Tam 7 ay oldu annemi kaybedeli..
nasıl anlatsam ne anlatsam içimdekileri çıkaramam
çok büyük bir acıymış,kalbimi ciğerimi sanki içimden alıp götürdüler
dayanamıyorum sığamıyorum hiçbir yere
bazen kendimi işime aileme çocuklarıma veriyorum ama çıkmıyor içimdeki acı bitmiyor kanayan yaram
yapamıyorum unutamıyorum
evliyim annemle farklı şehirlerdeyiz,hergün akşama kadar tlf ile görüşürdüm,hafta sonları yanına giderdim
her sıkıntısıyla hiç yorulmadan oflamadan uğraşırdım ilgilenirdim
ansızın hastalandı ve vefat etti,yoğunbakımdaki hallerini hastanedeki günlerimizi
ona ait ne varsa çıkmıyor aklımdan evimize gittiğimde
nereye baksam onun eli nefesi var görüyorum
geçenlerde gittiğimde market alışverirşi yaptım mutfağa girince anne bunları nereye yerleştireyim dedim
sonra oturup ağladım saatlerce ağladım
ağlayıp kimseyi üzmek istemediğim için hep kaçak göçek yerlerde ağlıyorum
ablam abim var onlarda benim gibi
babam kahroluyor annemsiz yapamıyor
babamın yanında güçlü olmaya çalışıyoruz,
evimde çocuklarım üzülmesin diye zor tutuyorum kendimi
ama ben hala alışamadım
kanatlarım kırılmış yaralı çırpınan kuşlar gibiyim
öyle bir acıymışki anlatamıyorum bile..
her fırsatta kuran okuyorum yasin okuyorum ona yapabileceğim herşeyin en iyisini yapmaya çalışıyorum
içim parça parça allaha yalvarıyorum
allahım nolur rüyamda göreyimde sarılıp koklayayım öpeyim diyorum
offf içim doldu paylaşacağım kimsem yok burada sizlerle paylaşmak istedim
Canım Allah rahmet eylesin .Mekanı Cennet olsun. Bende 18 sene önce babamı kaybettim. Hala acım taze ama işte dünya hali hayata devam ediyoruz. O kadar çok yokluğunu hissettimki hayatta. Böyle devam edip gidecek. Ölüm hayatımızın gerçeği 2 hafta öncede üst komşumu kaybettim. kadın 38 yaşında çocukları biri 7 diğeri 3 yaşında. Çocuklar yukarıda her ağladığında içim düğüm düğüm oluyor. Bakın siz daha şanslısınız ki annenizle o kadar zaman geçirmişsiniz.