Canım, bu yaşlarda annelerle illaki didişilir. Hele bir de biraz değişik yapıda olursa anne-kız, bu sürtüşmeler daha fazla olur. Anladığım, sen annenin huylarını beğenmiyorsun, o da seninkileri. Ama bu demek değil ki annen seni sevmiyor. O kendi düşüncesine göre seni bir kalıba sokmaya çalışıyor, ama o kalıp da senin karakterine uymadığı için sen ona tepki gösteriyorsun. Annen de, babana, arkadaşlarına söyleyip, kendine göre seni doğru yola sokmaya çalışıyor. Yani maksadı iyi ama kullandığı yöntemler, senin yapında bir kişi üzerinde tam tersi etki yapıyor.
Bak, benim de annemle yapılarımız çok farklı idi. Biz, annem hayatta olduğu müddetçe hep birşeylerden dolayı fikir ayrılığına düştük. Hele ben senin yaşında iken, daha da şiddetli olurdu çatışmalarımız. Ben bazı şeyleri, sırf ona inat yaptığımı, o an kendime itiraf edemiyordum, ama şu an farkındayım bunların. Ve sonra ben büyüdükçe annemin beni sevmediğinden değil de, kendine göre benim için daha iyi olacağı düşüncesi ile yaptığını anladım bazı şeyleri.
Herhalde en büyük çocuksun. Maalesef, en büyük çocuklar ya da tek çocuklar biraz deneme tahtası oluyor. Eee, annneler de analarının karnından anne olarak doğmuyor ki. Onlar da, tekrar altını çizerek söylüyorum, kendilerince en doğrusunu, en doğru buldukları şekilde yaparak yetiştirmeye çalışıyorlar çocuklarını. Bunun kesinlikle sevmemekle bir alakası yok. Çok büyük ihtimalle, annen de bu halinizi çözümlemek için birşeyler yapmaya çalışıyordur, ama işte onun yöntemleri fazla etkili olamıyor anlaşılan. Sen, annen, kafana yatmayan, seni sinirlendiren birşey söylediğinde ya da yaptığında, şöyle bir içinden 10'a, 20'ye kadar say, biraz sinirin geçsin, ondan sonra bir cevap ver, ya da sessiz kal. Arada bazı şeyleri duymamaya çalış. Böyle böyle idare etmeye çalışın birbirinizi.
Evden kaçmayı da düşünme hiç, bu hiçbir şeyi çözmez. Aksine, Allah korusun başına binbir türlü bela gelebilir.