Konuyu nasil acacagimi nerden baslayacagimi bilemedim.ama birseyler yazmak birileriyle bunlari paylasmak istiyorum.Muhafazakar daha dogrusu ice dönük bir ailem var.iki kardesiz ben evlenene kadar farkinda oldugum ama cok uzerinde durmadigim,dursam da degistiremeyecegim bir gercek vardi:diger erkek evladi kiz evlattan ustun tutmalari.Anlam veremedigim bir dedigim benim de iki olmazdi ama annemden hep bir azar,hep bir kucumseme.akrabalariyla bir olup benimle dalga gecmeler cok ezildim.benim mutlu olmam,benim psikolojimin iyi olmasi,iyi bir evlilik yapmam hic onemli degildi annem icin.tamam maddi durumumuz iyi oldugu icin hicbirseyim eksik degildi ama o annemle cok da anne kiz gibi olamadik iste.tek istedigi elaleme karsi benim iyi bir meslek sahibi olmam.sanki herkes okuyup meslwk sahibi olmaliydi.apartman gununden gelir benimle hic konusmaz uyuyo numarasi yapardi hic aklimdan cikmaz.cunku o seneler atanamiyor bir halta yaramiyordum.oyle ya,elalem soruyordu,utaniyordu benden.halbuki ben icimde surekli savas veriyordum.kendime guvenim hic yoktu.hic mutlu degildim.surekli odama kapanip agliyordum.ama bu zamanlarimda annemi hic yanimda goremedim.bazi annelere imrenirdim.12 yaslarinda benim kot pantolon giymemi istememis,sehrin en islek caddesinde gezmeme yasak koymuslardi.giyinmeme karisirlar,sonra da bu annenin babanin gorevi nasil giyiceni sana ogretmem gerek derdi.kardesimle herkesle kiyaslardi.benim varligimdan utanirdi.hep bir psikolojik baski vardi uzerimde.
Neyse,ki ben tam zamaninda evlendim,ama o zamana kadar etkilenmedigimi sandigim sey benim psikolojimi aslinda yerle bir etmis olarak gun yuzune cikmaya basladi. annem cuzdaninda kendisinin,babamin ve kardesimin vesikalik fotografini tasirdi.ben yoktum.nisanlimin farkettigini gorunce cuzdanindan kaldirdi.ne esim ne ben lafini hic etmedik.
Simdi ise genc yasimda hastalikli gibiyim.cocuklarima kendime de evime de enerjim yok. zamaninda tepkimi koymadigim icin cok pismanim.simdi diger kardesimden cekincesine evime gelemez,cocugumu rahat sevemezler.ama bunlarin suclusu hicbir zaman kardesim degil tamamen kendi kuruntulari.
Herneyse yazdikca aciliyorum kalbim de carpiyor bir yandan.esas sumdan bahsedicektim.gece n annem bize geldi evimiz cok sicak uzerimde sort vardi zaten cok da kilo aldim.bana giyme o sortu cikar ustunden dedi.niye kimse yokki evde dedim.abartili birsey de yoktu.babam gelse tabiki giymem yaninda.bana dedigi sey su oldu;ogullarin var..
Biri 5 aylik biri 5 yasinda.
Sonra gezmeye gittik esim annem ben.orda da kimse gormuyordu beni ama elbisemi cekistirdi durdu.ben annemi senelerdir degistiremedim.hem psikolojimi bozup hem bana bu denli nasil mudahale edebiliyor.ben bekarjen bana "kocanla gezersin" derdi,evlendim gecen soyledim dedigi sey su oldu :" iki cocugun var nasil gezeceksin ", simdi de ogullarin var giyme onu diyor.hatta sonrasinda dusundum gozum korktu oglumun yaninda hep kapali mi olmaliydim.e peki ben hep gizlenerek mi yasayacagim,ne zaman kendim olacagim.dusunuyorum acaba annemden uzak mi durmaliyim?hic degismiyor zihniyet ayni.(zaten araba ile yarim saat mesafede cok da sik gorusemiyoruz iki cocugumla kaldik esimle basbasa
)
Neyse,ki ben tam zamaninda evlendim,ama o zamana kadar etkilenmedigimi sandigim sey benim psikolojimi aslinda yerle bir etmis olarak gun yuzune cikmaya basladi. annem cuzdaninda kendisinin,babamin ve kardesimin vesikalik fotografini tasirdi.ben yoktum.nisanlimin farkettigini gorunce cuzdanindan kaldirdi.ne esim ne ben lafini hic etmedik.
Simdi ise genc yasimda hastalikli gibiyim.cocuklarima kendime de evime de enerjim yok. zamaninda tepkimi koymadigim icin cok pismanim.simdi diger kardesimden cekincesine evime gelemez,cocugumu rahat sevemezler.ama bunlarin suclusu hicbir zaman kardesim degil tamamen kendi kuruntulari.
Herneyse yazdikca aciliyorum kalbim de carpiyor bir yandan.esas sumdan bahsedicektim.gece n annem bize geldi evimiz cok sicak uzerimde sort vardi zaten cok da kilo aldim.bana giyme o sortu cikar ustunden dedi.niye kimse yokki evde dedim.abartili birsey de yoktu.babam gelse tabiki giymem yaninda.bana dedigi sey su oldu;ogullarin var..
Biri 5 aylik biri 5 yasinda.
Sonra gezmeye gittik esim annem ben.orda da kimse gormuyordu beni ama elbisemi cekistirdi durdu.ben annemi senelerdir degistiremedim.hem psikolojimi bozup hem bana bu denli nasil mudahale edebiliyor.ben bekarjen bana "kocanla gezersin" derdi,evlendim gecen soyledim dedigi sey su oldu :" iki cocugun var nasil gezeceksin ", simdi de ogullarin var giyme onu diyor.hatta sonrasinda dusundum gozum korktu oglumun yaninda hep kapali mi olmaliydim.e peki ben hep gizlenerek mi yasayacagim,ne zaman kendim olacagim.dusunuyorum acaba annemden uzak mi durmaliyim?hic degismiyor zihniyet ayni.(zaten araba ile yarim saat mesafede cok da sik gorusemiyoruz iki cocugumla kaldik esimle basbasa
)
