Basınız sağolsun,
2.5 sene önce 46 yaşındaki anneciğimi kaybettim. Ölümünden 35 gün önce 4. Evre kolon kanseri olduğunu öğrendik. Halbuki sapasaglamdi hastalığını öğrendiğimiz güne kadar. Son 1 hafta çok acı çekti,morfin bile etki etmedi ve ben Allah'im daha fazla acı çektirme anneme diye çok dua ettim. İnsan annesi ölsün diye dua eder mi,ediyormuş ne yazık ki... öldüğü gün içimde tuhaf bi huzur oldu, hem deli gibi ağladım,hem acıları dindi diye rahatladım. Sonra 1 hafta hiç aglayamadim o zman oglum 14 aylikti . 1 hafta sonunda oglum kapıya bakıp nane ( anane) deyip gülümsedi. O beni kendime getirdi,şoktan çıkardı. O günden sonra 3 ay sürecek olan bunalıma girdim ,kimseye tahammül edemedim hep ağladım,herkesi kırdım. Çocuğumu emzirdigim için ilaç kullanamadım. Sürekli olmayan anneme mesajlar attım,mektuplar yazdım. .. Hem anneydim,hep abla,hemde bir eş. Bu vasiflarim toparlanmama biraz yardim etti,zmanla alıştım ama özlemim her geçen gün artıyor ve ona kavuşacağım günün hayalini kuruyorum. Onu hep rüyamda görüyorum hep gülerek görüyorum. Allahım mekanlarını cennet eylesin. Sizede sabırlarin en büyüğünü diliyorum.
