- Konu Sahibi lilith2013
-
- #1
çalışıyor olmaktan nefret ediyorum.aslında işim rahat,ama eğer ben sıkıntısız olsaydım.bipolar hastasıyım ve bu uzaktan bakınca bile belli oluyor.insanlarla konuşurken hareketlerime yüzüme odaklanıyorlar.çocukluğumdan bu yana insanlarla olmak beni mutsuz ediyor.sürekli dışlandım,itildim ve deli muamelesi gördüm.çok aşağılık muamelelerle karşılaştım.eğer dipteyseniz,yani kimseye maliyet çıkaracak konumda değilseniz,insanların tüm çirkinliğini görebilirsiniz.size maske takmazlar neyse odurlar.keşke herkesi öldürecek kadar zehrim olsaydı.defalarca intiharı düşündüm.bazıları topluma ait değildir,onlarla mutsuz olur,zarar görür.ben böyleyim.
bu yüzden ne okula gitmek istedim ne de iş hayatına başlamayı.izole bir hayat yaşamak daha fazla kendim kalmamı sağlardı.ama fazlasıyla hırslı bir anneye sahibim.var gücüyle beni olağan akışın içine sokmaya çalıştı.
yüzmeyi öğrenecekmişim.suya atılan her çocuk yüzmeyi öğrenirmiş.ben de öğrenecekmişim.kuş uçar ,balık yüzermiş,ben de topluma karışmalıymışım.ama yüzmeyi hiç öğrenemedim.boğuldum,boğuluyorum.
okulum bittikten sonra işe girdim,ama böcek gibi davranıyordu herkes.2 hafta katlanamadım.bu kez evde annem yediğim lokmayı bile fazla görür oldu.hatta bir keresinde hem çalışmıyorsun,hem de kahvaltılıkları deli gibi yiyorsun dedi.tekrar işe girdim.bu kez 10 yıl dayandım.ev aldım,bir tane daha aldım.iyi kazancım ve harcayacak yerim de yok.para da biriktirdim.ama artık tükendim.yine de izin vermiyor ayrılmama.alışveriş yaptığımda mutlu oluyor,beni bunlardan mahrum mu bırakacaksın diyor.ama ben mutsuzluktan ölüyorum.eziliyorum iş yerinde.başkasında problem olmayan meseleler bende soruşturma konusu oluyor.kaç defa sürgün yedim.memur olmasam zaten kapıya konmuştum.
yeşil bir köyde tek başıma ekip biçip yaşamak isterdim.böyle olsa daha fazla kendim kalabilirdim.ama toplum içinde konuşmalarımdan utanan,biriyle görüşmeye gittiğimde fazla sohbet etme de ne olduğunu anlamasın diyen.iş yerinde aman sesini çıkarma seni orada tutmaları bile sana şanstır diyen ,işsiz olduğuğum zamanlar beni evde barındırmak dahi istemeyen bir anneye sahibim.
aynı hastalık babamda da var.lanet olsun bu hayata böyle bir adamla evlendim,kendi yetmedi bir de kuyruğu var diye söyleniyor bazen.ne yapacağımı bilmiyorum..
bu yüzden ne okula gitmek istedim ne de iş hayatına başlamayı.izole bir hayat yaşamak daha fazla kendim kalmamı sağlardı.ama fazlasıyla hırslı bir anneye sahibim.var gücüyle beni olağan akışın içine sokmaya çalıştı.
yüzmeyi öğrenecekmişim.suya atılan her çocuk yüzmeyi öğrenirmiş.ben de öğrenecekmişim.kuş uçar ,balık yüzermiş,ben de topluma karışmalıymışım.ama yüzmeyi hiç öğrenemedim.boğuldum,boğuluyorum.
okulum bittikten sonra işe girdim,ama böcek gibi davranıyordu herkes.2 hafta katlanamadım.bu kez evde annem yediğim lokmayı bile fazla görür oldu.hatta bir keresinde hem çalışmıyorsun,hem de kahvaltılıkları deli gibi yiyorsun dedi.tekrar işe girdim.bu kez 10 yıl dayandım.ev aldım,bir tane daha aldım.iyi kazancım ve harcayacak yerim de yok.para da biriktirdim.ama artık tükendim.yine de izin vermiyor ayrılmama.alışveriş yaptığımda mutlu oluyor,beni bunlardan mahrum mu bırakacaksın diyor.ama ben mutsuzluktan ölüyorum.eziliyorum iş yerinde.başkasında problem olmayan meseleler bende soruşturma konusu oluyor.kaç defa sürgün yedim.memur olmasam zaten kapıya konmuştum.
yeşil bir köyde tek başıma ekip biçip yaşamak isterdim.böyle olsa daha fazla kendim kalabilirdim.ama toplum içinde konuşmalarımdan utanan,biriyle görüşmeye gittiğimde fazla sohbet etme de ne olduğunu anlamasın diyen.iş yerinde aman sesini çıkarma seni orada tutmaları bile sana şanstır diyen ,işsiz olduğuğum zamanlar beni evde barındırmak dahi istemeyen bir anneye sahibim.
aynı hastalık babamda da var.lanet olsun bu hayata böyle bir adamla evlendim,kendi yetmedi bir de kuyruğu var diye söyleniyor bazen.ne yapacağımı bilmiyorum..