- 20 Ekim 2020
- 103
- 33
- 34
- Konu Sahibi radikalkararlar
- #1
Ne yaparsam yapayım annemi mutlu edemiyorum her zaman eleştirecek, bozulacak, trip atacak bir şeyler buluyor. Hep onun doğruları var ve tüm hayatımı onun doğrularına göre yaşamak zorundaymışım gibi davranıyor. Tek çocuk olduğum için de tüm ilgi alakayı benden bekliyor haliyle. Aslında arkadaşları ve çevresi var ama beni istiyor. Hem çalışmamı istiyor hem de mümkünse her gün beni ve torununu görmek istiyor. beraber zaman geçirdiğimizde 2-3 saati yetersiz buluyor, bir güne birden fazla iş koymayı sevmiyor, gündüzden buluşalım tüm gün birlikte keyif yapalım akşam da eşlerimiz gelsin uyuyana kadar beraber takılalım istiyor. Arada o istediği şekilde de zaman geçirmeye çalışıyorum ama bu sefer de (onun istediği gibi olmayan) başka bir şeyden sebep tartışma veya gerginlik çıkarıyor. Geçen gün ben çok mutsuzum diye ağladı, sebebi onunla ilgilenmemem ve birlikte zaman geçirmeyişimmiş.
Çalışıyorum fakat online ve iş saatleri esnek olduğundan haftaiçi en az haftanın 2-3 günü beraberiz, ayrıca 1 veya 2 gün de eşimle babam da dahil olacak şekilde beraberiz. Daha ne kadar vakit ayırabilirim bilmiyorum. Kayınvalidemler ve kendi ev hayatım da var ama bunu anlatamıyorum.
Evlerine yakın lokasyona taşınmam için baskı yapıyor, ağlıyor,üzülüyor. Ancak iş beraber vakit geçirmeye gelince de günümüz mutlu geçmiyor. Hala 13 yaşındaymışım gibi beni azarlıyor, bağırıyor, bozuyor, kızıyor. Tepki verince de (bazen gerçekten sabrım dayanmıyor) sana tek bir şey bile söylenmiyor yazıklar olsun diyor. Ne yaparsam yapayım mutlu edemiyorum. O da zaten sürekli mutsuz olduğunu dile getiriyor. Her zaman “ben değer görmüyorum” “bilmemkim annesini ne kadar seviyor, annesi ne huysuzluklar yapıyor yine de hoş tutuyor” diye örnek gösteriyor.
31 yaşında kadınım, emek vermem gereken bir çocuğum, eşim ve işim var. Elimden gelen her boş vakti anneme ve babama ayırmama rağmen mutlu edemiyorum. Arkadaşlarımla buluştuğumda anneme söylemeye korkuyorum veya sosyal medyadan paylaşmaya. Bozuluyor çünkü onu değil de arkadaşlarımı tercih ettim diye düşünüyor. Çoğu zaman söyelmiyorum bile arkadaşımla olduğumu, bozuluyor çünkü. Ama her görüşmemiz mutsuz, bozuk veya küs bitiyor. Eşim bile “annenle ne zaman görüşsen eve ağlayarak veya asık suratlı geliyorsun” diyor. Gerçekten anlayamıyorum. NAsıl oluyor da her görüşmede o kadar ilgi alakaya rağmen nasıl mutsuz ayrılıyoruz nasıl annem beni azarlayacak Bir şey buluyor ve ben eve ağlayarak ya da üzgün gelebiliyorum??? Yanındayken uzun süre telefonla konuşmama veya mesajlaşmama bile bozuluyor laf sokuyor. Telefonu uzun tuttuysam surat asıp kapattırıyor. Sadece onunla ilgilenip konuşayım istiyor.
Günü kötü bitirmemize ve küs ayrılmamıza sebep olan tartışmalarımızdan birkaçı:
-altın küpe aldım diye paramı çarçur edip saçma sapan harcamalar yaptığım için beni azarlaması
-çocuğumu neden hep yanımda götürüyormuşum ona bırakmam gerekirmiş (zaten sürekli görüştüğümüz için benimle görüştüğünde çocuğu da görüyor, prensip olarak sağlık açısından riskli yerlere gitmiyorum ve çocuğumu yanımdan ayırmıyorum, sadece ona değil kimseye bırakmıyorum)
-çocuğun doğumgünü için onun hayal ettiği bir yer varmış neden orada değil de başka yerde kutlama yapmak istemişim herkes ona danışırmış neyi nerede yapsam diye ben neden başka yerde yapmak istemişim
Uzun oldu hakkınızı helal edin, yardımcı olursanız çok sevinirim.
Çalışıyorum fakat online ve iş saatleri esnek olduğundan haftaiçi en az haftanın 2-3 günü beraberiz, ayrıca 1 veya 2 gün de eşimle babam da dahil olacak şekilde beraberiz. Daha ne kadar vakit ayırabilirim bilmiyorum. Kayınvalidemler ve kendi ev hayatım da var ama bunu anlatamıyorum.
Evlerine yakın lokasyona taşınmam için baskı yapıyor, ağlıyor,üzülüyor. Ancak iş beraber vakit geçirmeye gelince de günümüz mutlu geçmiyor. Hala 13 yaşındaymışım gibi beni azarlıyor, bağırıyor, bozuyor, kızıyor. Tepki verince de (bazen gerçekten sabrım dayanmıyor) sana tek bir şey bile söylenmiyor yazıklar olsun diyor. Ne yaparsam yapayım mutlu edemiyorum. O da zaten sürekli mutsuz olduğunu dile getiriyor. Her zaman “ben değer görmüyorum” “bilmemkim annesini ne kadar seviyor, annesi ne huysuzluklar yapıyor yine de hoş tutuyor” diye örnek gösteriyor.
31 yaşında kadınım, emek vermem gereken bir çocuğum, eşim ve işim var. Elimden gelen her boş vakti anneme ve babama ayırmama rağmen mutlu edemiyorum. Arkadaşlarımla buluştuğumda anneme söylemeye korkuyorum veya sosyal medyadan paylaşmaya. Bozuluyor çünkü onu değil de arkadaşlarımı tercih ettim diye düşünüyor. Çoğu zaman söyelmiyorum bile arkadaşımla olduğumu, bozuluyor çünkü. Ama her görüşmemiz mutsuz, bozuk veya küs bitiyor. Eşim bile “annenle ne zaman görüşsen eve ağlayarak veya asık suratlı geliyorsun” diyor. Gerçekten anlayamıyorum. NAsıl oluyor da her görüşmede o kadar ilgi alakaya rağmen nasıl mutsuz ayrılıyoruz nasıl annem beni azarlayacak Bir şey buluyor ve ben eve ağlayarak ya da üzgün gelebiliyorum??? Yanındayken uzun süre telefonla konuşmama veya mesajlaşmama bile bozuluyor laf sokuyor. Telefonu uzun tuttuysam surat asıp kapattırıyor. Sadece onunla ilgilenip konuşayım istiyor.
Günü kötü bitirmemize ve küs ayrılmamıza sebep olan tartışmalarımızdan birkaçı:
-altın küpe aldım diye paramı çarçur edip saçma sapan harcamalar yaptığım için beni azarlaması
-çocuğumu neden hep yanımda götürüyormuşum ona bırakmam gerekirmiş (zaten sürekli görüştüğümüz için benimle görüştüğünde çocuğu da görüyor, prensip olarak sağlık açısından riskli yerlere gitmiyorum ve çocuğumu yanımdan ayırmıyorum, sadece ona değil kimseye bırakmıyorum)
-çocuğun doğumgünü için onun hayal ettiği bir yer varmış neden orada değil de başka yerde kutlama yapmak istemişim herkes ona danışırmış neyi nerede yapsam diye ben neden başka yerde yapmak istemişim
Uzun oldu hakkınızı helal edin, yardımcı olursanız çok sevinirim.
Son düzenleme:
