden geleni yapıyormuşsun, bu kadar üzülme bence. Abine gelince Allah ailene sabır versin. Çalışmayı istemeyen insanla yaşamak çok zor.
Ailene olan kinin için de acil bir terapi almalısın. O seni çok daha doğru yönlendirir

Babanız sanıyordu ki bu kadar kötü sistemimiz olmayacak, okutunca hemen iş bulacaklar, güzel mertebelerde güzel işler başaracaklar.
Ama öyle olmadı. Koca koca üni mezunları girdi bimlerde kasiyerlik yaptı niye çünkü iş yok.
İş yok değil var aslında ama ensesi kalın dayısı olmayana yok maalesef. Baba kendince haklı ama dar bakıyor.