Annem psikolog fikrine karşı değil, gidecek kişi ben olursam bir şey demez mesela. Daha önce de gitmişliğim var önemser böyle konuları ve destekçi olur.
Sorun şu ki, yaptıklarınının normal olmadığını söyleyip psikoloğa gitme teklifinde bulunursak o zaman sıkıntı çıkar çünkü asla kabul etmiyor anormalliklerini. Kendisinin takip ettiği instagram, youtube sayfaları falan da sürekli bunun üzerine olduğu için muhtemelen o da bizim onu anlamadığımızı düşünüyor. Bu arada yakın zamanda dayımı kaybettik ve pandemi döneminin öncesinde gittiği kursların hiçbirine de gidemiyor bundan dolayı bunları görmezden gelebilirim.
Peki ya koltuk? Benim asıl problemim koltukla arkadaşlar, hiç kimse beni anlamıyor
Annemi bırakıp ben gideceğim yakında psikoloğa. Bir eşyadan bu kadar nefret etmem normal mi diye.
Belki yasaklamasa ben zaten o koltuğa oturmam, yastıklarının bir sürü taşı var her yerime batıyor rahat değil yani. Kendisi yasakladığı için annemin ortada olmadığı zamanlarda o koltuğa oturma dürtüm var. Geçen gece de annem yokken oturmuştum mesela abim gizlice fotoğrafımı çekmiş beni kızdırmak için, anneme gösterdi. Küstü annem valla zor alabildim gönlünü.
Öyle arkadaşlar, çok doluyum bu konuyla ilgili sabaha kadar yazarım valla