- Konu Sahibi pembemaviii
- #1
Kısa bir süre sonra evleniyorum. Aralık'ta.
Fakat içim sanki rahat değil. Annem ben kendimi bildim bileli sinir hastası. Panik atak.. Bu yaşıma kadar ve hâlâda en ufak bir sorunumda yanımda. Her sorunumla,problemimle ilgilenir. En yakın arkadaşımda annemdir ayrıca. Ama nedendir bilemiyorum annemi bırakıp gitmek istemiyorum. Evlendigimde Îzmir'de oturacağım çünkü. Arada sinir krizleri geçiriyor ve ben onun yanında olamayacağım diye çok üzülüyorum. Nişanlımada söyledim biraz ertelesek mi düğünü diye ama uzatmanın ne âlemi var zamanı değil mi sence artık dedi. Doğru söylüyor tabi ama bende annemi düşünüyorum. Bende gidince evde iyice yalnız kalacak. Siz olsanız ne yapardınız,ya da ne yapmalıyım? Aklıma takılıp duruyor:26:
Fakat içim sanki rahat değil. Annem ben kendimi bildim bileli sinir hastası. Panik atak.. Bu yaşıma kadar ve hâlâda en ufak bir sorunumda yanımda. Her sorunumla,problemimle ilgilenir. En yakın arkadaşımda annemdir ayrıca. Ama nedendir bilemiyorum annemi bırakıp gitmek istemiyorum. Evlendigimde Îzmir'de oturacağım çünkü. Arada sinir krizleri geçiriyor ve ben onun yanında olamayacağım diye çok üzülüyorum. Nişanlımada söyledim biraz ertelesek mi düğünü diye ama uzatmanın ne âlemi var zamanı değil mi sence artık dedi. Doğru söylüyor tabi ama bende annemi düşünüyorum. Bende gidince evde iyice yalnız kalacak. Siz olsanız ne yapardınız,ya da ne yapmalıyım? Aklıma takılıp duruyor:26:
aynı bedende hüküm sürmeye çalışıyoruz baktım ki düşmanlık olmuyor arkadaş olmaya karar verdim ama sinsi hastalık beni sırtımdan bıçaklıyor iki yüzlülük yapıyor.
Ama o şiddetli zamanları atlattı çok şükür, artık 40 yılda bir yokluyor. Ne hissettiğini anlıyorum, bazen çocuk gibi oluyorlar, ilgi bekliyorlar, kıyamıyorsun bir kötü söz bile etmeye.. Ama herkese katılıyorum, bu da senin yuvan sonuçta.. Ertelemekle bir sonuca varamayacağına göre?
