Annem ölmeden bir gün önce işten çıkıp eve giderken bir fena oldum, 9 yıl taşıdığımız kanser taştı sanki içimden , hıçkıra hıçkıra ağlarken küçük kardeşimi aradım, annem ne yapıyor diye , uyuyor dedi ; uyuyor dediği koltukta yarı oturur vaziyette, nefes alıp doyamıyor, vücuduna dokunamıyoruz acısından o halde. Kardeşim ağlama abla geçecek falan derken duymuş, telefonu istedi, son kalan gücüyle İYİYİM BENNN dedi, SİZİ AĞLAYIN DİYE BÜYÜTMEDİM,AĞLAMAYACAKSINNN ! Ben bunu yaşarken 32 yaşındaydım arkadaşım. Depresyonun en ağırını benim annem yaşadı, masaya yumruğunu vurduğunda karşısında duracak insan olmayan annem, hastalıkla statüsünü, gücünü, parasını her şeyini kaybetti, 9 yıl yattı 9 yıl, sen ne depresyonundan bahsediyorsun, pekala bencilsin, hem de köküne kadar bencilsin, iki yaşında evlada kıyacak kadar bencilsin. Belki zor gelir dediklerim ama gerçek budur, ben sıkıldım, bunaldım, hayat zor doğurdum ama elbet birileri bakar ben gideyim artık, yok canım. Tedavini ol, evlat yaşamak için, dayanmak için en sağlam sebep.