Annemin omzuma yüklediği manevi yükler

annewitha

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
27 Eylül 2021
13
20
3
Merhaba, annemin manevi olarak bana yüklediği (belki de ben öyle hissediyorum) yük nedeniyle zor günler geçiriyorum. Babam alzheimer hastası. 2-3 yıldır bizi tanımıyor. Gün geçtikçe de kendi ihtiyaçlarını karşılama yetisi maalesef kaybetti. Bakımını annem yapıyor. Fakat her telefon konuşmamızda sürekli şikayet ediyor. Babam bazı durumlarda kolunu sıkıyor, bazen altına kaçırıyor. Her gün mutlaka bir şeyler yaşanıyor ve annem onu her aradığımda bu olumsuz şeylerden bahsediyor.
Beni güçlü görüyor ya da deşarj olmak için anlatıyor ama ben çok üzülüyorum. Geceleri gözüme uyku girmiyor; babamın hayatı bitti anneminki de bitti diye. Mali olarak iyi durumda bakıcı ya da bakım evi seçeneklerini sundum yanaşmıyor. Ben bakayım haftasonu gitmek istediğin bir yer varsa diyorum kabul etmiyor. Böyle olduğu için de telefon açmak ya da görüşmek içimden hiç gelmiyor. Sanki ben hiç takmıyormuşum gibi davranıyor ama çok üzülüyorum. Çok üzüldüğümü, çok etkilendiğimi kendisine söyledim. Hatta bir ara tik gibi bir şey olmuştum. Gece yattığımda bütün vücudum atıyordu. Baya yorgan falan kalkıyordu, o kadar büyük hareketler oluyordu.
Kendisi de zor günler yaşıyor, anlıyorum ama benim bir yanda babam bir yanda annem olduğu için çok üzülüyorum.
Gerçekten Allah en kötü insana bile bu hastalığı vermesin.
 
Geçmiş olsun öncelikle.
Sizi üzme amacıyla değil de sizin de dediğiniz gibi tamamen anlatmak rahatlamak için aktarıyordur anneniz, sizi bu denli etkilediğinin bilincinde değildir.
Çok etkileniyorum üzülüyorum bana anlatma deseniz de bu kadının da bi yerlerde içini dökmesi rahatlaması gerek.
Siz kendinizi bu duruma alıştırmaya çalışın, destek alabilirsiniz dilerseniz zor bir durum üzülmeniz çok normal, ama annenizin aradığınızda size olanlari anlatması da bi o kadar normal inanın.
 
Merhaba, annemin manevi olarak bana yüklediği (belki de ben öyle hissediyorum) yük nedeniyle zor günler geçiriyorum. Babam alzheimer hastası. 2-3 yıldır bizi tanımıyor. Gün geçtikçe de kendi ihtiyaçlarını karşılama yetisi maalesef kaybetti. Bakımını annem yapıyor. Fakat her telefon konuşmamızda sürekli şikayet ediyor. Babam bazı durumlarda kolunu sıkıyor, bazen altına kaçırıyor. Her gün mutlaka bir şeyler yaşanıyor ve annem onu her aradığımda bu olumsuz şeylerden bahsediyor.
Beni güçlü görüyor ya da deşarj olmak için anlatıyor ama ben çok üzülüyorum. Geceleri gözüme uyku girmiyor; babamın hayatı bitti anneminki de bitti diye. Mali olarak iyi durumda bakıcı ya da bakım evi seçeneklerini sundum yanaşmıyor. Ben bakayım haftasonu gitmek istediğin bir yer varsa diyorum kabul etmiyor. Böyle olduğu için de telefon açmak ya da görüşmek içimden hiç gelmiyor. Sanki ben hiç takmıyormuşum gibi davranıyor ama çok üzülüyorum. Çok üzüldüğümü, çok etkilendiğimi kendisine söyledim. Hatta bir ara tik gibi bir şey olmuştum. Gece yattığımda bütün vücudum atıyordu. Baya yorgan falan kalkıyordu, o kadar büyük hareketler oluyordu.
Kendisi de zor günler yaşıyor, anlıyorum ama benim bir yanda babam bir yanda annem olduğu için çok üzülüyorum.
Gerçekten Allah en kötü insana bile bu hastalığı vermesin.
Çok geçmiş olsun 😞 rabbim sağlık sıhat huzur versin.. bu kadar üzülme sonra sana bişi olur. Annen arayabilir seni tek derdini dinlicek sen varsın.. onlar iyi günde kötü günde diye evlendi tabiki bakacak annen bunuda düşünme. Allah annene sağlık versin güç versin.. arada anneni al gezmeye götür kafasını dağıt vakit geçirin derim ben..
 
Merhaba, annemin manevi olarak bana yüklediği (belki de ben öyle hissediyorum) yük nedeniyle zor günler geçiriyorum. Babam alzheimer hastası. 2-3 yıldır bizi tanımıyor. Gün geçtikçe de kendi ihtiyaçlarını karşılama yetisi maalesef kaybetti. Bakımını annem yapıyor. Fakat her telefon konuşmamızda sürekli şikayet ediyor. Babam bazı durumlarda kolunu sıkıyor, bazen altına kaçırıyor. Her gün mutlaka bir şeyler yaşanıyor ve annem onu her aradığımda bu olumsuz şeylerden bahsediyor.
Beni güçlü görüyor ya da deşarj olmak için anlatıyor ama ben çok üzülüyorum. Geceleri gözüme uyku girmiyor; babamın hayatı bitti anneminki de bitti diye. Mali olarak iyi durumda bakıcı ya da bakım evi seçeneklerini sundum yanaşmıyor. Ben bakayım haftasonu gitmek istediğin bir yer varsa diyorum kabul etmiyor. Böyle olduğu için de telefon açmak ya da görüşmek içimden hiç gelmiyor. Sanki ben hiç takmıyormuşum gibi davranıyor ama çok üzülüyorum. Çok üzüldüğümü, çok etkilendiğimi kendisine söyledim. Hatta bir ara tik gibi bir şey olmuştum. Gece yattığımda bütün vücudum atıyordu. Baya yorgan falan kalkıyordu, o kadar büyük hareketler oluyordu.
Kendisi de zor günler yaşıyor, anlıyorum ama benim bir yanda babam bir yanda annem olduğu için çok üzülüyorum.
Gerçekten Allah en kötü insana bile bu hastalığı vermesin.
Alzheimerli birine bir insan tek başına bakamaz. Çok ağır bir yük bu. Lütfen annenizi bakımevi konusunda ikna edin. Yoksa o da ruh sağlığını kaybedecek.
 
allah kolaylık versin
annenize de çok kızamadım kadın haklı çok çok zor
ama bakıcı ve yardımcı konusunda muhakkak diretin
yoksa anneniz de ruhen yıpranacak, anneler bu durumda kendilerini kötü hissediyorlar çünkü
hani bakıcıya bıraktım kötü bir eşim gibi...
onu sakince konuşa konuşa ikna edin ama telefonda olmaz yüzyüze.
 
Bu tarz hastalara bakmak psikolojik olarak çok yıpratıcı annenizin psikolojik destek alması gerekiyor bir an önce yoksa ileride daha da kötü olur onun dışında arada bazı sorumlulukları alarak annenizi rahatlatabilirsiniz bunun dışında sizin yapabileceğiniz pek bişey yok maalesef kendinizi yıpratmayın lütfen
 
Valla benim babam da iyi durumda değil. Ben de aynı sizin gibi annemin de hayatının bittiğini düşünüp, çok üzülüyorum. Babamı bırakıp, markete bile gidemiyor. Annem de ben hallederim diyordu. Çünkü görece yaşlı insanlar görmedikleri için, rahatlıklarını önemsemiyorlar. Ama onu dinlemedik, Yatılı bir yardımcı aldık. Ben de her boş zamanımda ve haftasonu 7/24 onlarlayım.

Gene de kime zor dersen, en çok anneme zor. Söylenmesi çok normal geliyor bana. Yani biz anlatmasıyla bile kötü oluyorsak, annelerimiz ne halde allah bilir.
 
Merhaba, annemin manevi olarak bana yüklediği (belki de ben öyle hissediyorum) yük nedeniyle zor günler geçiriyorum. Babam alzheimer hastası. 2-3 yıldır bizi tanımıyor. Gün geçtikçe de kendi ihtiyaçlarını karşılama yetisi maalesef kaybetti. Bakımını annem yapıyor. Fakat her telefon konuşmamızda sürekli şikayet ediyor. Babam bazı durumlarda kolunu sıkıyor, bazen altına kaçırıyor. Her gün mutlaka bir şeyler yaşanıyor ve annem onu her aradığımda bu olumsuz şeylerden bahsediyor.
Beni güçlü görüyor ya da deşarj olmak için anlatıyor ama ben çok üzülüyorum. Geceleri gözüme uyku girmiyor; babamın hayatı bitti anneminki de bitti diye. Mali olarak iyi durumda bakıcı ya da bakım evi seçeneklerini sundum yanaşmıyor. Ben bakayım haftasonu gitmek istediğin bir yer varsa diyorum kabul etmiyor. Böyle olduğu için de telefon açmak ya da görüşmek içimden hiç gelmiyor. Sanki ben hiç takmıyormuşum gibi davranıyor ama çok üzülüyorum. Çok üzüldüğümü, çok etkilendiğimi kendisine söyledim. Hatta bir ara tik gibi bir şey olmuştum. Gece yattığımda bütün vücudum atıyordu. Baya yorgan falan kalkıyordu, o kadar büyük hareketler oluyordu.
Kendisi de zor günler yaşıyor, anlıyorum ama benim bir yanda babam bir yanda annem olduğu için çok üzülüyorum.
Gerçekten Allah en kötü insana bile bu hastalığı vermesin.
Geçmiş olsun öncelikle.
Anneniz sizi üzmek için değil, içine dolan şeyleri sizi yakın gördüğü için anlatarak boşaltıyor. Allah korusun, anneniz içine ata ata hasta olabilir. Bence derdini, sıkıntısını sizle paylaşmasına böyle kızmayın. Bunun yerine arabanız varsa annenizi de babanızı da alın beraber çokça vakit geçirin. Ayrıca bakım evi önerinize çok üzüldüm, benim babam yaşasaydı da ben altından alsaydım bebek gibi öpüp koklasaydım onu. Ama insanoğlu kolayına geleni seçiyor, o babanın verdiği emekler hiç ediliyor. Babanızda buna çok üzülür.
Eve yardımcı almak daha mantıklı
 
Merhaba, annemin manevi olarak bana yüklediği (belki de ben öyle hissediyorum) yük nedeniyle zor günler geçiriyorum. Babam alzheimer hastası. 2-3 yıldır bizi tanımıyor. Gün geçtikçe de kendi ihtiyaçlarını karşılama yetisi maalesef kaybetti. Bakımını annem yapıyor. Fakat her telefon konuşmamızda sürekli şikayet ediyor. Babam bazı durumlarda kolunu sıkıyor, bazen altına kaçırıyor. Her gün mutlaka bir şeyler yaşanıyor ve annem onu her aradığımda bu olumsuz şeylerden bahsediyor.
Beni güçlü görüyor ya da deşarj olmak için anlatıyor ama ben çok üzülüyorum. Geceleri gözüme uyku girmiyor; babamın hayatı bitti anneminki de bitti diye. Mali olarak iyi durumda bakıcı ya da bakım evi seçeneklerini sundum yanaşmıyor. Ben bakayım haftasonu gitmek istediğin bir yer varsa diyorum kabul etmiyor. Böyle olduğu için de telefon açmak ya da görüşmek içimden hiç gelmiyor. Sanki ben hiç takmıyormuşum gibi davranıyor ama çok üzülüyorum. Çok üzüldüğümü, çok etkilendiğimi kendisine söyledim. Hatta bir ara tik gibi bir şey olmuştum. Gece yattığımda bütün vücudum atıyordu. Baya yorgan falan kalkıyordu, o kadar büyük hareketler oluyordu.
Kendisi de zor günler yaşıyor, anlıyorum ama benim bir yanda babam bir yanda annem olduğu için çok üzülüyorum.
Gerçekten Allah en kötü insana bile bu hastalığı vermesin.
Öncelikle geçmiş olsun. Bazı insanlar acılardan beslenmeyi sever. Annenizde öyle sanırım. MAddi gücü yeterken bu tür rahatsızlıklarda profesyonel destek almamak ... Tamam insan duygusal olarak bakıp, benim bakmam lazım diye düşünür ama eve yardımcı alsa anneniz, onun gözü önünde bakımı sağlansa o da biraz kendine vakit ayırsa iyi gelecektir.
 
Çok geçmiş olsun. Madem maddi imkan varmış, bir hastabakıcı ayarlayıp ailenizin evine gönderin. Yardımcının rahatlığına alışınca bundan vazgeçmek istemeyecektir anneniz. Yemek, çamaşır yıkama asma, mutfağı toplama, temizlik gibi konularda destek alınca ne kadar rahatladığını anlayacaktır.
 
Çok geçmiş olsun. Madem maddi imkan varmış, bir hastabakıcı ayarlayıp ailenizin evine gönderin. Yardımcının rahatlığına alışınca bundan vazgeçmek istemeyecektir anneniz. Yemek, çamaşır yıkama asma, mutfağı toplama, temizlik gibi konularda destek alınca ne kadar rahatladığını anlayacaktır.
Teşekkür ederim. Maalesef onayını almadan böyle bir şey yapabilmem mümkün değil kendisi alanına çok müdahale edilmesini istemez. Son konuşmamızda evde yabancı birinin bulunmasını istemediğini, bir de başka birisi eve gelecek diye efor sarf etmek istemediği, tek başına bir kadının babamla ilgilenemeyeceğini yine kendisinin yardımcı olması gerekeceğini çok net şekilde anlattı aslında :(
 
Teşekkür ederim. Maalesef onayını almadan böyle bir şey yapabilmem mümkün değil kendisi alanına çok müdahale edilmesini istemez. Son konuşmamızda evde yabancı birinin bulunmasını istemediğini, bir de başka birisi eve gelecek diye efor sarf etmek istemediği, tek başına bir kadının babamla ilgilenemeyeceğini yine kendisinin yardımcı olması gerekeceğini çok net şekilde anlattı aslında :KK43:
Babaannem ve babamla bu hastalığı yaşadım, aynı zamanda bir bakımeviyle yakın bir ilişkim var. Size çok net bakıcıyla olmaz diyebilirim. Bu tip hastaların tam bakıma ihtiyacı var. Bakımevinde doktoru, hemşiresi, hastabakıcısı sürekli etrafında olacak, uygun etkinlikler yapılacak gerekirse. Bir bakımevinin hastaya sağlayacağı bakım ve konforu evde sağlamanız mümkün değil. Ki bakım verenin ruh sağlığını kaybedeceğini de göz önüne almalısınız.

Babaanneme annem baktı sanırım 2 yıla yakın bir süre. En son annemi acil ruh ve sinir hastalıkları hastanesine kaldırdık, 3 sene süren krizler geçirdiği ağır bir depresyon süreci yaşadı. Annenizi ikna etmelisiniz.
 
Teşekkür ederim. Maalesef onayını almadan böyle bir şey yapabilmem mümkün değil kendisi alanına çok müdahale edilmesini istemez. Son konuşmamızda evde yabancı birinin bulunmasını istemediğini, bir de başka birisi eve gelecek diye efor sarf etmek istemediği, tek başına bir kadının babamla ilgilenemeyeceğini yine kendisinin yardımcı olması gerekeceğini çok net şekilde anlattı aslında :KK43:
O zaman şikayet ettiğinde “bunu sen tercih ettin. O yüzden şimdi söylenmenin anlamı yok.” dersiniz.
Kendine acımayana anam babam da olsa acımamayı öğrendiğim yaşlardayım😌
 
Yardımcı konusunu asla geçiştirmeyin. Babanızın bakımı annenizde olsun yine ama evde ev işlerini yapacak yatılı bir kadın bile olsa anneniz çok rahat eder. Altına kaçırma düşme vs gibi durumlarda da evde bir kişi daha bulunmuş olur. Bu artık mecburi annenizin istemiyorum demesini dinlemeyin.
 
Anneniz bunu yasiyor sizden baska rahatlayabilecegi kimse olmaz, lutfen kendinizi yipratmayin
Alisveris fatura yemek ve temizlik konusu ile ilgilenecek birini bulun en azindan yemek disinda hepsini halletsin anneniz biraz rahatlar
Cok gecmis olsun..
 
Babaannem ve babamla bu hastalığı yaşadım, aynı zamanda bir bakımeviyle yakın bir ilişkim var. Size çok net bakıcıyla olmaz diyebilirim. Bu tip hastaların tam bakıma ihtiyacı var. Bakımevinde doktoru, hemşiresi, hastabakıcısı sürekli etrafında olacak, uygun etkinlikler yapılacak gerekirse. Bir bakımevinin hastaya sağlayacağı bakım ve konforu evde sağlamanız mümkün değil. Ki bakım verenin ruh sağlığını kaybedeceğini de göz önüne almalısınız.

Babaanneme annem baktı sanırım 2 yıla yakın bir süre. En son annemi acil ruh ve sinir hastalıkları hastanesine kaldırdık, 3 sene süren krizler geçirdiği ağır bir depresyon süreci yaşadı. Annenizi ikna etmelisiniz.
Kudra belki annen isyçteyerek gönüllü oldu ama aynı durum annemin başına gelebilir. Babaannemin 6 kızı olmasına rağmen her sene anneme bir bahane ile gönderilmeye çalışıyorlar ki annem de hasta. Bahaneler de şu: bu şehrin havası yaramıyor bize gelmesin, benim kolum ağrıyor kaldıramam bize gelmesin. Elimde olsa ben bakarım ama kendi kızları bol bol varken uyanıklık yapıp geline kalmasına sinirleniyorum ki babaannem en has kv lerden biridir yani, 4 gelini konuşmuyor, kaçırttı en sonunda bir annem kaldı.

Niye yazdım bilmiyorum ama iç döktüm sanırım şu aralar bununla uğraştığımız için. Bizim sülale de "10 tane çocuk bi anaya bakamadı" dedirtmemek için ne yardımcı ne de bakımevi fikrine yanaşmıyor. Nasılsa bir enayi var o bakar.
 
Kudra belki annen isyçteyerek gönüllü oldu ama aynı durum annemin başına gelebilir. Babaannemin 6 kızı olmasına rağmen her sene anneme bir bahane ile gönderilmeye çalışıyorlar ki annem de hasta. Bahaneler de şu: bu şehrin havası yaramıyor bize gelmesin, benim kolum ağrıyor kaldıramam bize gelmesin. Elimde olsa ben bakarım ama kendi kızları bol bol varken uyanıklık yapıp geline kalmasına sinirleniyorum ki babaannem en has kv lerden biridir yani, 4 gelini konuşmuyor, kaçırttı en sonunda bir annem kaldı.

Niye yazdım bilmiyorum ama iç döktüm sanırım şu aralar bununla uğraştığımız için. Bizim sülale de "10 tane çocuk bi anaya bakamadı" dedirtmemek için ne yardımcı ne de bakımevi fikrine yanaşmıyor. Nasılsa bir enayi var o bakar.
Bizde de 5 kız 3 erkek kardeş vardı ama bizimkiler bakardı. Babam en büyük oğlan, evlenince annem kv yanına gelin gelmiş o zamandan beri birlikte yaşamışlar. Annemle anne kız gibilerdi orda sorun yok. Ama evi bizim evdi, diğerlerine gider 3-5 gün kalır bir ayda hepsini gezer evine gideyim derdi sonra.

Aynı sebepten annem de evde baktı işte, bakmaya çalıştı daha doğrusu kendi sağlığından oldu sonra. Elalem ne der, bi anneye bakamadılar vs. Ben küçüktüm o zaman, şimdiki aklım olsa izin vermezdim bunlara. Ki babamda zaten seçenekleri değerlendirme aşamasındaydık ki hastalık çok ilerlemeden göçüp gitti 😔

Keisnlikle evde bakım dünyanın en yanlış işi bu hastalar için. Gördüğüm her yere yazıyorum bunu.
 
Teşekkür ederim. Maalesef onayını almadan böyle bir şey yapabilmem mümkün değil kendisi alanına çok müdahale edilmesini istemez. Son konuşmamızda evde yabancı birinin bulunmasını istemediğini, bir de başka birisi eve gelecek diye efor sarf etmek istemediği, tek başına bir kadının babamla ilgilenemeyeceğini yine kendisinin yardımcı olması gerekeceğini çok net şekilde anlattı aslında :KK43:

ay aynı annem kafayı yedirtirler insana
en azından dışarı çıkabilir bir sosyalleşebilir
bence de en mantıklısı bir bakım evi.
yani koşullar zaten daha iyi olacak neyin ısrarı, neyin inadı ki bu?
bir gün allah korusun babanızı annenizin unuttuğu bir şey yüzünden kaybederseniz anneniz bunun vicdan azabını nasıl kaldıracak?
 
Back
X