Annenizi boyle kabullenmelisiniz.Napabilirsiniz ki eger yasiniz buyukse ayri eve cikin.
Umarım uzunca bir süre son konum olur. Şu kafa dolulugundan aşırı sıkıldım.
Kızlar, annemi gerçekten çok seviyorum zaman zaman anlamaya çalışıyorum genellikle hak veriyorum. Ki annemde mantıksız bir kadın değildir çoğu zaman anlayışlıdır. Ama annemle bazı şeyler yüzünden çok tartışırız. Mesela benim eşyalarimi karıştırır çok fazla. Belki on kere belki daha fazla uyardım ama hep aynı. Bı sure sonra zaten az olan tahammülüm hepten bitti. Sürekli eşyalarimi karıştırıyor. Önceki konularımda bahsettigim günlük konusundan önce de böyleydi. Bundan çok tartışıyoruz. Sonra bana çok müdahale ediyor. Tamam bu normal belki ama çok fazla karışmaya basladi. Ona anlattığım çoğu şeyi tartışma zamanlarında babam da evdeyse tehdit unsuru haline getiriyor. Mesela bu günlükte okuduklarını. Ya da erkek arkadaşımı anlattım anneme onu. Haliyle benim de anneme artık bir şey anlatasim paylasasim gelmiyor ve kendimi salak yerine konmuş hissediyorum. Güvenim aşırı aşırı kırılıyor. Bir de annemin çok fazla yalan söyleme huyu var. Dediği hiçbir şeye inanmıyorum. Kulagimla duysam bile onu değiştirip anlatıyor bana. Bu aşırı şekilde güvenimi kırıyor. Her seferinde uyarıyorum ama bıktım artık. Bir de bana sormadan kiyafetlerimi atıyor. Deliriyorum. Onlarca kez uyarmama rağmen esyalarimin yerini değiştiriyor. Bundan kaç kere tartıştık düzgün dille de diyorum kaç kere ama hep aynı sorun.
Son zamanlarda kafam zaten hiç hiç yerinde değil. Sürekli bı şeylerin nasıl olacağını düşünüyorum. Sağolsun bı de bunlarla üstüme üstüme geliyor. Ve artık gerçekten acayip sıkıldım. Belki haksızlık ediyorum da şu an ki ruh haliyle fark edemiyorum ama genel olarak bu tavırları yüzünden biktim. Guvenim hiç kalmadı anneme. Bu sebeplerle bı sure konuşmamayı düşünüyorum. Biliyorum bana kizacaksiniz. Hayattayken değerini bil diyeceksiniz. Haklısınız ama felaket şekilde bunaldım bu hareketleri yüzünden.
Anneyle konuşmamak ne demek gerçekten çok büyük bir hata yaparsınız benim annemde benim çantamı karıştırır geç uyanmama ve daha birsürü şeye laf eder ne yapalım onlarda öyle demek kiUmarım uzunca bir süre son konum olur. Şu kafa dolulugundan aşırı sıkıldım.
Kızlar, annemi gerçekten çok seviyorum zaman zaman anlamaya çalışıyorum genellikle hak veriyorum. Ki annemde mantıksız bir kadın değildir çoğu zaman anlayışlıdır. Ama annemle bazı şeyler yüzünden çok tartışırız. Mesela benim eşyalarimi karıştırır çok fazla. Belki on kere belki daha fazla uyardım ama hep aynı. Bı sure sonra zaten az olan tahammülüm hepten bitti. Sürekli eşyalarimi karıştırıyor. Önceki konularımda bahsettigim günlük konusundan önce de böyleydi. Bundan çok tartışıyoruz. Sonra bana çok müdahale ediyor. Tamam bu normal belki ama çok fazla karışmaya basladi. Ona anlattığım çoğu şeyi tartışma zamanlarında babam da evdeyse tehdit unsuru haline getiriyor. Mesela bu günlükte okuduklarını. Ya da erkek arkadaşımı anlattım anneme onu. Haliyle benim de anneme artık bir şey anlatasim paylasasim gelmiyor ve kendimi salak yerine konmuş hissediyorum. Güvenim aşırı aşırı kırılıyor. Bir de annemin çok fazla yalan söyleme huyu var. Dediği hiçbir şeye inanmıyorum. Kulagimla duysam bile onu değiştirip anlatıyor bana. Bu aşırı şekilde güvenimi kırıyor. Her seferinde uyarıyorum ama bıktım artık. Bir de bana sormadan kiyafetlerimi atıyor. Deliriyorum. Onlarca kez uyarmama rağmen esyalarimin yerini değiştiriyor. Bundan kaç kere tartıştık düzgün dille de diyorum kaç kere ama hep aynı sorun.
Son zamanlarda kafam zaten hiç hiç yerinde değil. Sürekli bı şeylerin nasıl olacağını düşünüyorum. Sağolsun bı de bunlarla üstüme üstüme geliyor. Ve artık gerçekten acayip sıkıldım. Belki haksızlık ediyorum da şu an ki ruh haliyle fark edemiyorum ama genel olarak bu tavırları yüzünden biktim. Guvenim hiç kalmadı anneme. Bu sebeplerle bı sure konuşmamayı düşünüyorum. Biliyorum bana kizacaksiniz. Hayattayken değerini bil diyeceksiniz. Haklısınız ama felaket şekilde bunaldım bu hareketleri yüzünden.
Ağzına sağlık canım :)Hem anne, hem çocuk olarak diyorum ki, ANnelerin o dengeyi kurabilmesi çok zor başta. Her şeyiyle size ihtiyaç duyan, ağladığında ilk size koşan, kıyafetlerini sizin aldığınız, giydirdiğiniz, eskidi diye değiştirdiğiniz, doktorda, ya da her türlü korkuya karşı size sığınan çocuğun bir gün olup büyüyüp size ihtiyaç duymaması ve kendine özel alan istemesini anneler kabullenemiyor ilkin. Üstüne çoğu zaman bunun olmasını da istemiyorlar. Çünkü siz özel alan isterken, o bütün özel alanını size adamış filan. İşi, kendi sosyal çevresi yoksa, çocuğun onun hayatından çıkmasını istemiyor.
Bu yüzden anneler ya çalışmalı, ya da kendine ait bir uğraşısı olmalı. Hayatını çocuğa vakfetmek sağlıklı bir durum değil. Çocuklar ise biraz daha toleranslı olmalı :)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?