Annem ve psikolojik siddeti

simonskitty .!.:

Merhabalar,
Konu annem. Belki bu konuda destek almam gerekiyor ama burada da paylaşmaktan artık kafam patlayacak. Evet konu annem ve onun hiç bitmeyecek olan psikolojik şiddeti. Ve bu benim tum hayatimi etkiliyor. Bazen kendi çocuklarıma bile konsantre olamıyorum ve en kötüsü annem gibi olmaktan korkuyorum.
Çocukluğumdan beri hiç bir zaman annemin bana şefkat gösterdiğini hatırlamıyorum. Surekli eleştiri, sürekli beğenmeme, heyecanımı hep ama hep sondurme, saygı duymama, bağırma sürekli bağırma... küçükken bağıra çağıra is yaptirirdi. Evi ağlayarak supurdugum günleri hiç unutmuyorum. Uykudan azarlayarak kaldırıp git bana ilaç al diye evden gönderdiği günü de. O gün 15 yaşındaydım ve gerçekten eve geri donmemeyi düşünmüştüm. Bir gün bundan yaklaşık 10sene evvel artık canıma tak etti ve çok kötü bir tartışma çıktı aramızda. Yeter artık bıktım bağırıp küçük görmelerinden bu kadar sikayetciysen gidelim evden sen de rahat et biz de dedim. Bir süre duruldu sonra ben evlendim tekrar başladı tartışmalar. Bir kere bir hafta aramadım annemi ve o kadar rahat stresten uzaktim ki.
Babamı 15 sene önce kaybettik ama dediğim gibi çocukluğumdan beri böyle annem. Sjmdi kardeşimle birlikteler. Ben de onlara çok yakın oturuyorum. Kardeşimi de çok bıktırdı. Haftanın her günü sabahtan akşama kadar çalışıyor ama hala neden ev işi yapmıyor diye kardeşimle kavga çıkartıyor.
Başka herhangi biriyle herhangi bir sorun eninde sonunda unutulup gidiyor ama annenin bu duygusal boşluğu bir türlü geçmiyor. Günlük hayatimi, eşimle, çocuklarımla ve hatta arkadaşlarımla olan iliskjlerimi bile etkiliyor. Asla öyle bir anne olmiycam bu en son istedigim şey. Çocuklarıma sürekli sevkldiklerini ve güvende olduklarini hissettiriyorum hem sozle hem davranışlarımla...
Neredeyse 40 yaşına geldim hala beni en çok etkileyen şey annemin sozleri, en çok onun yanında geriliyorum, en çok onun laflarına üzülüyorum.
Annem değişmez artık biliyorum ama ben nasıl bu yükten kurtulabilirim? Kendi yolumda huzur bulabilirim?
Cok uzun oldu okuyanlara tesekkurler. Burada öyle güzel çareler buldum ki önceki konularında. Bu konuda da tek içimi acabildigim yer kk. Yorumlarınızı ve önerilerinizi bekliyorum.

Genişletmek için tıkla...

JaneEyre___ .!.:

Annenizle mesafeli olsaniz, kardesiniz ile ilgilenseniz olmazmi?

Anneniz ruh emici resmen sizin icin cok uzuldum

Genişletmek için tıkla...

meryemcanelif .!.:

aynisini yasayan arkadaşım harika bir anne..
nasıl mi,
elestiri yapa yapa kizin özgüveni bitmiş psikologa gitmişti. psikolog bile acidim yasadiklarina üzüldüm cok demis.
psikolog demis ki nasıl anne olunmaz cok iyi biliyorsun, çünkü gercekten asiri sagliksiz seyler yasamissin demis.
annenle mesafe koy arana kendi hayatina odaklanmadigin surece sana huzur yok demis kıza.
simdi ayda yılda 1 gidiyo bahanesi hazır is güç cocuklar.
daha mutlu inanin misiniz.
hep diyorum sadece annelerin hakki yok, cocuklar Allah'ın bi emaneti bize.

Genişletmek için tıkla...

Cemoos .!.:

Bazı benzer durumları annemle çok yaşadık bizde.
Sürekli temizlik baskısı,hakaretler,tartışma,hor görme,rencide etme gibi gibi gibi.
Sonra ben evlendim çocuğum oldu ayrıldım annemin evine geldim.annem bu seferde ilk torunum diye kızımı el üstünde tuttu bu sefer çocukla alakalı sorunlarımız başladı
Sonra ben tekrar evlendim annemden uzak yere taşındım.
Yine problemler falan devam etti ama bu sefer eşim aramızı buldu hep
Eşimin destekleriyle birde annemden uzak yaşamakla aramızdaki sorunlar oldukça azaldı
Şimdi yine anneme gidiyorum kalıyorum ama gerçekten aramız normal düzeylerde.
Hala ev işi yaptırmak için baskı yapıyor ama bende biraz alttan alıyorum.o şekilde idare ediyoruz.gercekten bazen inanılmaz derecede yoruluyoruz.birbirimize kızıyoruz ama bir şekilde o zamanları atlattık.
İnşallah dizinde biraz normale döner.

Genişletmek için tıkla...

simonskitty .!.:

Ben eşimle paylaşamıyorum annemle ilgili konuları. Belki paylasabilsem yüküm de hafiflerdi

Genişletmek için tıkla...

simonskitty .!.:

Ben de ayda yılda bir gidiyorum yakın olmamıza rağmen ama telefonda bir lafı hatta ses tonu ile tüm günümü etkilwywbiliyor

Genişletmek için tıkla...

Bissunicole .!.:

Annenin psikolojik şiddeti ile uğraşmak o kadar zor ki. Başkası olsa kopar tamamen iletişimi. Ama anne olunca az çok emeği var diye diretiyoruz.

Genişletmek için tıkla...

simonskitty .!.:

Merhabalar,
Konu annem. Belki bu konuda destek almam gerekiyor ama burada da paylaşmaktan artık kafam patlayacak. Evet konu annem ve onun hiç bitmeyecek olan psikolojik şiddeti. Ve bu benim tum hayatimi etkiliyor. Bazen kendi çocuklarıma bile konsantre olamıyorum ve en kötüsü annem gibi olmaktan korkuyorum.
Çocukluğumdan beri hiç bir zaman annemin bana şefkat gösterdiğini hatırlamıyorum. Surekli eleştiri, sürekli beğenmeme, heyecanımı hep ama hep sondurme, saygı duymama, bağırma sürekli bağırma... küçükken bağıra çağıra is yaptirirdi. Evi ağlayarak supurdugum günleri hiç unutmuyorum. Uykudan azarlayarak kaldırıp git bana ilaç al diye evden gönderdiği günü de. O gün 15 yaşındaydım ve gerçekten eve geri donmemeyi düşünmüştüm. Bir gün bundan yaklaşık 10sene evvel artık canıma tak etti ve çok kötü bir tartışma çıktı aramızda. Yeter artık bıktım bağırıp küçük görmelerinden bu kadar sikayetciysen gidelim evden sen de rahat et biz de dedim. Bir süre duruldu sonra ben evlendim tekrar başladı tartışmalar. Bir kere bir hafta aramadım annemi ve o kadar rahat stresten uzaktim ki.
Babamı 15 sene önce kaybettik ama dediğim gibi çocukluğumdan beri böyle annem. Sjmdi kardeşimle birlikteler. Ben de onlara çok yakın oturuyorum. Kardeşimi de çok bıktırdı. Haftanın her günü sabahtan akşama kadar çalışıyor ama hala neden ev işi yapmıyor diye kardeşimle kavga çıkartıyor.
Başka herhangi biriyle herhangi bir sorun eninde sonunda unutulup gidiyor ama annenin bu duygusal boşluğu bir türlü geçmiyor. Günlük hayatimi, eşimle, çocuklarımla ve hatta arkadaşlarımla olan iliskjlerimi bile etkiliyor. Asla öyle bir anne olmiycam bu en son istedigim şey. Çocuklarıma sürekli sevkldiklerini ve güvende olduklarini hissettiriyorum hem sozle hem davranışlarımla...
Neredeyse 40 yaşına geldim hala beni en çok etkileyen şey annemin sozleri, en çok onun yanında geriliyorum, en çok onun laflarına üzülüyorum.
Annem değişmez artık biliyorum ama ben nasıl bu yükten kurtulabilirim? Kendi yolumda huzur bulabilirim?
Cok uzun oldu okuyanlara tesekkurler. Burada öyle güzel çareler buldum ki önceki konularında. Bu konuda da tek içimi acabildigim yer kk. Yorumlarınızı ve önerilerinizi bekliyorum.

Genişletmek için tıkla...

simonskitty .!.:

Merhabalar,
Konu annem. Belki bu konuda destek almam gerekiyor ama burada da paylaşmaktan artık kafam patlayacak. Evet konu annem ve onun hiç bitmeyecek olan psikolojik şiddeti. Ve bu benim tum hayatimi etkiliyor. Bazen kendi çocuklarıma bile konsantre olamıyorum ve en kötüsü annem gibi olmaktan korkuyorum.
Çocukluğumdan beri hiç bir zaman annemin bana şefkat gösterdiğini hatırlamıyorum. Surekli eleştiri, sürekli beğenmeme, heyecanımı hep ama hep sondurme, saygı duymama, bağırma sürekli bağırma... küçükken bağıra çağıra is yaptirirdi. Evi ağlayarak supurdugum günleri hiç unutmuyorum. Uykudan azarlayarak kaldırıp git bana ilaç al diye evden gönderdiği günü de. O gün 15 yaşındaydım ve gerçekten eve geri donmemeyi düşünmüştüm. Bir gün bundan yaklaşık 10sene evvel artık canıma tak etti ve çok kötü bir tartışma çıktı aramızda. Yeter artık bıktım bağırıp küçük görmelerinden bu kadar sikayetciysen gidelim evden sen de rahat et biz de dedim. Bir süre duruldu sonra ben evlendim tekrar başladı tartışmalar. Bir kere bir hafta aramadım annemi ve o kadar rahat stresten uzaktim ki.
Babamı 15 sene önce kaybettik ama dediğim gibi çocukluğumdan beri böyle annem. Sjmdi kardeşimle birlikteler. Ben de onlara çok yakın oturuyorum. Kardeşimi de çok bıktırdı. Haftanın her günü sabahtan akşama kadar çalışıyor ama hala neden ev işi yapmıyor diye kardeşimle kavga çıkartıyor.
Başka herhangi biriyle herhangi bir sorun eninde sonunda unutulup gidiyor ama annenin bu duygusal boşluğu bir türlü geçmiyor. Günlük hayatimi, eşimle, çocuklarımla ve hatta arkadaşlarımla olan iliskjlerimi bile etkiliyor. Asla öyle bir anne olmiycam bu en son istedigim şey. Çocuklarıma sürekli sevkldiklerini ve güvende olduklarini hissettiriyorum hem sozle hem davranışlarımla...
Neredeyse 40 yaşına geldim hala beni en çok etkileyen şey annemin sozleri, en çok onun yanında geriliyorum, en çok onun laflarına üzülüyorum.
Annem değişmez artık biliyorum ama ben nasıl bu yükten kurtulabilirim? Kendi yolumda huzur bulabilirim?
Cok uzun oldu okuyanlara tesekkurler. Burada öyle güzel çareler buldum ki önceki konularında. Bu konuda da tek içimi acabildigim yer kk. Yorumlarınızı ve önerilerinizi bekliyorum.

Genişletmek için tıkla...

babyloading87 .!.:

Annelerin elestri sevdası bitmiyor.
Bukadar siddetli seyler olmasa da benzer seyleri hep yasıyorz.
Benim cocuklugumdan hatırladıgım kıs günü camlar acık,temizlik ypan annem.
Annem ciddi titiz biri,hala saatlerce temizlik yapıyor.
Evi mum gibidir.
Ama sürekli isi var.
Mümkün oldugu kadar az görüsmek,sen öyle mutlusun,ben böyle konusunda diretmek.
Öfke dansı kitabını tavsiye ederim.

Genişletmek için tıkla...

HanimKelesimiGetir .!.:

Annenizin bu kadar stresli olmasının mutlaka bir nedeni vardır.
Ya ciddi anlamda sevgisiz birisi,yada geçmişte yaşadığı sorunlar olabilir.

Genişletmek için tıkla...

simonskitty .!.:

Mutlaka vardır. Küçük yaşta babasını kaybetmiş erken yaşta ailesinden uzak yaşamış kendi ayakları üstünde durmuş. Esini de genc denebilecek yaşta kaybetti. Ama biz de babamızı kaybettik en ihtiyacımız olan zamanda. Herkes zor şeyler yaşıyor. Halbuki söyle dusunse; biz varız çocukları torunları. Şikayet etmek yerine biraz şükretse her şey daha güzel olacak.

Genişletmek için tıkla...

simonskitty .!.:

Merhabalar,
Konu annem. Belki bu konuda destek almam gerekiyor ama burada da paylaşmaktan artık kafam patlayacak. Evet konu annem ve onun hiç bitmeyecek olan psikolojik şiddeti. Ve bu benim tum hayatimi etkiliyor. Bazen kendi çocuklarıma bile konsantre olamıyorum ve en kötüsü annem gibi olmaktan korkuyorum.
Çocukluğumdan beri hiç bir zaman annemin bana şefkat gösterdiğini hatırlamıyorum. Surekli eleştiri, sürekli beğenmeme, heyecanımı hep ama hep sondurme, saygı duymama, bağırma sürekli bağırma... küçükken bağıra çağıra is yaptirirdi. Evi ağlayarak supurdugum günleri hiç unutmuyorum. Uykudan azarlayarak kaldırıp git bana ilaç al diye evden gönderdiği günü de. O gün 15 yaşındaydım ve gerçekten eve geri donmemeyi düşünmüştüm. Bir gün bundan yaklaşık 10sene evvel artık canıma tak etti ve çok kötü bir tartışma çıktı aramızda. Yeter artık bıktım bağırıp küçük görmelerinden bu kadar sikayetciysen gidelim evden sen de rahat et biz de dedim. Bir süre duruldu sonra ben evlendim tekrar başladı tartışmalar. Bir kere bir hafta aramadım annemi ve o kadar rahat stresten uzaktim ki.
Babamı 15 sene önce kaybettik ama dediğim gibi çocukluğumdan beri böyle annem. Sjmdi kardeşimle birlikteler. Ben de onlara çok yakın oturuyorum. Kardeşimi de çok bıktırdı. Haftanın her günü sabahtan akşama kadar çalışıyor ama hala neden ev işi yapmıyor diye kardeşimle kavga çıkartıyor.
Başka herhangi biriyle herhangi bir sorun eninde sonunda unutulup gidiyor ama annenin bu duygusal boşluğu bir türlü geçmiyor. Günlük hayatimi, eşimle, çocuklarımla ve hatta arkadaşlarımla olan iliskjlerimi bile etkiliyor. Asla öyle bir anne olmiycam bu en son istedigim şey. Çocuklarıma sürekli sevkldiklerini ve güvende olduklarini hissettiriyorum hem sozle hem davranışlarımla...
Neredeyse 40 yaşına geldim hala beni en çok etkileyen şey annemin sozleri, en çok onun yanında geriliyorum, en çok onun laflarına üzülüyorum.
Annem değişmez artık biliyorum ama ben nasıl bu yükten kurtulabilirim? Kendi yolumda huzur bulabilirim?
Cok uzun oldu okuyanlara tesekkurler. Burada öyle güzel çareler buldum ki önceki konularında. Bu konuda da tek içimi acabildigim yer kk. Yorumlarınızı ve önerilerinizi bekliyorum.

Genişletmek için tıkla...

simonskitty .!.:

Merhabalar,
Konu annem. Belki bu konuda destek almam gerekiyor ama burada da paylaşmaktan artık kafam patlayacak. Evet konu annem ve onun hiç bitmeyecek olan psikolojik şiddeti. Ve bu benim tum hayatimi etkiliyor. Bazen kendi çocuklarıma bile konsantre olamıyorum ve en kötüsü annem gibi olmaktan korkuyorum.
Çocukluğumdan beri hiç bir zaman annemin bana şefkat gösterdiğini hatırlamıyorum. Surekli eleştiri, sürekli beğenmeme, heyecanımı hep ama hep sondurme, saygı duymama, bağırma sürekli bağırma... küçükken bağıra çağıra is yaptirirdi. Evi ağlayarak supurdugum günleri hiç unutmuyorum. Uykudan azarlayarak kaldırıp git bana ilaç al diye evden gönderdiği günü de. O gün 15 yaşındaydım ve gerçekten eve geri donmemeyi düşünmüştüm. Bir gün bundan yaklaşık 10sene evvel artık canıma tak etti ve çok kötü bir tartışma çıktı aramızda. Yeter artık bıktım bağırıp küçük görmelerinden bu kadar sikayetciysen gidelim evden sen de rahat et biz de dedim. Bir süre duruldu sonra ben evlendim tekrar başladı tartışmalar. Bir kere bir hafta aramadım annemi ve o kadar rahat stresten uzaktim ki.
Babamı 15 sene önce kaybettik ama dediğim gibi çocukluğumdan beri böyle annem. Sjmdi kardeşimle birlikteler. Ben de onlara çok yakın oturuyorum. Kardeşimi de çok bıktırdı. Haftanın her günü sabahtan akşama kadar çalışıyor ama hala neden ev işi yapmıyor diye kardeşimle kavga çıkartıyor.
Başka herhangi biriyle herhangi bir sorun eninde sonunda unutulup gidiyor ama annenin bu duygusal boşluğu bir türlü geçmiyor. Günlük hayatimi, eşimle, çocuklarımla ve hatta arkadaşlarımla olan iliskjlerimi bile etkiliyor. Asla öyle bir anne olmiycam bu en son istedigim şey. Çocuklarıma sürekli sevkldiklerini ve güvende olduklarini hissettiriyorum hem sozle hem davranışlarımla...
Neredeyse 40 yaşına geldim hala beni en çok etkileyen şey annemin sozleri, en çok onun yanında geriliyorum, en çok onun laflarına üzülüyorum.
Annem değişmez artık biliyorum ama ben nasıl bu yükten kurtulabilirim? Kendi yolumda huzur bulabilirim?
Cok uzun oldu okuyanlara tesekkurler. Burada öyle güzel çareler buldum ki önceki konularında. Bu konuda da tek içimi acabildigim yer kk. Yorumlarınızı ve önerilerinizi bekliyorum.

Genişletmek için tıkla...