Annemi mutlu edemiyorum

Bestanne .!.:
Bazi insanlar ilacla dahi tamamen duzelmez.Annem duzelmedi.Anı oteliyorsun o kadar.Karakterle ilgili bi hal bu.O yoneticek ve koruma ic gudusu bi hayli fazla malesef.

Kendini annene ispatlamak yerine ( o degismez) Sen kendi hayatına odaklanıp.Evde kurallarinin oldugunu cocuguna bir sey ogretirken ki kararliligini, bir yerin agridiginda hayiflanmadiginda, guclu hissettigini ona hissettir belli ki naifsin o da bunu biliyor.icten ice bunlar elbette yorar.

Bunu tersine cevir benim esim boyle :)) Arada gidip aglayip gizlice cozuyorum.Buraya ugruyorum KK uyeleriyle dertlesiyorum gidiyorumm
Genişletmek için tıkla...
Çok iyisin tesekkur ederim 🥰
Senin de eşin mi annem gibi
 
radikalkararlar .!.:
Ne yaparsam yapayım annemi mutlu edemiyorum her zaman eleştirecek, bozulacak, trip atacak bir şeyler buluyor. Hep onun doğruları var ve tüm hayatımı onun doğrularına göre yaşamak zorundaymışım gibi davranıyor. Tek çocuk olduğum için de tüm ilgi alakayı benden bekliyor haliyle. Aslında arkadaşları ve çevresi var ama beni istiyor. Hem çalışmamı istiyor hem de mümkünse her gün beni ve torununu görmek istiyor. beraber zaman geçirdiğimizde 2-3 saati yetersiz buluyor, bir güne birden fazla iş koymayı sevmiyor, gündüzden buluşalım tüm gün birlikte keyif yapalım akşam da eşlerimiz gelsin uyuyana kadar beraber takılalım istiyor. Arada o istediği şekilde de zaman geçirmeye çalışıyorum ama bu sefer de (onun istediği gibi olmayan) başka bir şeyden sebep tartışma veya gerginlik çıkarıyor. Geçen gün ben çok mutsuzum diye ağladı, sebebi onunla ilgilenmemem ve birlikte zaman geçirmeyişimmiş.
Çalışıyorum fakat online ve iş saatleri esnek olduğundan haftaiçi en az haftanın 2-3 günü beraberiz, ayrıca 1 veya 2 gün de eşimle babam da dahil olacak şekilde beraberiz. Daha ne kadar vakit ayırabilirim bilmiyorum. Kayınvalidemler ve kendi ev hayatım da var ama bunu anlatamıyorum.
Evlerine yakın lokasyona taşınmam için baskı yapıyor, ağlıyor,üzülüyor. Ancak iş beraber vakit geçirmeye gelince de günümüz mutlu geçmiyor. Hala 13 yaşındaymışım gibi beni azarlıyor, bağırıyor, bozuyor, kızıyor. Tepki verince de (bazen gerçekten sabrım dayanmıyor) sana tek bir şey bile söylenmiyor yazıklar olsun diyor. Ne yaparsam yapayım mutlu edemiyorum. O da zaten sürekli mutsuz olduğunu dile getiriyor. Her zaman “ben değer görmüyorum” “bilmemkim annesini ne kadar seviyor, annesi ne huysuzluklar yapıyor yine de hoş tutuyor” diye örnek gösteriyor.
31 yaşında kadınım, emek vermem gereken bir çocuğum, eşim ve işim var. Elimden gelen her boş vakti anneme ve babama ayırmama rağmen mutlu edemiyorum. Arkadaşlarımla buluştuğumda anneme söylemeye korkuyorum veya sosyal medyadan paylaşmaya. Bozuluyor çünkü onu değil de arkadaşlarımı tercih ettim diye düşünüyor. Çoğu zaman söyelmiyorum bile arkadaşımla olduğumu, bozuluyor çünkü. Ama her görüşmemiz mutsuz, bozuk veya küs bitiyor. Eşim bile “annenle ne zaman görüşsen eve ağlayarak veya asık suratlı geliyorsun” diyor. Gerçekten anlayamıyorum. NAsıl oluyor da her görüşmede o kadar ilgi alakaya rağmen nasıl mutsuz ayrılıyoruz nasıl annem beni azarlayacak Bir şey buluyor ve ben eve ağlayarak ya da üzgün gelebiliyorum??? Yanındayken uzun süre telefonla konuşmama veya mesajlaşmama bile bozuluyor laf sokuyor. Telefonu uzun tuttuysam surat asıp kapattırıyor. Sadece onunla ilgilenip konuşayım istiyor.
Günü kötü bitirmemize ve küs ayrılmamıza sebep olan tartışmalarımızdan birkaçı:
-altın küpe aldım diye paramı çarçur edip saçma sapan harcamalar yaptığım için beni azarlaması
-çocuğumu neden hep yanımda götürüyormuşum ona bırakmam gerekirmiş (zaten sürekli görüştüğümüz için benimle görüştüğünde çocuğu da görüyor, prensip olarak sağlık açısından riskli yerlere gitmiyorum ve çocuğumu yanımdan ayırmıyorum, sadece ona değil kimseye bırakmıyorum)
-çocuğun doğumgünü için onun hayal ettiği bir yer varmış neden orada değil de başka yerde kutlama yapmak istemişim herkes ona danışırmış neyi nerede yapsam diye ben neden başka yerde yapmak istemişim
Uzun oldu hakkınızı helal edin, yardımcı olursanız çok sevinirim.
Genişletmek için tıkla...
Siz elinizden geleni yapıp kırıcı şeyler söylemeyin yeter zamanla kabullenir İnşaAllah...Babanız çok mu ilgisiz annenize karşı acaba genelde anneler bu sebeple ilgi delisi oluyor...
 
Mesajınızı okurken hissettikleriniz o kadar tanıdık geldi ki benim annemi okuyorum sandım bir anda.Gerçekten farkında olmadan evlatlarını o kadar yıpratıyorlar ki😔
Size vereceğim tavsiye bir kere tavrinizi koyun ama kötülükle polemiğe girmekle değil bir tık daha uzak soğuk davranarak işlerim var bu hafta çok yoğunum ben böyle düşünüyorum buna karar verdim gibi benli cümleleri çok kullanın ki sizin varlığınızı, bir birey olduğunuzu sürekli hatırlatın.Ses tonunuz çatışmacı kalp kırıcı değil soğukkanlı kesin ve kararlı olsun.
Bir kere bunu yapıp sonra dozunda (yeteri kadar) görüşmeye devam ederseniz zor da olsa zamanla anlayacaktır. Gerekirse acitasyon yapın içinden çıkmadığınız zaman ağlayın ben napiyim anne yetişemiyorum olmuyor diye üste çıkın.Onu,onun silahıyla vurun.Ama asla kontrolü ona bırakmayın.Tek cocukla da alakası yok biz dört kardeşiz annem hiç bir çocuğuna yapamadığı kadar benim hayatıma müdahil olmaya çalışır biz sınırlarımızı net koyamıyoruz sorun burda yakınına da kesinlikle taşınmayin.
 
radikalkararlar .!.:
Ne yaparsam yapayım annemi mutlu edemiyorum her zaman eleştirecek, bozulacak, trip atacak bir şeyler buluyor. Hep onun doğruları var ve tüm hayatımı onun doğrularına göre yaşamak zorundaymışım gibi davranıyor. Tek çocuk olduğum için de tüm ilgi alakayı benden bekliyor haliyle. Aslında arkadaşları ve çevresi var ama beni istiyor. Hem çalışmamı istiyor hem de mümkünse her gün beni ve torununu görmek istiyor. beraber zaman geçirdiğimizde 2-3 saati yetersiz buluyor, bir güne birden fazla iş koymayı sevmiyor, gündüzden buluşalım tüm gün birlikte keyif yapalım akşam da eşlerimiz gelsin uyuyana kadar beraber takılalım istiyor. Arada o istediği şekilde de zaman geçirmeye çalışıyorum ama bu sefer de (onun istediği gibi olmayan) başka bir şeyden sebep tartışma veya gerginlik çıkarıyor. Geçen gün ben çok mutsuzum diye ağladı, sebebi onunla ilgilenmemem ve birlikte zaman geçirmeyişimmiş.
Çalışıyorum fakat online ve iş saatleri esnek olduğundan haftaiçi en az haftanın 2-3 günü beraberiz, ayrıca 1 veya 2 gün de eşimle babam da dahil olacak şekilde beraberiz. Daha ne kadar vakit ayırabilirim bilmiyorum. Kayınvalidemler ve kendi ev hayatım da var ama bunu anlatamıyorum.
Evlerine yakın lokasyona taşınmam için baskı yapıyor, ağlıyor,üzülüyor. Ancak iş beraber vakit geçirmeye gelince de günümüz mutlu geçmiyor. Hala 13 yaşındaymışım gibi beni azarlıyor, bağırıyor, bozuyor, kızıyor. Tepki verince de (bazen gerçekten sabrım dayanmıyor) sana tek bir şey bile söylenmiyor yazıklar olsun diyor. Ne yaparsam yapayım mutlu edemiyorum. O da zaten sürekli mutsuz olduğunu dile getiriyor. Her zaman “ben değer görmüyorum” “bilmemkim annesini ne kadar seviyor, annesi ne huysuzluklar yapıyor yine de hoş tutuyor” diye örnek gösteriyor.
31 yaşında kadınım, emek vermem gereken bir çocuğum, eşim ve işim var. Elimden gelen her boş vakti anneme ve babama ayırmama rağmen mutlu edemiyorum. Arkadaşlarımla buluştuğumda anneme söylemeye korkuyorum veya sosyal medyadan paylaşmaya. Bozuluyor çünkü onu değil de arkadaşlarımı tercih ettim diye düşünüyor. Çoğu zaman söyelmiyorum bile arkadaşımla olduğumu, bozuluyor çünkü. Ama her görüşmemiz mutsuz, bozuk veya küs bitiyor. Eşim bile “annenle ne zaman görüşsen eve ağlayarak veya asık suratlı geliyorsun” diyor. Gerçekten anlayamıyorum. NAsıl oluyor da her görüşmede o kadar ilgi alakaya rağmen nasıl mutsuz ayrılıyoruz nasıl annem beni azarlayacak Bir şey buluyor ve ben eve ağlayarak ya da üzgün gelebiliyorum??? Yanındayken uzun süre telefonla konuşmama veya mesajlaşmama bile bozuluyor laf sokuyor. Telefonu uzun tuttuysam surat asıp kapattırıyor. Sadece onunla ilgilenip konuşayım istiyor.
Günü kötü bitirmemize ve küs ayrılmamıza sebep olan tartışmalarımızdan birkaçı:
-altın küpe aldım diye paramı çarçur edip saçma sapan harcamalar yaptığım için beni azarlaması
-çocuğumu neden hep yanımda götürüyormuşum ona bırakmam gerekirmiş (zaten sürekli görüştüğümüz için benimle görüştüğünde çocuğu da görüyor, prensip olarak sağlık açısından riskli yerlere gitmiyorum ve çocuğumu yanımdan ayırmıyorum, sadece ona değil kimseye bırakmıyorum)
-çocuğun doğumgünü için onun hayal ettiği bir yer varmış neden orada değil de başka yerde kutlama yapmak istemişim herkes ona danışırmış neyi nerede yapsam diye ben neden başka yerde yapmak istemişim
Uzun oldu hakkınızı helal edin, yardımcı olursanız çok sevinirim.
Genişletmek için tıkla...
13 yaşında olmadığınızı farkettirin. Bu biraz zaman alacak ama farkına varır diye düşünüyorum.
Bu kadar sık bir araya gelmeyin. Müsait olmadığınızı belirtin açıklama yapmayın.
Bir süre kırılacaktır. Sonradan illaki kabulleniş olur.
 
Annenizi psikiyatriye goturun ,norolog da girsun,yaslilik kaynakli sorunlar var belli ki ,birazda kafada kurmaya baslamis bunu siz degil terapist cozer ,eger istemez vs bir durum yaparsa a bu sartlar altinda kendi ruh sagliginiz icin gorusmeyeceginizi bildirin
 
banabenigeriver .!.:
Siz elinizden geleni yapıp kırıcı şeyler söylemeyin yeter zamanla kabullenir İnşaAllah...Babanız çok mu ilgisiz annenize karşı acaba genelde anneler bu sebeple ilgi delisi oluyor...
Genişletmek için tıkla...
Kırıcı olmamaya çalışıyorum fakat bazen gerçekten sabrım son damlasına kadar taşıyor... Babam aslında ilgisiz değil fakat oda annem gibi kontrolcü olmayı çok seviyor, Herkesi tüm insanları yönetmek istiyor
 
Anneniz size karşı silahını bulmuş; ağlamak. Siz de onun bu silahını etkisiz hale getirmelisiniz. Annenizi mutlu etmeye çalışmaktan vazgeçin. Çünkü dediğiniz gibi siz ugrastikca o daha fazlasını isteyecek. Yanındayken tartışma cikardiysa, ben şimdi gidiyorum, buraya senin azarlamalarini dinlemeye gelmedim, deyip çıkıp gitmelisiniz. Anneniz ağlayacak üzülecek olsa bile. Çocuğunuzun okulundan bahsettiği de hayır o okula gitmeyecek biz istemiyoruz diyebilmelisiniz, o çocuk sizin çocuğunuz, onunla ilgili bütün kararları eşiniz ve siz vericeksiniz. Sen beni istemiyosun diyosa evet istemiyorum, bıktırdın beni, bidaha çağırma o zaman diyebilmelisiniz. İstediğin kadar ağla, beni huzursuz ediyosun artık diyebilmelisiniz.

Annenizin bugüne kadar hiç sizi kaybetme korkusu olmamış ki. Nasıl olsa ne kadar saygısızca davranırsa davransın siz hep özür diler gibi geri gelmişsiniz. Biraz da annenizi sizi memnun etme telaşına soksaniz? Belki azcik olsun değer görürsünüz ne dersiniz?
 
Ayy çok şok oldum!

Anne benim için çok özeldir.
Iyi bir anneyi tepemde taşıyabilirim.
Kvmi sevmem buna rağmen o bir anne evladı yüzünden üzülür diye düşünüp ona duyurmadigim pek çok konu vardır.

Ancak ve ancak sizin annenizle işler çok zor..
Bence psikolojik yardıma ihtiyacı var.
Kesinlikle götürün.
Beklentileri hiç normal değil bunu anlamalı.
 
radikalkararlar .!.:
Ne yaparsam yapayım annemi mutlu edemiyorum her zaman eleştirecek, bozulacak, trip atacak bir şeyler buluyor. Hep onun doğruları var ve tüm hayatımı onun doğrularına göre yaşamak zorundaymışım gibi davranıyor. Tek çocuk olduğum için de tüm ilgi alakayı benden bekliyor haliyle. Aslında arkadaşları ve çevresi var ama beni istiyor. Hem çalışmamı istiyor hem de mümkünse her gün beni ve torununu görmek istiyor. beraber zaman geçirdiğimizde 2-3 saati yetersiz buluyor, bir güne birden fazla iş koymayı sevmiyor, gündüzden buluşalım tüm gün birlikte keyif yapalım akşam da eşlerimiz gelsin uyuyana kadar beraber takılalım istiyor. Arada o istediği şekilde de zaman geçirmeye çalışıyorum ama bu sefer de (onun istediği gibi olmayan) başka bir şeyden sebep tartışma veya gerginlik çıkarıyor. Geçen gün ben çok mutsuzum diye ağladı, sebebi onunla ilgilenmemem ve birlikte zaman geçirmeyişimmiş.
Çalışıyorum fakat online ve iş saatleri esnek olduğundan haftaiçi en az haftanın 2-3 günü beraberiz, ayrıca 1 veya 2 gün de eşimle babam da dahil olacak şekilde beraberiz. Daha ne kadar vakit ayırabilirim bilmiyorum. Kayınvalidemler ve kendi ev hayatım da var ama bunu anlatamıyorum.
Evlerine yakın lokasyona taşınmam için baskı yapıyor, ağlıyor,üzülüyor. Ancak iş beraber vakit geçirmeye gelince de günümüz mutlu geçmiyor. Hala 13 yaşındaymışım gibi beni azarlıyor, bağırıyor, bozuyor, kızıyor. Tepki verince de (bazen gerçekten sabrım dayanmıyor) sana tek bir şey bile söylenmiyor yazıklar olsun diyor. Ne yaparsam yapayım mutlu edemiyorum. O da zaten sürekli mutsuz olduğunu dile getiriyor. Her zaman “ben değer görmüyorum” “bilmemkim annesini ne kadar seviyor, annesi ne huysuzluklar yapıyor yine de hoş tutuyor” diye örnek gösteriyor.
31 yaşında kadınım, emek vermem gereken bir çocuğum, eşim ve işim var. Elimden gelen her boş vakti anneme ve babama ayırmama rağmen mutlu edemiyorum. Arkadaşlarımla buluştuğumda anneme söylemeye korkuyorum veya sosyal medyadan paylaşmaya. Bozuluyor çünkü onu değil de arkadaşlarımı tercih ettim diye düşünüyor. Çoğu zaman söyelmiyorum bile arkadaşımla olduğumu, bozuluyor çünkü. Ama her görüşmemiz mutsuz, bozuk veya küs bitiyor. Eşim bile “annenle ne zaman görüşsen eve ağlayarak veya asık suratlı geliyorsun” diyor. Gerçekten anlayamıyorum. NAsıl oluyor da her görüşmede o kadar ilgi alakaya rağmen nasıl mutsuz ayrılıyoruz nasıl annem beni azarlayacak Bir şey buluyor ve ben eve ağlayarak ya da üzgün gelebiliyorum??? Yanındayken uzun süre telefonla konuşmama veya mesajlaşmama bile bozuluyor laf sokuyor. Telefonu uzun tuttuysam surat asıp kapattırıyor. Sadece onunla ilgilenip konuşayım istiyor.
Günü kötü bitirmemize ve küs ayrılmamıza sebep olan tartışmalarımızdan birkaçı:
-altın küpe aldım diye paramı çarçur edip saçma sapan harcamalar yaptığım için beni azarlaması
-çocuğumu neden hep yanımda götürüyormuşum ona bırakmam gerekirmiş (zaten sürekli görüştüğümüz için benimle görüştüğünde çocuğu da görüyor, prensip olarak sağlık açısından riskli yerlere gitmiyorum ve çocuğumu yanımdan ayırmıyorum, sadece ona değil kimseye bırakmıyorum)
-çocuğun doğumgünü için onun hayal ettiği bir yer varmış neden orada değil de başka yerde kutlama yapmak istemişim herkes ona danışırmış neyi nerede yapsam diye ben neden başka yerde yapmak istemişim
Uzun oldu hakkınızı helal edin, yardımcı olursanız çok sevinirim.
Genişletmek için tıkla...
Anneniz etrafındaki her şeyin ve herkesin tek hakimi olmak, tüm hayat akışını kendi insiyatifine göre düzenlemek istiyor orası belli, ciddi bi kontrol problemi var. Baş etmesi gerçekten zor bir durum zira bu durumdaki insanlar çevrelerini yönetmeye ve düzeltmeye o denli odaklanmışlardır ki asla kendilerinde bi sorun olduğunu düşünmezler. Farkındalık seviyesi son derece düsüktür yani. Siz sınır çizmeye çalıştıkça daha da saldırganlaşırlar, duygusal saldırıların dozu artar zira kontrolün elden gidiyodur.

Bu kontrol etme isteğini kendi kendine dogal ve normal sınırlara çekmesini beklerseniz korkarım bi ömür beklersiniz. Ama psikolojik yardım almaya nasıl ikna edilir derseniz inanın bilemiyorum. Belki de önce siz gidip konuşmalısınız, gideceginiz uzman size bi yol gösterebilir annenizi nasıl oraya getireceğiniz konusunda.

Bi de bi yorum sahibesi tavsiye etmiş, köpek çok iyi fikir aslında. Onu egitsin, onu yönetsin. Tam itaat egitimi verecek kadın anneniz. Sürekli onu mutlu etmek isteyen, sadece onunla ilgilenen , otur deyince oturan bi dost bu sağlıksız kontrol ihtiyacını yatıstırabilir belki.
 
Tamam annelerimiz başımızın tacı da, bu kadarı fazla ya.. Çok yorucu. Eşin annesinin de böyle olduğunu düşünsene. Ortada aile falan kalmaz..
 
radikalkararlar .!.:
Kırıcı olmamaya çalışıyorum fakat bazen gerçekten sabrım son damlasına kadar taşıyor... Babam aslında ilgisiz değil fakat oda annem gibi kontrolcü olmayı çok seviyor, Herkesi tüm insanları yönetmek istiyor
Genişletmek için tıkla...
Aynı anne babaya sahibiz galiba gel kardeş olalım. Yıllarca tek başıma çektim tek çocuk olmanın dayanılmaz baskısını fakat evlendim çocuğum var ama annem bu sefer çocuğum ve esimide yönetmeye çalışıyor böyle olmuyor..
Burada aman aman eşine söyleme diyenler var ama cekmemisler bence benim annem eşime neler neler diyor zaten oda görüyor ve bende artık kaldıramıyorum.

Psikolojik destek diyenler var annem ilaç aldığı halde böyle ...
 
Annenizin bilinç altında sizi kaybetmek ile ilgili korkuları olabilir mi? Bir uzman yardımı alabilirsiniz.
Benim annemde babamı kaybettiktwn sonra bana aşırı düşmüştü. Evim ve işim yakındı. Tüm günümü yanında geçiriyordum. Sonraları azalmıştı.
 
Tebessumanne .!.:
Mesajınızı okurken hissettikleriniz o kadar tanıdık geldi ki benim annemi okuyorum sandım bir anda.Gerçekten farkında olmadan evlatlarını o kadar yıpratıyorlar ki😔
Size vereceğim tavsiye bir kere tavrinizi koyun ama kötülükle polemiğe girmekle değil bir tık daha uzak soğuk davranarak işlerim var bu hafta çok yoğunum ben böyle düşünüyorum buna karar verdim gibi benli cümleleri çok kullanın ki sizin varlığınızı, bir birey olduğunuzu sürekli hatırlatın.Ses tonunuz çatışmacı kalp kırıcı değil soğukkanlı kesin ve kararlı olsun.
Bir kere bunu yapıp sonra dozunda (yeteri kadar) görüşmeye devam ederseniz zor da olsa zamanla anlayacaktır. Gerekirse acitasyon yapın içinden çıkmadığınız zaman ağlayın ben napiyim anne yetişemiyorum olmuyor diye üste çıkın.Onu,onun silahıyla vurun.Ama asla kontrolü ona bırakmayın.Tek cocukla da alakası yok biz dört kardeşiz annem hiç bir çocuğuna yapamadığı kadar benim hayatıma müdahil olmaya çalışır biz sınırlarımızı net koyamıyoruz sorun burda yakınına da kesinlikle taşınmayin.
Genişletmek için tıkla...
Her tartışmamızda ağlıyorum zaten, “seni bu kadar mutlu etmek isterken nasıl bu kadar mutsuz ediyorum anlamıyorum” diyerek ama anlamıyor, diyor ki “sen benimle mutsuz olduğundan boş vaktin olduğunda arkadaşlarınla olmayı tercih ediyorsun” aslında haklı gerçekten de ona giderken hep geriliyorum veya konuşurken bile hep diken üstündeyim acaba şimdi ne diyecek neye bozulacak neye laf sokacak diye. Evime geldiğinde bile küçük çocuk olmasına rağmen 2 saat evi topluyorum ki gelince kızmasın bana tartışma çıkmasın diye
 
Dersolsun .!.:
Annenizin bilinç altında sizi kaybetmek ile ilgili korkuları olabilir mi? Bir uzman yardımı alabilirsiniz.
Benim annemde babamı kaybettiktwn sonra bana aşırı düşmüştü. Evim ve işim yakındı. Tüm günümü yanında geçiriyordum. Sonraları azalmıştı.
Genişletmek için tıkla...
Beni kaybetmekle ilgili korkuları olabilir, ama bu şekilde beni çok yıpratıyor. Görüşmelerimiz hiçbir zaman azalmadı aksine ne kadar görüşsek ona az geliyor hep mutsuz hep laf sokuyor
 
radikalkararlar .!.:
Her tartışmamızda ağlıyorum zaten, “seni bu kadar mutlu etmek isterken nasıl bu kadar mutsuz ediyorum anlamıyorum” diyerek ama anlamıyor, diyor ki “sen benimle mutsuz olduğundan boş vaktin olduğunda arkadaşlarınla olmayı tercih ediyorsun” aslında haklı gerçekten de ona giderken hep geriliyorum veya konuşurken bile hep diken üstündeyim acaba şimdi ne diyecek neye bozulacak neye laf sokacak diye. Evime geldiğinde bile küçük çocuk olmasına rağmen 2 saat evi topluyorum ki gelince kızmasın bana tartışma çıkmasın diye
Genişletmek için tıkla...
Kesinlikle normal bir insan değil bunu bilerek davran duygularını tüketme boş yere kendini yıpratma.Buyuk bir boşluk ya da sevgi ilgi eksikliği var gibi duruyor annenizde ama siz de artık bir annesiniz bununla kendisi baş etmek zorunda.Sizin sınırıniz olursa verdiği zarar da büyük olmaz
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Y
severek ayrildik ona yaniyorum
Yorumlar
17
Görüntüleme
1K
sbelalkan
sbelalkan
kirmizi8416
Kocama ve ailesine kırgınım
9 10 11
Yorumlar
207
Görüntüleme
5K
Gizemli kizz
Gizemli kizz
F
Annemle ne yapacağımı bilmiyorum
Yorumlar
11
Görüntüleme
676
accessdenied
accessdenied
A
Biraz garip bir durum Çok utanıyorum
2
Yorumlar
38
Görüntüleme
1K
Aycemil
Aycemil
X
Annemle ilgili lütfen yardım edin
2
Yorumlar
27
Görüntüleme
2K
Mochamocha
Mochamocha
X