Benim yeni bebeğim oldu annem hastanede yanımda kaldı lohusalığımda ilgilendi bana da şimdi arada gelip gidiyor ama sürekli ikinci çocuk için tembihliyor yapma diye. Ben bi daha ilgilenemem yaşlandım diyor.
Yani bende düşünmüyorum zaten annemden tekrar yardım isteyecek değilim biliyorum o da rahatsız kimse bana yardım edemezse ben tek başıma hiç yapamam ama benimki değişik bir psikoloji.
Ailem sürekli evliliğin çocuğun kötü olduğundan bahseder gibi şimdiki aklım olsa evlenmezdim çocuk yapmazdım tarzı konuşmalar. Bunda benim değil diğer kardeşin payı büyük.
Beni de sevdiler ama bana iyi ki seni doğurdum demediler.
Kendimi kötü hissediyorum.
Bebek hissinin ne kadar güzel olduğundan bahsedince bile annemin ödü kopuyor.
O kadar güzel bi duygu ki sağlıklı olsam 2.yi de 3. yü de yapardım dedim (

) sağlıklı olsam kısmını annem duymamış gibi yaparım demişim gibi nasıl kızıyor bir görün.
Sağlıktan kastım kendimi hem zihnen hem bedenen yorgun hissediyorum zaten vücudumun 2. çocuğu kaldıracağını sanmıyorum