şuan iş yerindeyim,öylece saf saf etrafıma bakıyorum.gözlerim fırtınalar koparmaya hazır,ama aklım mantığım artık yeter diyor.öncesi çok var ama konuşmak istemiyorum,dün annemle telefon görüşmem oldu.baştan anlatayım,annemler bayramın ikinci günü teyzemlere geldi,teyzemle benim evimin arası 10 dak. 4 gün kaldı ama bana 1 saatliğine olsun uğramadı.hep beni teyzemlere çagrıyor,cahil insanlar dedikodu sürekli canımı sıkıyorlar.öyleki namusuma kadar laf ediyorlar.dün telefonda gitmek istemediğimi söyledim.bana uğramadığı için çok bozulduğumu.ne yerim ne içerim bir derdim varmı topu topu 1 saat çokmu
durdu durdu bana sarf ettiği kelimeler; ARTIK SEN BENİM EVİME GELMEYECEKSİN BENDE SENİN.GELME GİTME BİTTİ. zaten sen benim evime gelmiyorsunki,demekki benim evine gitmemden rahatsız oluyor.gerçekten beynim bu cümleyi algılayamıyor.maddi durumum çok iyi,anneme babama yedirmek içirmek istemem suçmu.öncesi çok var,dedim ya konuşmak istemiyorum haytım boyunca annem değilde hep kumam oldu.anne sevgisi ne görmedimki!evlendiğimde değişti sandım,gerçek yüzünü gösterdi yine,tek bildiğim artık ayaklarım yere daha saglam basıyor ve her gün güneş benim için doğuyor.hastane odasında sinir krizi geçiren küçük kız değilim artık,annem diyeceğim bir varlığın olmadığını kabüllendim artık.
