Neden böyle bilmiyorum. Üniversiteye başlamadan önce ara sıra isyan ederdim ama son 3-4 yıldır yapmıyorum. Uğraşacak halim bile kalmadı artık açıkçası. Belki artık kendimi kurtardığımı falan düşünüyordur, o yüzden ilgisiz davranıyordur. Bilmiyorum. Annemle babam ayrı mesela, annem birkaç ay önce "varsayım" olarak yeniden evlilik konusunda ağzımı aramak istedi. "Ben karışmam, senin hayatın, beni karıştırma yeter." dedim. Karışmam dedim diye bozuldu. Ben gelmişim 22 yaşına, neyine karışayım yani? O sırada anneannem de "farzet ki evlenmek istediğin adama Wurstria razı olmadı, o zaman ne yapacaksın, için rahat edecek mi?" dedi. Bu defa da annem "razı olmak zorunda" falan bişeyler geveledi. Ben de konunun üstüne gitmedim, kendi işime gücüme bakıyorum. Ben çoktan kendi haline bıraktım yani. Ben arayınca da "dükkanda işler çok yoğun" falan deyip konuşmayı kısa tuttuğunu farkettiğimden beri de mecbur kalmadıkça aramam. Öyle.