Merhaba kızlar! Daha önce bir konu açmıştım buna benzer, (bakabilirsiniz) yanii konu annem, 28 yaşındayım yurtdisindayim, evli iki çocuklu. Yani ne desem bilmiyorum gün geçtikçe hayattan ve insanlardan soğuyorum, tek kızım kardeşim yok
yani derdimi paylaşacak. Sürekli bir eleştiri aşağılama alttan alttan laf sokmalar üstelik eşim hepsine şahit nerdeyse bir senedir evime gelmez. Güya ben onu kovmusum bir senedir onun kinini güdüyor hayır canı isteyince iyi davranır cani isteyince tersler. Geçenlerde oğlumu almaya gitmiştim yanına (hafta sonları yanında kalıyor) laf arası eşimi eleştiriyor hayır eşim de Allah var hiç saygısızlık yapmadı bugüne kadar, en son bana ailesinin türkiyede ki yeğeni ve erkek kardeşi olduğunu söyledi. Benim ailem benim evimin iciymis. İllaki öyle ama yani bu söylenecek laf mı. Yani ergenliğim den beri ezildim asaglandim babamla sürekli kavga ederlerdi evde küfürler ucusurdu, beni sürekli asaglardi bazen döverdi. Halen söver. Ama ben hep "kötü" evlat muamelesi görürüm. Bıktım halen kendi evimde yok. Benim yaşadığım ülkede ev mevzuları biraz sıkıntı. Evliliğimden soğudum, ne aile gördüm ne sevgi, her şeye rağmen ki eşimle annemde iki sene kaldık, bugüne kadar bir şekilde geldik. En başa dönsem çok uzar zaten uzun uzun yazıyorum hakkınızi helal edin ama çok bunaldım. Hayatım boyunca bir arkadaş çevrem olmadı sağolsun annemin baskıları. Eşimle aşk evliliği de yapmadım bunu üzülerek söylüyorum, mantık evliliği oldu tamamen ailemin istemesiyle onların vesilesiyle oldu. Yani yaşıyorum yaşamaya çalışıyorum. Tek gayem çalışıp kendi ayaklarımın üzerinde durmak, hersey çocuklarım için..
